(Και) Η υποκριτική θα τελειώσει τους υποκριτές...

Δεν υπάρχουν πολλές βεβαιότητες για τις επερχόμενες εκλογές κι όσοι τις θεωρούν τελειωμένη υπόθεση μάλλον θα εκπλαγούν πολύ το βράδυ που θα κλείσουν οι κάλπες. Μια από τις λίγες βεβαιότητες, πάντως, είναι ότι όσοι περισσότεροι προσέλθουν να ψηφίσουν τόσο πιθανότερο είναι να απαλλαγούμε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Κι όσοι πιστεύουν ότι η συμμετοχή θα είναι μικρότερη κι από του 2019 ή όσοι θεωρούν πως το γενικότερο κλίμα είναι απολιτίκ μάλλον δεν έχουν καταλάβει κι ότι η κοινωνία βρίσκεται σε σημείο βρασμού...

Οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι τού Κ. Μητσοτάκη τον έχουν πείσει πως οι ηλικιωμένοι, οι ακροδεξιοί και οι κυρ Παντελήδες μπορούν να του χαρίσουν τη νίκη γιατί είναι πιθανότερο να ψηφίσουν από τους νέους ή τους ανθρώπους τού πολιτισμού. Είμαστε, έτσι κι αλλιώς, μια γερασμένη κι απολίτιστη χώρα, επομένως δεν υπάρχει λόγος να διακόψει τις μπίζνες και στην τέχνη ο πρωθυπουργός μας. Αυτό είναι το σκεπτικό, μόνο που διαψεύδεται καθημερινώς και στο πεζοδρόμιο. Κι αν οι καλλιτέχνες δεν είναι πολλοί, είναι ωστόσο πολλοί αυτοί που τους θαυμάζουν και τους εκτιμούν...

Το ίδιο έχουν υποεκτιμηθεί από το Μαξίμου οι συνέπειες από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων και των υπόλοιπων επιθέσεων στο κράτος δικαίου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά τού λαού είναι πολύ καλύτερα από όσο τα έχουν υπολογίσει κι αν συνεχίσουν να συνδέουν το ΣΥΡΙΖΑ με το έπος τής Εθνικής Αντίστασης δώρο κάνουν στην Κουμουνδούρου κι όχι κακό. Κι αν, επίσης, ελπίζουν σε υπερίσχυση του δεξιού ΠΑΣΟΚ έναντι του αριστερού, υπάρχουν και οι τρίτες κάλπες στις οποίες στη Χαριλάου Τρικούπη θα παλεύουν για να περάσουν το 3%...

 

 

Εθνοφλώροι...

Καθώς όλα δείχνουν και δεν υπάρχει τίποτα που να το διαψεύδει- ούτε καν ο ίδιος ο παρακολουθούμενος-, η ΕΥΠ, δηλαδή ο πρωθυπουργός, παρακολουθούσε και τον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων. Η Υπηρεσία, μάλιστα, καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο Κ. Φλώρος διέθεσε 600.000 ευρώ "μαύρων" χρημάτων. Και τι κάνει ο Κ. Μητσοτάκης για να τον τιμωρήσει; Τον αποπέμπει και τον στέλνει στη δικαιοσύνη; Όχι, του ανανεώνει την θητεία. Και ύστερα είναι εθνικοί μειοδότες αυτοί που ισχυρίζονται πως εκβιαστές κι εκβιαζόμενοι εναλλάσσουν ρόλους αναλόγως την περίσταση...

Όλο αυτό το συνονθύλευμα που αποκαλούμε ελληνική δεξιά θα ενώσει τα δάκρυά του τη Δευτέρα για να αποχαιρετήσει τον έκπτωτο βασιλιά. Το θέαμα της παρακμής θα είναι πολύ ταιριαστό με ένα καθεστώς τού οποίου συνεκτικός ιστός δεν είναι η ιδεολογία, αλλά η νομή τής εξουσίας... 

Η Αριστερά συνεχίζει να σπαράσσεται από το ερώτημα αν το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε το Όχι του δημοψηφίσματος ή όχι. Στη δεξιά πάλι, ακριβώς επειδή η εξουσία είναι αυτοσκοπός, το αίμα κυλά στα σκοτεινά σοκάκια. Στο φως μοιάζει μια ενωμένη κι ευτυχισμένη οικογένεια που δεν κάμπτεται από μερικά καβγαδάκια...

Στο δρόμο προς τις κάλπες ο Κ. Μητσοτάκης θα μας πει ξανά και ξανά, με πορφυρογέννητο τρόπο βεβαίως,  πως στο ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικοί μειοδότες γιατί δεν ψήφισαν το σύνολο των εξοπλιστικών μαμούθ που πέρασε ο ίδιος από τη Βουλή τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Οι ίδιοι που ισχυρίζονται πως είναι για το καλό τής Ελλάδας η Τουρκία να προμηθευτεί F- 16 και που παρακολουθούν τον αρχηγό τού στρατεύματος θα δείχνουν με το δάχτυλο την Αριστερά για προδοσία. 

Το έκαναν, άλλωστε, και με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Το έπραξαν και μετά τον εμφύλιο και κατά την Εθνική Αντίσταση κ.ο.κ. Οι επαγγελματίες Ελλαδέμποροι, στους οποίους οφείλονται η απώλεια εθνικής κυριαρχίας με τη χρεοκοπία και τα μνημόνια κι ο εθνικός ακρωτηριασμός με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη μικρασιατική καταστροφή, θα πουλήσουν πάλι πατρίδα στο πόπολο. Τόσοι είναι, τόσα κάνουν...

  

 

Οι άκαπνοι θα βλέπουν πάντα τις φωτιές σαν απειλή...

Δεν είναι ντροπή να μην δείχνεις γενναιότητα σε επικίνδυνες καταστάσεις. Το αίσθημα της επιβίωσης διακατέχει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Ντροπιαστικό είναι, ωστόσο, να μειώνεις τους αγώνες των άλλων, μικρότερους ή μεγαλύτερους, για να φαίνεσαι σπουδαιότερος από όσο πραγματικά είσαι. Κι αυτό έχει συμβεί συχνά στη χώρα μας, τα τελευταία 80 χρόνια ιδίως...

Υπενθυμίζω πως η Εθνική Αντίσταση, η οποία θα έπρεπε να είναι την ίδια στιγμή που έλαβε χώρα η εθνική μας υπερηφάνεια, αναγνωρίστηκε μόλις το 1982. Στο μεσοδιάστημα όσοι τη συναποτέλεσαν, έφαγαν τη ζωή τους στις εξορίες και στις φυλακές, όταν δεν εκτελέστηκαν. 

