Δεν είναι προς τιμή μας να ρίξουμε τον Μητσοτάκη "μόνο" για το ρεύμα και τη βενζίνη...

Όταν πριν τις ευρωεκλογές τού 2019 εμφανίστηκαν κάποιες δημοσκοπήσεις που έδειχναν ντέρμπι ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ δεν τις πολυπίστεψα. Το αντί- ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο είχε κάνει καλή δουλειά, οι αυξημένες προσδοκίες από τον Αλέξη Τσίπρα δεν ευοδώθηκαν, η μεσαία τάξη ανάλαβε κι άλλα φορολογικά βάρη κι ο εθνολαϊκισμός γύρω από τη Συμφωνία των Πρεσπών συνετέλεσαν στο να υπάρχει στην κοινωνία μια βαθιά δυσαρέσκεια για την τότε κυβέρνηση, η οποία ήταν εμφανέστατη σε όποιον δεν ζούσε σε έναν περίκλειστο πύργο. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη κι ας εμφανίζονται δημοσκοπήσεις που θέλουν να μας πείσουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ανεπιθύμητος κι από τους ψηφοφόρους τού κόμματός του...

Αν ήμασταν πραγματικοί πολίτες θα είχαμε αποκηρύξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη πολύ πριν η βενζίνη ξεπεράσει τα δύο ευρώ και οι λογαριασμοί τού ρεύματος τα 500 ευρώ. Θα την είχαμε μαυρίσει, πρώτα στη συνείδησή μας και μετά στην κάλπη, για τις συνεχείς καταπατήσεις τού κράτους δικαίου, οι οποίες μας έχουν βάλει στην ίδια ζώνη με την Πολωνία και την Ουγγαρία. Θα είχαμε εξεγερθεί, για παράδειγμα, για το διορισμό στην ΕΥΠ ενός ανθρώπου χωρίς τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να συγκροτήσει έναν παρακρατικό μηχανισμό στήριξης της Μητσοτάκης Α.Ε., για τις διώξεις δικαστικών και δημοσιογράφων ή για τα "push backs" στο Αιγαίο...

Σιγά μην κλάψω που ο Κ. Μητσοτάκης θα πέσει γιατί δεν μειώνει το φόρο στα καύσιμα ή επειδή συνεχίζει να επιδοτεί την κερδοσκοπία των εταιρειών ενέργειας. Ούτε απαξιώνω την αγωνία για την καθημερινή επιβίωση. Αν θέλουμε, όμως, να μην είμαστε μια ζωή κοψοχέρηδες πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε να ψηφίζουμε αποκλειστικώς με την τσέπη μας ή το συναίσθημά μας και να εντάξουμε και πιο κοινωνικά κριτήρια στις επιλογές μας ενώπιον της κάλπης...