Χρωστάμε άρα δικαιωνόμαστε...

Τα χρέη πρέπει να πληρώνονται. Αυτή είναι μια πολύ σεβαστή αρχή, σε διαφορετική περίπτωση άλλωστε κάποιοι αισθάνονται ξύπνιοι και κάποιοι άλλοι κορόιδα. Κάθε κανόνας, όμως, οφείλει να έχει και τις εξαιρέσεις του, οι οποίες να βασίζονται στην κοινή λογική, στο δημόσιο συμφέρον και στην ελάχιστη ανθρωπιά. Κυρίως, ωστόσο, αυτός που δείχνει με το δάχτυλο τον κακοπληρωτή πρέπει, το λιγότερο, να μην χρωστά ούτε ευρώ. Σε διαφορετική περίπτωση, ας αφήσει κάτω τη λίθο τού αναθέματος...

Κάθε περίπτωση οφειλέτη χρήσιμο είναι να κρίνεται ξεχωριστά κι όχι από τα λαϊκά και τηλεοπτικά δικαστήρια. Ούτε μπορούμε να θέτουμε γενικούς κανόνες που να αφορούν τους πάντες σαν να μην υπάρχουν εύλογες ιδιαιτερότητες. Μπορεί κάποιος, για παράδειγμα, να χρωστά 500 ευρώ, αλλά να έχει περιουσία πέντε εκατομμυρίων ευρώ. Γιατί να μην γίνει κάποια κατάσχεση σε βάρος του;...

Φυσικά και υπάρχουν οφειλέτες που έχουν κάθε καλή διάθεση να αποπληρώσουν τα χρέη τους, θυσιάζοντας πολλά. Φοβάμαι, ωστόσο, πως επικρατεί στην ελληνική κοινωνία μια διάθεση συλλογικής μας απενοχοποίησης για το ότι δεν είμαστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις μας. Κι αν πράγματι η κοινωνική δικαιοσύνη απαιτεί και καλύτερες συνθήκες ζωής, μας υπενθυμίζει όμως πως η καλύτερη ποιότητα ζωής δεν αφορά μόνο ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο παραπάνω αλλά μια άλλη νοοτροπία, σύμφωνα με την οποία παλεύουμε για ό,τι μας αξίζει και δεν καρπωνόμαστε οτιδήποτε που δεν έχουμε αγωνιστεί γι' αυτό...

 

 

Αν δεν μπορέσουμε να δούμε πέρα από την τσέπη μας το ημερολόγιο θα συνεχίσει να γράφει 1984...

Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης ανακοίνωνε στη ΔΕΘ πως δεν θα πληρώσουμε κανένα φόρο μέσα στο 2023 και πως αυτό δεν θα έχει επίπτωση στα δημόσια έσοδα; Θα ήταν όλα καλά κι όλα ωραία με έναν πρωθυπουργό που παρακολουθεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, είναι ανέλεγκτος από τη δικαστική και μιντιακή εξουσία, ξεπλένει την αρχαιοκαπηλία και διανέμει το δημόσιο χρήμα σε κολλητούς και φίλους σαν να ήταν δικό του; Μάλλον όχι, αλλά για τον μέσο λούμπεν ψηφοφόρο που δεν μπορεί να δει πιο πέρα από τη τσέπη του όλα αυτά μάλλον του φαίνονται λεπτομέρειες...

Θα ήμουν η Μαρία Αντουανέτα αν απαξίωνα το χρήμα και την αναγκαιότητά του για την επιβίωση στον καπιταλισμό. Αν θέλουμε, όμως, από τη ζωή μας πολύ περισσότερα από το απλώς να επιβιώνουμε, οφείλουμε και να σκεφτόμαστε και να πράττουμε ως πολίτες κι όχι ως πελάτες. Μόνο έτσι θα μας πάρουν στα σοβαρά και οι εκάστοτε κυβερνώντες και δεν θα κλέβουν την ψήφο μας τάζοντάς μας ψίχουλα αντί για κοινωνική δικαιοσύνη...

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα βγάλει το χειμώνα, πολύ φοβάμαι ωστόσο πως κάθε ημέρα παραπάνω που μένει στην εξουσία δυσκολεύει και τη δική μας προσπάθεια να βγάλουμε τους επόμενους μήνες. Το απόδειξε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ όπου αντί να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του- να μπει ένας φραγμός, δηλαδή, στα υπερκέρδη των εταιρειών με σοβαρή φορολόγησή τους, αλλά και του κράτους με το να μειώσει έμμεσους φόρους- έταξε νέα επιδόματα και μπιχλιμπίδια στους ιθαγενείς του. Για τους άρρωστους έχει μόνο παρηγοριά, για τους χορηγούς του το πάρτι συνεχίζεται... 