Ομοίως, η χούντα δεν έπεσε χάρη στο Πολυτεχνείο- λες κι έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε την πτώση Παπαδόπουλου λίγες ημέρες μετά-, αλλά εξαιτίας τής τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Σαν τα τυραννικά καθεστώτα να πέφτουν σαν τα τραπουλόχαρτα και να μην χρειάζεται να έχει προηγηθεί αγώνας. Κι όλα αυτά προκειμένου οι άκαπνοι να  μπορούν να δικαιολογούν τις ζωούλες τους...

Το ίδιο ζήσαμε, δίχως βεβαίως να το συγκρίνω άμεσα με το έπος τής Εθνικής Αντίστασης ή με τον αντιδικτατορικό αγώνα, με την αντιμνημονιακή πάλη τού ελληνικού λαού στο όνομα και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών. Είναι αρκετοί αυτοί που επιχειρούν να δικαιολογήσουν την υποτέλειά τους στους δανειστές με την αποτυχημένη εν πολλοίς προσπάθεια απαγκίστρωσης από αυτούς το 2015. 

Λες και η ελληνική ιστορία να ξεκίνησε τον Ιανουάριο και να τελείωσε τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς και να μην υπήρξε ποτέ το πριν εκείνων που μας χρεοκόπησαν ή το μετά αυτών που μας έβγαλαν από τα μνημόνια. Τη δική τους παραίτηση τη βάφτισαν σωφροσύνη, τις αδυναμίες τους σύνεση και την ηττοπάθειά τους εθνική αρετή. Δεν είναι τυχαίο, συνεπώς, πως είναι και οι ίδιοι που εξακολουθούν να απαξιώνουν τους σύγχρονους αγώνες για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία...    

 

Καταδικάζω το ακραίο κέντρο από όπου κι αν προέρχεται...

Η ένοπλη εισβολή ενός κράτους σε ένα άλλο κυρίαρχο κράτος σημαίνει πόλεμο. Όταν, επομένως, διοργανώνεις μια συναυλία για την ειρήνη τι άλλο παρά καταδίκη αυτής της ένοπλης εισβολής μπορεί να σημαίνει; Ή, μήπως, θα πρέπει να ξεχάσουμε το Βιετνάμ, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν μόνο και μόνο γιατί σε αυτές τις χώρες οι εισβολείς μιλούσαν αγγλικά κι όχι ρωσικά; Από πότε η τέχνη οφείλει να λογοδοτεί στη ΝΔ και στους χορηγούς της για το ποιους θα υπερασπίζεται και ποιους όχι;...

Το ακραίο κέντρο καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, όταν όμως η Αριστερά τραγουδά για την ειρήνη καλείται να δώσει εξηγήσεις. Προσωπικώς, δεν καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται γιατί αυτό θα σήμαινε πως καταδικάζω, για παράδειγμα, την Επανάσταση του 1821, την Εθνική Αντίσταση, τον αντιδικτατορικό αγώνα, ακόμα και τη βία που ασκούν οι Ουκρανοί υπερασπιζόμενοι την πατρίδα τους. Υπερασπίζομαι την ειρήνη, αλλά η ειρήνη δεν είναι αυτοσκοπός όταν προέχουν άλλα αγαθά, όπως η ελευθερία ή η δημοκρατία...

Με τη χυδαία προπαγάνδα της το μόνο που θα καταφέρει η κυβέρνηση θα είναι να πιστώσει τη λαοθάλασσα στη συναυλία τής Τρίτης στο ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργήσει ένα αντικυβερνητικό γεγονός από το πουθενά. Αν μη τι άλλο, την επικοινωνιακή σου υπεροπλία πρέπει να μπορείς να την αξιοποιείς με έξυπνο τρόπο, αλλιώς σου γυρίζει μπούμερανγκ. Κι αυτό, ακριβώς, θα συμβεί την Τρίτη, μια καλλιτεχνική επανάσταση σε βάρος τού πολέμου, αλλά και της Μητσοτάκης ΑΕ, ένα μουσικό "όχι" σε εκείνους που, ανάμεσα σε άλλα δεινά, μας καταδικάζουν στην ακρίβεια για να μην χάσουν ούτε ευρώ τα ενεργειακά καρτέλ...

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία φώναζαν ο Κυριάκος, ο Άδωνις κι ο Μάκης το '73...

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας παρά μόνο για την επικοινωνιακή διαχείρισή της. Τα μέτρα που λαμβάνει, πάντως, αποκαλύπτουν ότι ακόμα και την ώρα που πεθαίνουν δεκάδες Έλληνες καθημερινώς στα νοσοκομεία και στα σπίτια τους η μητσοτακική ιδεοληψία τού νεοφιλελευθερισμού καλά κρατεί... 

Για τον πρωθυπουργό οι άνθρωποι, και δη οι νέοι, δεν έχουν δικαίωμα να διασκεδάζουν παρά μόνο να παράγουν. Οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί την παραγωγή απαγορεύεται κι ας μην υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις ότι η διασκέδαση είναι η βασική υπεύθυνη για τον κοροναΐό. Kι ας είναι οι εργασιακοί χώροι, τα γηροκομεία και τα σχολεία αποδεδειγμένα εστίες εξάπλωσής του, για να μην αναφερθώ στις εκκλησίες...

Το lockdown σήμερα είναι αναγκαίο, δεν ήταν όμως αναπόφευκτο κι αυτή είναι η μεγάλη πολιτική ευθύνη τής κυβέρνησης, η οποία επιμένει να συγκρίνει ντομάτες με πατάτες, να αναδεικνύει δηλαδή τι συμβαίνει σε άλλες χώρες όπου τα επιδημιολογικά δεδομένα είναι διαφορετικά και οι οποίες έχουν πράξει πολλά περισσότερα για την αντιμετώπιση της υγειονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Το "πονάει χέρι, κόβει χέρι", το να μένουμε δηλαδή κλειδωμένοι στα σπίτια- κελιά μας, είναι πολύ εύκολη λύση. 

Με αυτόν τον τρόπο ούτε ιό ούτε εγκληματικότητα θα έχουμε ούτε τροχαία ατυχήματα, αλλά ούτε και ζωή. Κι αν αυτήν την ώρα, έτσι μούσκεμα που τα έχουν κάνει στο Μαξίμου, προέχει η βιολογική μας επιβίωση αυτό δεν σημαίνει ότι η ολική καραντίνα μπορεί να είναι επιλογή για το επόμενο εξάμηνο. Σε μία τέτοια περίπτωση θα αδειάσουν οι ΜΕΘ, αλλά θα γεμίσουν τα τρελάδικα...

