Οι άκαπνοι θα βλέπουν πάντα τις φωτιές σαν απειλή...

Δεν είναι ντροπή να μην δείχνεις γενναιότητα σε επικίνδυνες καταστάσεις. Το αίσθημα της επιβίωσης διακατέχει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Ντροπιαστικό είναι, ωστόσο, να μειώνεις τους αγώνες των άλλων, μικρότερους ή μεγαλύτερους, για να φαίνεσαι σπουδαιότερος από όσο πραγματικά είσαι. Κι αυτό έχει συμβεί συχνά στη χώρα μας, τα τελευταία 80 χρόνια ιδίως...

Υπενθυμίζω πως η Εθνική Αντίσταση, η οποία θα έπρεπε να είναι την ίδια στιγμή που έλαβε χώρα η εθνική μας υπερηφάνεια, αναγνωρίστηκε μόλις το 1982. Στο μεσοδιάστημα όσοι τη συναποτέλεσαν, έφαγαν τη ζωή τους στις εξορίες και στις φυλακές, όταν δεν εκτελέστηκαν. 

Ομοίως, η χούντα δεν έπεσε χάρη στο Πολυτεχνείο- λες κι έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε την πτώση Παπαδόπουλου λίγες ημέρες μετά-, αλλά εξαιτίας τής τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Σαν τα τυραννικά καθεστώτα να πέφτουν σαν τα τραπουλόχαρτα και να μην χρειάζεται να έχει προηγηθεί αγώνας. Κι όλα αυτά προκειμένου οι άκαπνοι να  μπορούν να δικαιολογούν τις ζωούλες τους...

Το ίδιο ζήσαμε, δίχως βεβαίως να το συγκρίνω άμεσα με το έπος τής Εθνικής Αντίστασης ή με τον αντιδικτατορικό αγώνα, με την αντιμνημονιακή πάλη τού ελληνικού λαού στο όνομα και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών. Είναι αρκετοί αυτοί που επιχειρούν να δικαιολογήσουν την υποτέλειά τους στους δανειστές με την αποτυχημένη εν πολλοίς προσπάθεια απαγκίστρωσης από αυτούς το 2015. 

Λες και η ελληνική ιστορία να ξεκίνησε τον Ιανουάριο και να τελείωσε τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς και να μην υπήρξε ποτέ το πριν εκείνων που μας χρεοκόπησαν ή το μετά αυτών που μας έβγαλαν από τα μνημόνια. Τη δική τους παραίτηση τη βάφτισαν σωφροσύνη, τις αδυναμίες τους σύνεση και την ηττοπάθειά τους εθνική αρετή. Δεν είναι τυχαίο, συνεπώς, πως είναι και οι ίδιοι που εξακολουθούν να απαξιώνουν τους σύγχρονους αγώνες για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία...