Καταδικάζω το ακραίο κέντρο από όπου κι αν προέρχεται...

Η ένοπλη εισβολή ενός κράτους σε ένα άλλο κυρίαρχο κράτος σημαίνει πόλεμο. Όταν, επομένως, διοργανώνεις μια συναυλία για την ειρήνη τι άλλο παρά καταδίκη αυτής της ένοπλης εισβολής μπορεί να σημαίνει; Ή, μήπως, θα πρέπει να ξεχάσουμε το Βιετνάμ, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν μόνο και μόνο γιατί σε αυτές τις χώρες οι εισβολείς μιλούσαν αγγλικά κι όχι ρωσικά; Από πότε η τέχνη οφείλει να λογοδοτεί στη ΝΔ και στους χορηγούς της για το ποιους θα υπερασπίζεται και ποιους όχι;...

Το ακραίο κέντρο καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, όταν όμως η Αριστερά τραγουδά για την ειρήνη καλείται να δώσει εξηγήσεις. Προσωπικώς, δεν καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται γιατί αυτό θα σήμαινε πως καταδικάζω, για παράδειγμα, την Επανάσταση του 1821, την Εθνική Αντίσταση, τον αντιδικτατορικό αγώνα, ακόμα και τη βία που ασκούν οι Ουκρανοί υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους. Υπερασπίζομαι την ειρήνη, αλλά η ειρήνη δεν είναι αυτοσκοπός όταν προέχουν άλλα αγαθά, όπως η ελευθερία ή η δημοκρατία...

Με τη χυδαία προπαγάνδα της το μόνο που θα καταφέρει η κυβέρνηση θα είναι να πιστώσει τη λαοθάλασσα στη συναυλία τής Τρίτης στο ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργήσει ένα αντικυβερνητικό γεγονός από το πουθενά. Αν μη τι άλλο, την επικοινωνιακή σου υπεροπλία πρέπει να μπορείς να την αξιοποιείς με έξυπνο τρόπο, αλλιώς σου γυρίζει μπούμερανγκ. Κι αυτό, ακριβώς, θα συμβεί την Τρίτη, μια καλλιτεχνική επανάσταση σε βάρος τού πολέμου, αλλά και της Μητσοτάκης ΑΕ, ένα μουσικό "όχι" σε εκείνους που, ανάμεσα σε άλλα δεινά, μας καταδικάζουν στην ακρίβεια για να μην χάσουν ούτε ευρώ τα ενεργειακά καρτέλ...