Στο πλαίσιο, εξάλλου, της υγειονομικής ασφάλειας σωστά απαγορεύονται και συγκεντρώσεις και πορείες, όπως αυτή του Πολυτεχνείου. Τα μέτρα δεν μπορεί να λαμβάνονται α λα καρτ ούτε να επαφίεται το κράτος στην ικανότητα ενός κόμματος ή ενός φορέα να τηρεί τους υγειονομικούς κανόνες... 

Το Πολυτεχνείο δεν θα ξεχαστεί αν φέτος δεν περπατήσουμε έως την αμερικανική πρεσβεία, μολονότι η επίκληση ενός πρωθυπουργού που έχει υπουργούς του τον Μ. Βορίδη και τον Αδ. Γεωργιάδη στη μνήμη των νεκρών τού αντιδικτατορικού αγώνα είναι τουλάχιστον υποκριτική. Πολλώ δε μάλλον η όψιμη καπηλεία από τη δεξιά λαϊκών αγώνων, όπως της Εθνικής Αντίστασης και του Πολυτεχνείου, στους οποίους είχε, στην καλύτερη περίπτωση, το ρόλο κομπάρσου και στη χειρότερη θέση δίπλα στους βιαστές τής Ιστορίας...

  
 

Θα ζητούσαμε από τους Γερμανούς να ξεχάσουν το Άουσβιτς;...

Με αφορμή εμφυλιοπολεμικές γιορτές μίσους στο Γράμμο και στο Βίτσι έχει ξεκινήσει μια συζήτηση και για το αν η Αριστερά οφείλει να σταματήσει επετειακές εκδηλώσεις που παραπέμπουν στα μαύρα χρόνια τής μετεμφυλιακής Ελλάδας. Κατά το αντίστοιχο της ταύτισης της μισάνθρωπης ιδεοληψίας τού φασισμού με την ανθρωποκεντρική τού κομμουνισμού ή της θεωρίας των δύο άκρων στην ελληνική εκδοχή, γίνεται προσπάθεια αποσιώπησης του τι ακολούθησε την Εθνική Αντίσταση, δηλαδή του εμφύλιου που βαφτίστηκε συμμοριτοπόλεμος, των εκτελέσεων, των διώξεων, των φυλακίσεων και των εκτοπίσεων. Η δεξιά παράταξη, η οποία κυβέρνησε ως επί τον πλείστον τη χώρα τα τελευταία 100 χρόνια, αντί να ζητήσει συγγνώμη για τη βίαιη περιθωριοποίηση σημαντικής μερίδας τού πληθυσμού που ζητούσε έναν καλύτερο κόσμο, ξεπλένει τις τύψεις της είτε με ανιστόρητες θεωρίες είτε με politically correct συμψηφισμούς και διακηρύξεις περί εθνικής ενότητας κι αποφυγής τού διχασμού...

Όταν η άρχουσα τάξη ζητά εθνική ενότητα την ταυτίζει με την υποταγή των χαμηλότερων οικονομικώς στρωμάτων στα συμφέροντά της. Το αποτέλεσμα, για παράδειγμα, του δημοψηφίσματος του 2015 απόδειξε ότι δεν υπήρχε εθνικός διχασμός, αλλά συντριπτική στήριξη των πολιτών στις αντιμνημονιακές πολιτικές, μολονότι όσοι κυβέρνησαν από το 2010 μέχρι το 2015, με τα μιντιακά τους φερέφωνα και τους επιχειρηματίες, τραπεζίτες κι εφοπλιστές χορηγούς τους απαιτούσαν από τους πολίτες να μην διαμαρτύρονται στη βίαιη φτωχοποίησή τους για να μην προκαλείται διχασμός. Οι σημερινοί κυβερνώντες μάς ζητούν για μια ακόμα φορά να βάλουμε πλάτη και να ανεχθούμε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ξανά στο όνομα της εθνικής ενότητας από την οποία μερικές οικογένειες έχουν γίνει τόσο πλούσιες που δεν ξέρουν τι έχουν...

Η εθνική ενότητα που δεν στηρίζεται στην ιστορική αλήθεια και στα συμφέροντα της πλειονότητας των πολιτών είναι ψευδεπίγραφη. Μπορούν, για παράδειγμα, οι Γερμανοί να ισχυρίζονται πως είναι μια γροθιά κι έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους αν πάψουν να μνημονεύουν το Άουσβιτς και να τιμούν τη μνήμη των θυμάτων τού Ολοκαυτώματος; Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας. Η Μακρόνησος, για παράδειγμα, πρέπει να αναδειχθεί σε μουσείο μνήμης τού έως πού μπορεί να κατρακυλήσει ο άνθρωπος όταν αρχίσει να πιστεύει ότι ο ιδεολογικός του αντίπαλος ανήκει σε άλλο είδος τού ζωικού βασιλείου κι αυτή η απανθρωπιά ενδύεται την κρατική εντολή...

 

  

Γυναίκες απ' το Δίστομο πείτε στην φράου Μέρκελ: "pacta sunt servanda"...

Θα μπορούσαμε να είχαμε θέσει το ζήτημα των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων και την περίοδο των μνημονίων, όταν κι αναζητούσαμε ευρώ το ευρώ προκειμένου να αποπληρώσουμε το χρέος μας. Κανείς δεν θα μπορούσε να μας ψέξει ακόμα κι αν το θέταμε στη βάση τού συμψηφισμού. Όταν ο λαός σου φτωχοποιείται είσαι υποχρεωμένος να θέτεις τα πάντα στο τραπέζι για να τον διασώσεις. Ιδίως όταν η Γερμανία εκείνη την περίοδο μιλούσε συνεχώς- κι ορθώς- για υποχρεώσεις που δεν είχαμε τηρήσει στο πλαίσιο της ευρωζώνης, αλλά η ίδια αδιαφορούσε για την επανόρθωση του ιστορικού άγους τού ναζισμού...

Όπως κι αν έχει, τώρα, με την Ελλάδα εκτός μνημονίων να παράγει υπερπλεονάσματα που δεν θα ωφελήσουν τη μακροπρόθεσμη ανάπτυξή της, κανείς δεν μπορεί να μας παρουσιάσει ως επαίτες. Την αξιοπρέπειά μας, άλλωστε, δεν θα την χάναμε αν διεκδικούσαμε τα νόμιμα τη φριχτή δεκαετία που περάσαμε, αλλά την είχαμε χάσει όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν και κάναμε ελάχιστα για την επιχείρηση χρηματικής, αλλά κυρίως ηθικής αποκατάστασης μιας εθνικής καταστροφής την οποία επέβαλε ο χιτλερισμός. Το δίκιο σου είσαι υποχρεωμένος να το διεκδικείς ακόμα κι όταν αυτός από τον οποίο το διεκδικείς έχει δίκιο σε άλλα θέματα. Δεν νοείται συμψηφισμός εθνικών ευθυνών ένθεν κακείθεν...