 

 

Και οι σκηνοθέτες θα ήθελαν να μην πληρώνουν για το ψωμί τους...

Η εύκολη πρόσβαση των περισσότερων πολιτών στην ενημέρωση και στην τέχνη αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις που χρωστάμε στο διαδίκτυο. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν τη δυνατότητα τόσοι πολλοί να πληροφορούνται τι συμβαίνει στον κόσμο και να κατεβάζουν μια ταινία ή ένα βιβλίο με την ταχύτητα και το χαμηλό κόστος- συχνά μηδενικό- που απολαμβάνουν σήμερα. Προφανώς αυτή η εξέλιξη συνδράμει στη δημιουργία πολιτών- με τα όποια δεινά, βεβαίως, επιφέρει η αλόγιστη χρήση τού δημόσιου χώρου- που με τη σειρά της όφελος είναι για τη δημοκρατία και για την απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη...

Πάνω, όμως, στη λαχτάρα μας να μαθαίνουμε τα νέα, να βλέπουμε ταινίες ή να διαβάζουμε βιβλία τζάμπα λησμονούμε πως κάποιοι πληρώνονται για να μας παρέχουν αυτό το υλικό και πως θα πάψουν να πληρώνονται αν οι ίδιοι ή οι εργοδότες τους δεν έχουν έσοδα. Και οι δημοσιογράφοι, οι σκηνοθέτες ή οι συγγραφείς πολύ θα ήθελαν να μην πληρώνουν, για παράδειγμα, τον κρεοπώλη, τον μανάβη ή τον φούρναρη, όπως ο φούρναρης, ο μανάβης ή ο κρεοπώλης δεν θέλουν να πληρώνουν για ειδήσεις, φιλμ και βιβλία, αλλά καλώς ή κακώς ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μπορείς να επιβιώσεις αν δεν βγάζεις χρήματα.

Αν η είδηση ή μια τηλεοπτική σειρά θεωρούνται κοινωνικά αγαθά, φανταστείτε πόσο πολύτιμα για την ίδια μας τη βιολογική ύπαρξη είναι το κρέας, το μήλο ή το ψωμί. Ούτε θα ήταν ωφέλιμο για τη δημοσιογραφία ή την τέχνη να αμείβονται από τον κρατικό κορβανά, ακόμα κι αν αυτός ήταν γενναιόδωρος, αφού οι δεσμεύσεις που θα αναλαμβάνονταν- σε αρκετές περιπτώσεις αναλαμβάνονται ήδη- θα ήταν απαγορευτικές για την αλήθεια και την καλλιτεχνική ποιότητα...

Σε αυτό το πλαίσιο είναι θετικό που η Ευρώπη θέτει κανόνες για τα πνευματικά δικαιώματα στο διαδίκτυο, έστω κι αν αυτό σημαίνει πως δεν θα είναι όλα ελεύθερα εκεί έξω για να τα αρπάζουμε. Τα έργα, άλλωστε, της ανθρώπινης διάνοιας αξίζουν του σεβασμού μας γιατί πίσω ακόμα κι από τα χειρότερα από αυτά έχει καταβληθεί κάποιος κόπος...

Μόνο η εφαρμογή, εξάλλου, στην πράξη τής σχετικής Οδηγίας θα αποδείξει κατά πόσο οι φραγμοί που μπαίνουν στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών κι έργων έχουν περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα. Ελπίζω, πάντως, αυτή η εφαρμογή στην Ελλάδα να μην αργήσει πολύ, όπως συμβαίνει συνήθως με τη μεταφορά κοινοτικών Οδηγιών στο εθνικό μας δίκαιο...



  

Στο πραγματικό " La casa de papel" είμαστε με τους μπάτσους...

Σπάει ταμεία παγκοσμίως η πολύ καλή ισπανική σειρά "La casa de papel", η οποία διεκτραγωδεί μια ληστεία με ομήρους στο νομισματοκοπείο. Παρακολουθώντας την μου ήρθε αβίαστα το ρητορικό ερώτημα γιατί οι παραγωγοί της και οι τηλεθεατές ως επί το πλείστον παίρνουν το μέρος των ληστών κι όχι των οργάνων τής τάξης.

Γιατί η φυσική μας προδιάθεση είναι να συντασσόμαστε με τον πιο αδύναμο όταν μεγαλώνουμε σε κοινωνίες όπου μας μαθαίνουν πως αν δεν είσαι ισχυρός δεν είσαι τίποτα; Γιατί, εν τέλει, φτάνουμε ακόμα και να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο για ένα κομμάτι χαρτί, όπως είναι το χρήμα, γιατί προτάσσουμε την ασφάλεια από την ελευθερία, αλλά όταν είναι να στηθούμε μπροστά στην οθόνη αποκηρύσσουμε τους μπάτσους, τους οποίους στην κανονική μας ζωή θέλουμε να φυλάνε κάθε βήμα μας, κι αγωνιούμε για την τύχη των κλεφτών;...

Δεν αγαπάμε όλους τους τηλεοπτικούς ληστές, μόνο εκείνους που κλέβουν από πλουσιότερους. Τους αντιλαμβανόμαστε ως σύγχρονους Ρομπέν των Δασών οι οποίοι ακόμα κι αν δεν αναδιανέμουν το χρήμα στην υπόλοιπη κοινωνία, τουλάχιστον το έχουν αφαιρέσει από εκείνους που το ιδιοποιούνται αδίκως. Πολύ θα θέλαμε να είχαμε το θάρρος να βρισκόμασταν στην θέση τους γι' αυτό κι αυτοπαρηγορούμαστε με το "αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες" όταν καλούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για το άδικο αυτού του κόσμου. Και κάπου εκεί- μέσα στον καταιγισμό πυροβολισμών, στις πομπώδεις ατάκες και στα επαναστατικά τραγούδια- ολοκληρώνεται η επαφή μας με το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Την επόμενη ημέρα επιστρέφουμε στη μίζερη δουλειά μας, στην τακτοποιημένη νοικοκυρίστικη ζωή μας και ειρωνευόμαστε οποιονδήποτε στην πραγματική ζωή λέει και πράττει όσα οι αγαπημένοι μας ήρωες στην τηλεοπτική ζωή. Αν τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα μας την ώρα που βλέπουμε ένα σίριαλ με κοινωνικό μήνυμα, διαβάζουμε ένα αφυπνιστικό βιβλίο ή ακούμε ένα πολιτικό τραγούδι κρατούσαν περισσότερο από τη διάρκειά τους αυτός ο κόσμος θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερος. Τι σας τα λέω, όμως, όλα αυτά; Τώρα είναι ώρα για τα μπάνια τού λαού, αύριο θα έχουμε μια άλλη δικαιολογία...





    

Αλίμονο αν μείνουμε στη φιλανθρωπία τής σοσιαλδημοκρατίας...

Σαφώς και είναι προτιμότερο να μάθεις σε κάποιον να ψαρεύει από το να του δίνεις ψάρια και, μάλιστα, τηγανισμένα στο πιάτο. Γι' αυτό και θα ήταν καλύτερο αν η κυβέρνηση δεν έδινε απλώς ένα νέο φιλοδώρημα στους άνεργους νέους, στο "πρότυπο" των κοινωφελών θέσεων εργασίας, των κουπονιών και των επιδομάτων ανεργίας, αλλά αν δημιουργούσε η ίδια ή βοηθούσε στη δημιουργία νέων θέσεων πλήρους εργασίας με κανονικούς μισθούς και κανονικά ωράρια. Αυτά, δηλαδή, για τα οποία πάλεψαν γενιές και γενιές, δίνοντας ακόμα και το αίμα τους, πριν σαρώσει τα εργασιακά δικαιώματα ο νεοφιλελευθερισμός...

Το κοινωνικό κράτος δικαίου οφείλει να στηθεί ξανά από την αρχή σε αυτή τη χώρα, δίχως να ακολουθήσουμε παρελθοντικά μοντέλα τα οποία βασίζονταν στη φιλανθρωπία. Κεντρικό ζητούμενο της δίκαιης ανάπτυξης που έχει υποσχεθεί ο Αλ. Τσίπρας οφείλει να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία συμπεριλαμβάνει την αναδιανομή πλούτου με βάση την προσφορά και τις ανάγκες τού καθενός και με όπλο τη φορολογική πολιτική και τις όποιες κρατικές οικονομικές δυνατότητες, καθώς και η παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Αν δεν επιτευχθεί αυτός ο θεμελιώδης στόχος, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά κι ο υπόλοιπος κόσμος θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην ανασφάλεια που γεννά τη βία και φέρνει την ισοπέδωση των πάντων...

