Χρωστάμε άρα δικαιωνόμαστε...

Τα χρέη πρέπει να πληρώνονται. Αυτή είναι μια πολύ σεβαστή αρχή, σε διαφορετική περίπτωση άλλωστε κάποιοι αισθάνονται ξύπνιοι και κάποιοι άλλοι κορόιδα. Κάθε κανόνας, όμως, οφείλει να έχει και τις εξαιρέσεις του, οι οποίες να βασίζονται στην κοινή λογική, στο δημόσιο συμφέρον και στην ελάχιστη ανθρωπιά. Κυρίως, ωστόσο, αυτός που δείχνει με το δάχτυλο τον κακοπληρωτή πρέπει, το λιγότερο, να μην χρωστά ούτε ευρώ. Σε διαφορετική περίπτωση, ας αφήσει κάτω τη λίθο τού αναθέματος...

Κάθε περίπτωση οφειλέτη χρήσιμο είναι να κρίνεται ξεχωριστά κι όχι από τα λαϊκά και τηλεοπτικά δικαστήρια. Ούτε μπορούμε να θέτουμε γενικούς κανόνες που να αφορούν τους πάντες σαν να μην υπάρχουν εύλογες ιδιαιτερότητες. Μπορεί κάποιος, για παράδειγμα, να χρωστά 500 ευρώ, αλλά να έχει περιουσία πέντε εκατομμυρίων ευρώ. Γιατί να μην γίνει κάποια κατάσχεση σε βάρος του;...

Φυσικά και υπάρχουν οφειλέτες που έχουν κάθε καλή διάθεση να αποπληρώσουν τα χρέη τους, θυσιάζοντας πολλά. Φοβάμαι, ωστόσο, πως επικρατεί στην ελληνική κοινωνία μια διάθεση συλλογικής μας απενοχοποίησης για το ότι δεν είμαστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις μας. Κι αν πράγματι η κοινωνική δικαιοσύνη απαιτεί και καλύτερες συνθήκες ζωής, μας υπενθυμίζει όμως πως η καλύτερη ποιότητα ζωής δεν αφορά μόνο ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο παραπάνω αλλά μια άλλη νοοτροπία, σύμφωνα με την οποία παλεύουμε για ό,τι μας αξίζει και δεν καρπωνόμαστε οτιδήποτε που δεν έχουμε αγωνιστεί γι' αυτό...