Ο Μανώλης Γλέζος, το σύμβολο της Εθνικής μας Αντίστασης, έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο "Και ένα μάρκο να ήταν", που ακριβώς απηχεί από μόνος του τη φιλοσοφία με την οποία οφείλουμε να διεκδικήσουμε σε διπλωματικό και νομικό επίπεδο τις επανορθώσεις. Η Ελλάδα πληρώνει τα χρέη της στη Γερμανία σεβόμενη πως οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται ακόμα κι όταν είναι επαχθείς κι επονείδιστες.

Κανένας Έλληνας, ωστόσο, δεν εκτέλεσε μαζικά Γερμανούς, δεν έκαψε γερμανικά χωριά και δεν πήρε δάνειο από τη γερμανική κεντρική τράπεζα δίχως να το αποπληρώσει. Γι' αυτό και στην ιστορική παλάντζα η ελληνική ανευθυνότητα της λάιφσταϊλ ανάπτυξης αποτελεί παρωνυχίδα μπροστά στα εγκλήματα που Γερμανοί πολίτες διέπραξαν σε αυτήν τη καταματωμένη χώρα πριν 80 χρόνια...

 

Στην κατοχή το "δεν υπάρχει άλλος δρόμος" το έλεγαν οι ταγματασφαλίτες...

Το να υποτιμάς την έξοδο από τα μνημόνια γιατί η χώρα θα παραμείνει σε αυστηρή εποπτεία- δίχως, ωστόσο, προαπαιτούμενα κι αξιολογήσεις- και πρέπει να επιτυγχάνει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα είναι σαν να υποβιβάζεις την αξία τής Εθνικής Αντίστασης γιατί την ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος. Ομοίως το να υποβαθμίζεις τη σημασία τής αντιμνημονιακής προσπάθειας- σεβόμενος, βεβαίως, και σε αυτήν την περίπτωση τις διαφορές των δύο εποχών- και να υιοθετείς αβασάνιστα τη λογική τού ώριμου φρούτου είναι σαν να απαξιώνεις τις εκατοντάδες χιλιάδες των νεκρών Ελλήνων κατά τη διάρκεια της κατοχής οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους γιατί πολέμησαν το ναζισμό ή στήριξαν εμπράκτως όσους τον πολέμησαν...

Κι επειδή πολλή συζήτηση γίνεται ακόμα για το πόσο στοίχισε στη χώρα το πρώτο εξάμηνο του 2015, υπενθυμίζω στους απανταχού θιασώτες τού νεοφιλελευθερισμού ότι η Ελλάδα θα είχε καταβάλει πολύ μικρότερο τίμημα σε χρήματα και ζωές αν είχε αποδεχθεί το τελεσίγραφο του Μουσολίνι και είχε υποταχθεί στη φασιστική Ιταλία ήδη από τον Οκτώβριο του 1940 κι αν στη συνέχεια πολλοί Έλληνες δεν οργανώνονταν σε αντιστασιακές οργανώσεις και είχαν ακολουθήσει το δρόμο των ταγματασφαλιτών και των υπόλοιπων δοσίλογων. Μόνο που χάρη ακριβώς στον αγώνα εκείνων που δεν άντεχαν τη σκλαβιά η χώρα μας μπορεί να καμαρώνει και για κάτι από την Ιστορία της των τελευταίων 80 χρόνων...

Η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015 θεωρήθηκε από πολλούς του μνημονιακού μπλοκ ως η καθαρότερη απόδειξη του "δεν υπήρχε άλλος δρόμος". Στην πραγματικότητα αποδείχθηκε ότι ενδεχομένως δεν υπήρχε άλλος δρόμος τότε από τη συνθηκολόγηση, πέρα από το Grexit. Τίποτα περισσότερο από αυτό...

Επομένως, και με βάση όσα έχουν ομολογήσει και οι ξένοι πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών, η ιστορική υπόθεση πως το 2010 τα διαπραγματευτικά περιθώρια της χώρας ήταν πολύ περισσότερα δεν στερείται γερών θεμελίων στην πραγματικότητα. Γι' αυτό κι όσοι πριν οκτώ χρόνια δεν επέλεξαν να δώσουν τη μάχη ναι μεν δεν είναι προδότες- μια πολιτική απόφαση έλαβαν που θεωρούσαν προσφορότερη για την πατρίδα-, αλλά έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το μείγμα πολιτικής που αποφασίστηκε και το οποίο χορηγούσε δηλητήριο σε έναν ήδη βαριά άρρωστο...

 

Γιατί κατηγορώ τον Αλέξη Τσίπρα...

Είναι πράγματι ύβρις να μιλάς για τη δεκαετία τού 40, την κατοχή, την πείνα, την Εθνική Αντίσταση, τα δεκεμβριανά και τον εμφύλιο πόλεμο και να την ταυτίζεις απολύτως με τη δεύτερη δεκαετία τού 21ου αιώνα, τη χρεοκοπία, τα μνημόνια, τη φτωχοποίηση και την οικονομική υποδούλωση. Δεν τρώγαμε γάτες για να επιζήσουμε από το 2010 μέχρι και σήμερα, οι Γερμανοί δεν έκαιγαν πόλεις και χωριά κι εκτελούσαν τους κατοίκους τους ούτε οι Αγανακτισμένοι ήταν ο ΕΛΑΣ, ο ΣΥΡΙΖΑ το ΕΑΜ κι ο Αλ. Τσίπρας ο Άρης Βελουχιώτης. Η Ιστορία βρίθει ομοιοτήτων, οι ιστορικοί τού μέλλοντος οφείλουν να ασχοληθούν επισταμένως με το τι συνέβη, αλλά ας μην προσδίδουμε στην εθνική μας αυτολύπηση και στη νέα μας εθνική τραγωδία χαρακτηριστικά γενοκτονίας, όπως αυτή που έλαβε χώρα πριν 80 σχεδόν χρόνια...

Ωστόσο, το τέλος των μνημονίων- έστω στην τυπική τους μορφή και με όρους δυσβάσταχτους για την επόμενη ημέρα, όπως για τα πρωτογενή πλεονάσματα- αποτελεί ένα κομβικό σημείο για τη νεώτερη πολιτική κι όχι μόνο Ιστορία μας. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο να κατακεραυνώνει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για το ότι οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και στη διεθνή κηδεμονία και σήμερα παριστάνουν τις αρσακειάδες οφείλει να κοιταχτεί καλά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί γιατί δεν κατάφερε να φέρει το τέλος τής μεταπολίτευσης, όπως είχε υποσχεθεί και είχε δημιουργήσει τη σχετική προσδοκία όταν αναλάμβανε την εξουσία το 2015. Ναι, προσπάθησε περισσότερο από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό και βρέθηκε να παλεύει με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, αλλά ούτε η κυβερνώσα Αριστερά κατάφερε να προκαλέσει τις συνθήκες ανατροπής καθεστηκυΐων συμπεριφορών και καθεστωτικής λογικής που θα άφηναν το άσβηστο αποτύπωμά της σε αυτόν τον τόπο...