Σε αυτό το πλαίσιο, καλά κάνει η κυβέρνηση και δίνει στους πιο φτωχούς και στους άνεργους νέους κοινωνικά μερίσματα, έστω κι αν τους τα έχει πάρει εις διπλούν και εις τριπλούν στο πρόσφατο παρελθόν. Ας πούμε πως είναι και μια άτυπη μορφή κυνικής συγγνώμης με το βλέμμα στις κάλπες. Όταν, άλλωστε, η πλειονότητα του πληθυσμού προσπαθεί στην ουσία να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή οποιαδήποτε βοήθεια θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενη...

Αλίμονο, όμως, αν μείνουμε εκεί ή υποκύψουμε σε μητσοτάκειες θεωρίες τύπου "οι ταξικές ανισότητες βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση". Το κοινωνικό κράτος όπως το οικοδόμησε η σοσιαλδημοκρατία είναι σαφώς προτιμότερο από τη ζούγκλα τού νεοφιλελευθερισμού. Είναι, όμως, ασπιρίνη κι όχι γιατρειά αν πραγματικά επιθυμούμε έναν κόσμο ισότητας κι όχι αδικαιολόγητων διακρίσεων...

Στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ "παλεύουμε" για την κοινωνική δικαιοσύνη...

Απορώ με εκείνους που αναρωτιούνται γιατί δεν γεμίζουν οι δρόμοι από τις στρατιές των άνεργων ή των θυμάτων τού εργασιακού μεσαίωνα. Μα, δεν μπορούν να κάνουν και τα δύο: ή θα ξημεροβραδιάζονται έξω από τη Βουλή απαιτώντας κοινωνική δικαιοσύνη ή θα βρίσκονται μέσα σε κάποιο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, ευελπιστώντας πως το επόμενο τζακ ποτ θα είναι δικό τους. Κι από τη στιγμή που πρέπει να διαλέξουμε, η επιλογή μας είναι αυτή την οποία έχουμε διδαχθεί όλη μας τη ζωή να κάνουμε. Αντί, δηλαδή, να ακολουθούμε το δρόμο τού συλλογικού αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον για όλους προτιμούμε την εύκολη λύση να ποντάρουμε μερικά ευρουλάκια σε κάποιους αριθμούς που μπορεί να μην κληρωθούν ποτέ αλλά εμείς θα έχουμε κάνει την απαραίτητη θυσία μας στην ελπίδα, στη ματαιοδοξία και στην απληστία ξεκούραστα και σχεδόν ανέξοδα. Αυτά είναι, άλλωστε, τα ατομικά "αγαθά" πάνω στα οποία έχει στηριχθεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα...

Το μόνο χρήμα το οποίο έχει αξία είναι αυτό για το οποίο έχεις μοχθήσει. Και την ίση διανομή του οφείλουμε να κυνηγούμε με κάθε θυσία. Ολα τα υπόλοιπα χαρτονομίσματα είναι απλώς κομμάτια χαρτιού που μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι είναι ανώτερα από την αξιοπρέπεια και την πάλη για ένα καλύτερο αύριο για το κοινωνικό σύνολο. Κ αυτό δεν το γράφει κάποιος που κολυμπά στα φράγκα και γι' αυτό έχει την πολυτέλεια να τα περιφρονεί, αλλά κάποιος που γνωρίζει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι στη μνημονιακή Ελλάδα να έχεις δουλειά από την οποία να πληρώνεσαι στην ώρα σου κι όσο σου αξίζει για το προϊόν που παράγεις...

Δεν βγάζω την ουρά μου, όμως, απέξω. Αν με ρωτήσετε πού θα σπαταλούσα 18.000.000 ευρώ, ακόμα κι αν ο τζόγος δεν συμπεριλαμβάνεται στην πληθώρα των ελαττωμάτων μου, δύσκολα θα σας έλεγα πως το μεγαλύτερο μέρος τους θα το διέθετα για την ανακούφιση της φτώχειας σε αυτόν τον πλανήτη. Κι ο γράφων για ταξίδια, σπίτια και λοιπές αποφυάδες τού καταναλωτισμού θα σας μιλούσε γιατί κι αυτός όπως κι εσείς έχει ανατραφεί σε ένα περιβάλλον που ευνοεί τον ατομικισμό έναντι της συλλογικότητας. Ο λύκος για τα λυκόπουλά του νοιάζεται κι όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν. Μην περιμένουμε, επομένως, επαναστάσεις όταν δεν έχουμε λύσει πρώτα μέσα μας αν αυτό που επιδιώκουμε από αυτήν τη ζωή είναι πρωτίστως η ατομική, άντε και οικογενειακή, μας ευδαιμονία ή ένα δικαιότερο αύριο για όλους...