Η πίτα δεν χρειάζεται τόσο μεγάλωμα όσο δίκαιη αναδιανομή της...

Το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής δεν είναι σέξι και είναι λογικό την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας να μην βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα. Όταν δεν ξέραμε αν θα μπορούσαμε να βγάλουμε την επόμενη ημέρα, θα ήταν πολυτέλεια να ασχολούμασταν με το αν η χώρα κι ο πλανήτης θα υπάρχουν σε 100 χρόνια από σήμερα. Χαίρομαι, όμως, που σιγά σιγά και στην Ελλάδα, ιδίως από τις νέες γενιές, αναπτύσσεται ένα κίνημα για την προστασία τής Γης από μία ακόμα συνέπεια της θεοποίησης του καπιταλισμού...

Το κυνήγι τού κέρδους δεν έχει όρια όταν αφήνεται ανεξέλεγκτο, όπως επιθυμεί ο μητσοτάκειος νεοφιλελευθερισμός. Οι εργαζόμενοι, εξάλλου, δεν είναι τα μοναδικά θύματα της αρρύθμιστης οικονομίας, αλλά και το περιβάλλον. Η απόλυτη αξιοποίηση των πρώτων υλών, που φτάνει έως την εξάντλησή τους, όχι μόνο δεν κλείνει την ψαλίδα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, αλλά στο τέλος θα αφήσει τον τελευταίο καπιταλιστή δίχως καν το σκοινί το οποίο θα μπορέσει να πουλήσει σε αυτούς που θα τον κρεμάσουν...

Η Ελλάδα σε μερικές δεκαετίες ή και λιγότερο θα θυμίζει περισσότερο Σαχάρα παρά Ευρώπη. Τα άστατα καιρικά φαινόμενα, άλλωστε, μας το υπενθυμίζουν καθημερινώς. Τι θα κάνουμε; Θα σταυρώσουμε τα χέρια περιμένοντας τον Αρμαγεδδώνα που θα χτυπήσει τα παιδιά μας, αν όχι κι εμάς τους ίδιους, ή θα δράσουμε για να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται; Η σωτηρία, πάντως, δεν θα έρθει από το μεγάλωμα της πίτας για τους λίγους, αλλά πρωτίστως από τη δίκαιη αναδιανομή των υπαρχόντων πόρων, που μπορούν να θρέψουν, και καλά μάλιστα, τους πάντες, και δευτερευόντως από την ορθολογική επέκταση της πίτας για τους πολλούς...