Για να γίνω ακόμα σαφέστερος, η κριτική μου στο ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως στον Αλ. Τσίπρα δεν εστιάζει τόσο στο ότι δεν έσκισε τα μνημόνια κι αναγκάστηκε να ακολουθήσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική που δεν πιστεύει. Όχι πως θεωρώ αμελητέα αυτήν την ιστορική ήττα και τη μετατροπή ενός ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος σε σοσιαλδημοκρατικό, αλλά τουλάχιστον ως προς αυτό έχει μια καλή δικαιολογία, την εξουθενωτική πίεση από το διεθνή παράγοντα.

Γιατί, όμως, δεν εκκίνησε τη διαδικασία τού χωρισμού κράτους- εκκλησίας; Γιατί δεν τα έβαλε με τους εφοπλιστές που πληρώνουν σχεδόν μηδενικούς φόρους; Γιατί περιορίζεται σε ημίμετρα στην κατοχύρωση των ανθρώπινων- πολιτικών, κοινωνικών κι ατομικών- δικαιωμάτων; Γιατί δημιουργεί μια νέα διαπλοκή στην θέση τής παλιάς; Γι' αυτά κυρίως είναι υπόλογος ο Αλ. Τσίπρας απέναντι στους Αριστερούς κι ας μη είναι αυτοί οι λόγοι που ενδεχομένως να τον γκρεμίσουν μέσα στους επόμενους μήνες από την εξουσία...



 

Κομμουνιστές εκτελέστηκαν στην Καισαριανή Παντελή Βούλγαρη, οι "Έλληνες" φορούσαν τις κουκούλες...

Ο Διονύσιος Σολωμός το είχε πει, αλλά ποιος πιστεύει έναν μεθύστακα; "Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθές". Γι' αυτό και η, πολύ συγκινητική όντως, ταινία τού Παντελή Βούλγαρη για τους 200 εκτελεσθέντες τής Καισαριανής αποτελεί μια έντιμη προσπάθεια καταγραφής των μαύρων εκείνων γεγονότων. Θα ήταν, ωστόσο, πολύ πιο έντιμη και θα συνεισέφερε περισσότερα στην εθνική αυτογνωσία- αν υποθέσουμε πως ένα φιλμ μπορεί να έχει και τέτοιο στόχο- αν γινόταν πιο ξεκάθαρο ότι δεν εκτελέστηκαν όποιοι κι όποιοι, αλλά 200 κομμουνιστές ή, τέλος πάντων, η πλειονότητά τους ήταν κομμουνιστές...

"Μα, είναι καιρός τώρα να αναμοχλεύουμε εμφυλιοπολεμικά πάθη;", ενδεχομένως να αναρωτηθείτε και δεν σας κακίζω. Όχι, αλλά αν θέλουμε να μην επαναλαμβάνουμε ως έθνος τα ιστορικά μας λάθη οφείλουμε να τα κοιτάμε κατάματα κι όχι να χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να μυξοκλαίμε για αδέρφια που σκότωναν αδέρφια δίχως να αναλογιζόμαστε τα πώς και τα γιατί...

Καλώς ή κακώς η Εθνική Αντίσταση αποτελεί κατά βάση μια εποποιία τής ελληνικής Αριστεράς, η οποία για "ευχαριστώ" κυνηγήθηκε τις επόμενες δεκαετίες από τους δωσίλογους και τους απογόνους τους. Να μην το πούμε για να να μην διαταραχθεί η κοινωνική συνοχή; Μα, ακριβώς επειδή δεν το λέμε φωναχτά δίνουμε πάτημα στους σύγχρονους εθνικούς και ταξικούς δωσίλογους να παίζουν παιχνίδια στις πλάτες μας και στους νεοναζί να συμπεριφέρονται ακόμα και στα δικαστήρια ως τάγματα εφόδου...

Κατά κάποιο τρόπο στο ίδιο σκεπτικό εμπίπτει και η ιστορία Τσοχατζόπουλου, η οποία για πολλούς είναι "προπέρσινα ξινά σταφύλια", άρα τελείως αδιάφορη. Κι όμως, αυτή η αμεριμνησία μας απέναντι στη διαφθορά είναι που την θεριεύει κι οδηγεί όσους την υπηρέτησαν πιστά κι έκαναν την τύχη τους μέσω αυτής να συμπεριφέρονται ακόμα και σήμερα με προκλητικό τρόπο, όπως η Β. Σταμάτη...

Δεν ασπάζομαι την κοσμοαντίληψη Τραμπ για να υποστηρίζω την θανατική ποινή, έστω για τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων, αλλά η δικαιοσύνη οφείλει να είναι όσο το δυνατό αυστηρότερη απέναντι σε εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν την εμπιστοσύνη και την ανάγκη τού ελληνικού λαού για να γίνουν δισεκατομμυριούχοι. Σε διαφορετική περίπτωση καθιστούμε την αυτοδικία τρόπον τινά νόμο τού κράτους...

Μνημείο για εκείνους που δεν ξέρουν να μετρούν το μπόι τους...

Όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο σέβομαι τους ανθρώπους που μπορούν να μετρούν το μπόι τους δίχως υπερβολές. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν κάθε δικαίωμα να τιμούν τους συναδέλφους τους που έφυγαν από τη ζωή τη διετία 2013-2015, όταν και είχε επιβληθεί το επαίσχυντο μαύρο από την κυβέρνηση των σαμαροβενιζέλων. Ακόμα κι αν είναι υπερβολικό να αποδίδουμε τον θάνατο ανθρώπων σε μια πολιτική απόφαση για το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης...

Άξιζε, όμως, τον κόπο να στηθεί ένα μνημείο αμφιβόλου αισθητικής έξω από το ραδιομέγαρο γι' αυτόν το σκοπό; Είναι οι άνθρωποι που πέθαναν τη μαύρη διετία αγωνιστές τύπου Εθνικής Αντίστασης ή του αντιδικτατορικού αγώνα; Ή μήπως είναι πρόκληση η ταύτιση εργαζόμενων που απολάμβαναν διπλάσιους μισθούς από το μέσο όρο με μαχητές υπέρ τής ελευθερίας και της δημοκρατίας; Μήπως, δηλαδή, οι συνδικαλιστές τής ΠΟΣΠΕΡΤ πυροβόλησαν τα πόδια τους;

Η ΕΡΤ δεν ήταν ποτέ BBC, δεν απολάμβανε δηλαδή ποτέ της έξωθεν καλής μαρτυρίας και δικαίως. Από τη στιγμή τής ίδρυσής της αποτέλεσε μιντιακό όργανο της εκάστοτε εξουσίας, μηχανισμός κομματικής προπαγάνδας κι αποθηκευτικός χώρος για ρουσφέτια. Όταν το 2013 κάποιοι από εμάς εξοργιστήκαμε με το διάγγελμα Κεδίκογλου δεν ήταν γιατί συμφωνούσαμε με τον τρόπο που λειτουργούσε η δημόσια τηλεόραση μέχρι τότε, αλλά γιατί δεν ήμασταν της άποψης πως όταν το πόδι πονάει το κόβεις χωρίς να σκεφτείς πρώτα την πιθανότητα να το θεραπεύσεις. Μαγκιά δεν είναι το λουκέτο, αλλά η απόφαση να εξορθολογίσεις τη λειτουργία τής ΕΡΤ δίχως να υπολογίζεις το πολιτικό κόστος, να την αφήσεις να λειτουργεί αυτόνομα δίχως κομματικές παρεμβάσεις, να διώξεις τους άχρηστους και να προσλάβεις άξιους με λογικούς μισθούς...

Δυστυχώς δεν άλλαξαν πολλά πράγματα προς το καλύτερο κι επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Μπορεί ο αριθμός και οι απολαβές των υπαλλήλων να εξορθολογίστηκαν, ωστόσο η δημόσια τηλεόραση εξακολουθεί να αποτελεί όργανο προώθησης της κυβερνητικής προπαγάνδας. Κι όποιος επιχειρηματολογεί με το "βρε αδερφέ, ας έχει κι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κανάλι όταν όλα τα άλλα είναι εναντίον του" μάλλον δεν έχει ιδέα τι σημαίνει πραγματική δημοσιογραφία ούτε ενδιαφέρεται για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό αυτής της χώρας παρά για να φάνε κι όσοι μέχρι σήμερα βρίσκονταν στην απέξω. Μόνο που με τέτοια μυαλά απλώς στρώνουμε "απλώς" το έδαφος για τα μνημόνια του μέλλοντός μας...

Στην... Καλύβα της δεξιάς χίλιοι μύθοι χωράνε

Με αφορμή όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με τους συμβασιούχους τής ΠΟΕ- ΟΤΑ και στα πανεπιστήμια αναμασιέται το μύθευμα πως τα τελευταία 40 χρόνια δεν κυβερνούσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά πως στην ουσία τα κλειδιά τής εξουσίας βρίσκονταν στην Αριστερά. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει πως όταν πήγαινε να γίνει μια σοβαρή μεταρρύθμιση στον τόπο, αυτή παρακωλυόταν από τους αναρχοάπλυτους; Αρκετές φορές, μάλιστα, είναι οι ίδιοι που αναπολούν το μετεμφυλιακό απαρτχάιντ και μαγεύονται από τα γραπτά δήθεν ιστορικών τύπου Στ. Καλύβα, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν στα αμερικανικά πανεπιστήμια για να διαδώσουν τον αντικομμουνισμό στα πέρατα της οικουμένης, επιλέγοντας από τις ιστορικές πηγές μόνο τις πιο βολικές στο αναθεωρητικό τους αφήγημα και, μάλιστα, αποσπασματικώς...

Η Αριστερά έχει, αναμφιβόλως, τη δική της ιστορική ευθύνη για τη χρεοκοπία τής χώρας. Φταίει για το ότι στήριξε κάθε ανεξαιρέτως συντεχνιακό συμφέρον, δίχως να υπολογίζει πως αυτό αποδομεί το γενικότερο κοινωνικό. Πόσο γενναίο είναι, ωστόσο, να κατηγορεί ο καπετάνιος τούς ενίοτε αντιδραστικούς ναυτικούς του για το ότι το καράβι έπεσε σε ξέρα;...

Καλώς ή κακώς την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές κι από όσο γνωρίζω αυτή δεν ήταν η κομμουνιστική Αριστερά, ώστε να μπορεί να καταγράψει στα σχολικά βιβλία τα γεγονότα τής Εθνικής Αντίστασης, του εμφυλίου ή της δικτατορίας κατά πώς τη βόλευαν. Όταν γραφόταν αυτή η Ιστορία οι Αριστεροί στήνονταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, φυλακίζονταν ή εξορίζονταν. Λιγάκι δύσκολο μου φαίνεται την ίδια ώρα να καθόριζαν τη γενική πολιτική τού κράτους, εκτός αν σε όλα τα άλλα η δήθεν "εθνική παράταξις" τους καταλογίσει και μαζοχισμό. Ακόμα κι ο Μπ. Κλίντον είχε απολογηθεί για το ρόλο των Αμερικανών πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά η δεξιά τού Κυρίου τιμά ακόμα τους νεκρούς της αποστάτες σαν ήρωες πολέμου αντί να ψελλίσει μια μισή έστω συγγνώμη για τα αμαρτήματά της...

Αν ο πάλαι ποτέ δικομματισμός ήθελε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, θα τις είχε κάνει. Η αποδοχή του, άλλωστε, από τον ελληνικό λαό πλησίαζε ή σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούσε το 80%. Θα ήταν προτιμότερο, επομένως, να εξαντλήσει πρώτα την αυτοκριτική του πριν δείξει με το δάχτυλο το 20% ή εκείνους που κυβερνούν σήμερα με πολύ μικρότερη λαϊκή αποδοχή. Το κομματικό κράτος, το χαριστικό σε συγκεκριμένες κατηγορίες τού πληθυσμού ασφαλιστικό σύστημα, το μπάχαλο στη δημόσια Παιδεία και Υγεία, η διεφθαρμένη δικαιοσύνη συνιστούν κληροδοτήματα του παλιού δικομματισμού, τα δικά του "νόθα" παιδιά που ποτέ δεν αναγνώρισε ως δικά του...

Κι αν η Αριστερά τούς έκανε πλάτες στις σκανδαλιές τους, οι γονείς είναι πρωτίστως που ευθύνονται για τη διαπαιδαγώγησή τους κι όχι οι καλόβολοι ή υστερόβουλοι γείτονες. Το κράτος μας, επομένως, δεν είναι σοβιετικό, όπως αρέσκονται να παπαρολογούν οι πασοκονεοδημοκράτες, αλλά δικός τους άσωτος υιός για τον οποίο τώρα κατηγορούν τους θετούς του γονείς...  

   

Η 28η Οκτωβρίου μας στοίχισε πολύ πάνω από 85 δισ. αλλά δεν γιορτάζουμε τη "σύνεση" των δοσίλογων...

Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τις εκλογές τού Σεπτεμβρίου τού 2015 κι όμως όποιος αντιπολιτεύεται το ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να παριστάνει πως ο Αλέξης Τσίπρας κυβερνά με τη λαϊκή εντολή τού Ιανουαρίου του 2015, που ήταν σύγκρουσης με τους δανειστές. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο πρωθυπουργός είναι ο πιο άχρηστος, ο πιο απατεώνας, ο πιο ψεύτης και λαϊκιστής που πέρασε ποτέ ή πως έκανε το "όχι" τού δημοψηφίσματος "ναι", όλα αυτά έχουν απαντηθεί ιστορικά στις τελευταίες εκλογές, όταν ο ελληνικός λαός είπε με την ψήφο του "Αλέξη, δεν τα κατάφερες, αλλά σου αναγνωρίζουμε πως το πάλεψες και φυσικά δικαιούσαι μιας δεύτερης ευκαιρίας, πόσω μάλλον όταν οι αντίπαλοί σου είναι εκείνοι που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία"...

Προς τι, επομένως, όλη αυτή η ιστορία για το πόσο μας στοίχισε ο Γιάνης Βαρουφάκης, την οποία συνέχισε ο αμαρτωλός Γ. Στουρνάρας καταθέτοντας στη Βουλή; Ο τότε υπουργός Οικονομικών και, βεβαίως, κι ο πρωθυπουργός και το τότε υπουργικό συμβούλιο έμειναν πιστοί στη λαϊκή εντολή να αγωνιστούν μέχρι τέλους για μια καλύτερη συμφωνία. Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την 28η Οκτωβρίου, όταν οι Έλληνες είπαν "όχι" στους εισβολείς και στη συνέχεια με τον ηρωικό πόλεμο εναντίον των Ιταλών και την Εθνική Αντίσταση αποτέλεσαν παγκόσμιο κι αιώνιο σύμβολο τιμής. Αν είχαν υποταχθεί από την αρχή τού πολέμου κι αν ήταν "καλά παιδιά" κατά τη διάρκεια της Κατοχής, δεν θα είχαν πεθάνει εκατοντάδες χιλιάδες από την πείνα, δεν θα είχαν εκτελεστεί σε αντίποινα χιλιάδες συμπατριώτες μας, δεν θα είχαν χαθεί περιουσίες και η Ελλάδα θα έβγαινε από τον πόλεμο "κυρία", όπως για παράδειγμα η Γαλλία που "άνοιξε τα πόδια" στους κατακτητές, κι όχι προετοιμασμένη για έναν εμφύλιο πόλεμο...

Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο Γιάνης Βαρουφάκης μας κόστισε 85 δισεκατομμύρια ευρώ, εκείνοι που τον κατηγορούν ευθύνονται για τη χρεοκοπία τής χώρας, η οποία αποτιμάται σε τρισεκατομμύρια ευρώ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά υπόσκαπταν δολίως την εθνική προσπάθεια για έξοδο από την κρίση, για να καταστεί το χρέος βιώσιμο και να συμφωνηθεί ένα πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης μακριά από την ταξική, άγρια λιτότητα σε βάρος των ίδιων και των ίδιων. Για να μην αποκαλυφθεί το μέγεθος της δικής τους ανικανότητας και συμπαιγνίας με τις ελίτ επιχείρησαν με δολιοφθορές να ακυρώσουν το λαϊκό αίτημα να τραβήξουμε το δρόμο τής ανάπτυξης, αφήνοντας πίσω μας αδιέξοδες υφεσιακές πολιτικές...

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πλασμένοι από το ίδιο υλικό με τους δοσίλογους της Κατοχής, είτε έχουν βιολογική είτε πολιτική συγγένεια μαζί τους. Αδυνατούν να κατανοήσουν τι σημαίνει μάχη για την αξιοπρέπεια, γι' αυτό και τη λοιδορούν. Αναρωτιούνται σήμερα, δήθεν αθώα, αν είναι αξιοπρεπές να παραμένει ο ΕΝΦΙΑ, να αυξάνονται οι φόροι και να μειώνονται οι συντάξεις όταν οι ίδιοι καλούσαν την κυβέρνηση να τα ψηφίσει όλα αυτά από τις 26 Ιανουαρίου 2015, τα ψήφισαν τον Ιούλιο του 2015 και φυσικά τα είχαν ψηφίσει και στα δύο πρώτα μνημόνια. Έχει μια λογική βάση να κατηγορεί κανείς τον Αλέξη Τσίπρα γιατί αποδέχθηκε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που δεν είναι δικό του. Οι ρίψασπεις, ωστόσο, που δεν πολέμησαν ποτέ και για τίποτα παρά μόνο για την υπεράσπιση των ατομικών τους συμφερόντων και της κάστας που χρηματοδοτεί τον τρυφηλό βίο τους είναι πολύ λίγοι ως άνθρωποι για να κατηγορούν εκείνους που αντιστάθηκαν στον Γολιάθ...

Ναι, ο Γιάνης κι ο Αλέξης έχασαν πέρυσι, αλλά νικούν μόνο όσοι προσπαθούν. Οι υπόλοιποι μετρούν τρεις το λάδι τρεις το ξίδι σαν φτηνιάρηδες μπακάληδες με το τεφτέρι, όπως το ίνδαλμά τους, ο αρχιερέας τής διαπλοκής, τον οποίο κάποιοι- οι πιο φαύλοι ανάμεσά μας- θέλουν να νεκραναστήσουν για να ανασάνουν οι "τσουκνίδες"...      

   

  

Για τους συνετούς, αμέτοχους νοικοκυραίους την 27η Οκτωβρίου ακολουθεί η 29η...

Απορώ γιατί το καθεστώς επιτρέπει ακόμα τον εορτασμό τής 28ης Οκτωβρίου. Ισως από συνήθεια, ίσως γιατί φροντίζει να μη διδάσκει ή να μην δίνει έμφαση στο Επος της Αλβανίας, που αυτό από μόνο του είναι αρκετό να μας πείσει πως από το 2010 και μετά τα κάναμε όλα λανθασμένα, αλλά στις στρατιωτικές παρελάσεις και στις μαθήτριες με τις μίνι φούστες. Αν υποθέσουμε πως υπάρχει μετά θάνατον ζωή και συναντήσουμε τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για να μη γίνει η χώρα μας ιταλική αποικία, αυτούς που έτρωγαν χιόνι αλλά πολεμούσαν ακόμα και δίχως χέρια και πόδια, τί θα τους πούμε; Πως εμείς δειλιάσαμε να πούμε ένα όχι στο μνημόνιο γιατί φοβηθήκαμε πως θα μας διώξουν από το ευρώ; Πώς θα κοιτάξουμε στα μάτια τούς αγωνιστές τής Εθνικής Αντίστασης που αρνήθηκαν να γίνουν γερμανοτσολιάδες και το πλήρωσαν με τη ζωή τους; Ποιά θα είναι η δικαιολογία μας; Πως θυσιάσαμε ό,τι ιερότερο έχει ένας άνθρωπος, την αξιοπρέπειά του δηλαδή, γιατί χεστήκαμε πάνω μας με την ιδέα και μόνο πως θα μας πετάξουν από την Ε.Ε. και θα χρειαστεί να χρησιμοποιούμε διαβατήριο για να πηγαίνουμε τριημεράκια στο Μιλάνο και στο Παρίσι; Πώς θα σταθούμε δίπλα σε εκείνους που άφησαν πίσω τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα στην πατρίδα για να πολεμήσουν το φασισμό όταν εμείς τον κάναμε κοινοβουλευτική δύναμη με φιλοδοξία εξουσίας;...

Η 28η Οκτωβρίου είναι καταραμένη ημέρα για τους συνετούς, αμέτοχους νοικοκυραίους. Εκείνοι προτιμούν να θυμούνται συνθηκολογήσεις, λαϊκές ήττες, εθνικές ταπεινώσεις για να μπορούν να δικαιολογούν τη στάση ζωής τους, που ταιριάζει σε δούλους κι όχι σε ελεύθερους πολίτες. Η λογική, άλλωστε, υπαγόρευε και το 1940 να μην πάμε κόντρα στους ισχυρούς τού πλανήτη γιατί θα βγαίναμε χαμένοι. Ποιά ήταν η Ελλαδίτσα για να τα βάλει με μουσολίνηδες και Χίτλερ; Μόνο που τότε δεν υπήρχαν πάγκαλοι και πρετεντέρηδες για να δημιουργούν ενοχές στον ελληνικό λαό με σκοπό να κάτσει στα αβγά του. Η ελίτ δεν είχε διαθέσιμα τα μέσα μαζικής προπαγάνδας που έχει σήμερα στην υπηρεσία της ώστε αντί να μας ξυπνά το φιλότιμο να μας βομβαρδίζει με ένα συνεχόμενο όσο και υποκριτικό "μαζί τα φάγαμε"...

Ο Μεταξάς, σαν άλλος ρεζίλης των Παπανδρέου, πολύ θα ήθελε να υπογράψει ένα αντίστοιχο μνημόνιο με τη Ρώμη και να πει ένα "και τί να έκανα;". Μόνο που θα είχε να αντιμετωπίσει ένα λαό που δεν ήταν αποχαυνωμένος από το ναρκωτικό τής καλοπέρασης κι από το χυδαίο συμβιβασμό που λέγεται μεσαία τάξη. Αντί για την τρομοκράτηση των δελτίων των οκτώ οι έλληνες άκουγαν μέσα τους τη φωνή τού Λεωνίδα να τους καλεί να μιμηθούν το δικό του "μολών λαβέ". Και υπάκουσαν στην ιστορική τους ευθύνη γι' αυτό και σήμερα όλοι θα πρέπει να γονατίζουμε ενώπιον του αίματος που έχυσαν αυτοί οι άνθρωποι που η Ιστορία τούς έκανε τη χάρη να γίνουν ήρωες. Οχι γιατί κέρδισαν στους Αγιους Σαράντα και στο Τεπελένι, αλλά γιατί δεν κιότεψαν να δώσουν τη μάχη. Ηξεραν ότι το πιθανότερο ήταν να γυρίσουν νεκροί στα σπίτια τους κι όμως χαμογελούσαν. Κι εμείς τα δειλά, καλομαθημένα, χειραγωγήσιμα, ψοφοδεή ανθρωπάκια ακόμα τρέμουμε μήπως χάσουμε και τις τελευταίες μας τραπεζικές καταθέσεις...

Είναι αλήθεια ότι όσοι αποφεύγουν τις μάχες ζουν περισσότερο. Του φευγάτου η μάνα, άλλωστε, δεν έκλαψε ποτέ. Το έχει κάνει κι ο γράφων επανειλημμένως και ύστερα δεν μπορεί να κοιμηθεί από τις τύψεις. Τί νόημα έχει, όμως, να φτάσεις τα εκατό, γερός, δυνατός, επιτυχημένος, πάντοτε πρόθυμος να υπηρετείς τα αφεντικά σου, να περιφρονείς τους μια φόρα κι έναν καιρό φίλους σου, να το παίζεις ουδέτερος όταν τα γεγονότα σε καλούν να σταθείς με κάποιους και να εναντιωθείς σε άλλους, όταν θα πεθάνεις έτσι κι αλλιώς και η παρουσία σου σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα είναι παρά μια σταγόνα στον ωκεανό; Σέβομαι τους ιδεολογικούς μου αντιπάλους που χρησιμοποιούν επιχειρήματα αντί για ύβρεις για να στηρίζουν τις θέσεις τους. Μπορώ να κατουρήσω, ωστόσο, δίχως να το μετανιώσω πάνω στα άνευρα, άψυχα, πρόωρα γερασμένα μυαλά ανδρείκελων που δεν ζώνονται φυσεκλίκια όταν βλέπουν τον εχθρό να πλησιάζει, αλλά πιάνουν στασίδι στην εξέδρα για να παρακολουθήσουν από απόσταση τη μάχη και στο τέλος να πανηγυρίσουν με την πλευρά των νικητών.

Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που διαβάλλουν και υπονομεύουν προκειμένου να μη χάσουν τα κεκτημένα τους, αλλά και σε αυτούς που δεν θέλουν να αναμειγνύονται όταν πιστεύουν ότι η φωτιά δεν τους αφορά. Πάντοτε έρχεται, όμως, εκείνη η ημέρα για τα ετερόφωτα, εθελόδουλα μηδενικά που η πυρκαγιά κυκλώνει και το δικό τους σπίτι. Και τότε δεν υπάρχει κανένας εκεί γύρω να τους γλιτώσει, πόσω μάλλον αυτοί στους οποίους υποτάχθηκαν και οι οποίοι γνωρίζουν πόσο αναλώσιμες είναι οι μετριότητες που κάποια στιγμή μπορεί να μπέρδεψαν τη σκιά τους με το μπόι τους. Αλίμονο, οι νεκροί τού Επους της Αλβανίας και της Εθνικής Αντίστασης πρέπει να λησμονηθούν το γρηγορότερο, έχουμε κι ένα τρίτο μνημόνιο να περάσουμε άλλωστε...