Αλίμονο, αξία δεν έχει μόνο η συμμετοχή...

Το πολιτικώς ορθό στην πολιτικώς ορθή εποχή μας είναι να λες πως αξία σε έναν αγώνα, όπως ο Μαραθώνιος της Αθήνας, έχει από μόνη της η συμμετοχή, ανεξαρτήτως σε τι θέση τερματίζεις. Θα συμφωνήσω, μόνο όμως στην περίπτωση που όποιος συμμετέχει, έχει ξεπεράσει τα όριά του, στην πραγματικότητα έχει ανακαλύψει νέα και βάζει στόχο την επόμενη φορά να πατήσει μια ψηλότερη κορυφή. Δεν θα υπερασπιστώ, όμως, το χαβαλέ τής ήσσονος προσπάθειας, της λογικής "αντί να πάω σε μια καφετέρια θα πάρω τον καφέ μαζί μου και με μερικούς φίλους θα περπατήσω στην άδεια Αθήνα και θα βγάλω και μερικές σέλφι για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μπορώ να διηγούμαι στους φίλους μου ανύπαρκτες εμπειρίες από κοινότοπα συναισθήματα"...

Φυσικά ο αθλητισμός δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός των δυνάμεων, αλλά και των παθογενειών ενός έθνους. Μήπως δεν είναι η ίδια αντίληψη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους με το μικρότερο δυνατό κόστος που μας σπρώχνει στα πρακτορεία τού ΟΠΑΠ κάθε φορά που κληρώνει ένα τζακ ποτ στο Τζόκερ; Κι όταν αυτή η νοοτροπία συνδυάζεται με τον άκρατο ατομικισμό τότε οι συνέπειες είναι παρόμοιες με αυτές που έζησε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία και που ετοιμάζεται να ζήσει, ενδεχομένως με ένα μικρό διάλειμμα, και τα επόμενα χρόνια...

Και στα δυσκολότερα χρόνια των μνημονίων έγραφα ότι η λύση στο δράμα δεν θα έρθει από πάνω, από την πολιτική εξουσία δηλαδή, αλλά από κάτω, από το λαό που θα αποφασίσει να επαναστατήσει κόντρα σε ό,τι αναγνωρίζει ότι τον καταστρέφει, αλλά ψάχνει δικαιολογίες για να μην το ανατρέπει. Η ελευθερία τής επιλογής- συστατικό στοιχείο μιας δημοκρατίας- είναι ωφέλιμη μόνο όταν την θέτουμε στην υπηρεσία και του κοινωνικού συνόλου. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπεται σε δικαιολογία για να αναπαράγουμε τις αβελτηρίες μας και να βρίσκουμε αποκούμπι για τις αποτυχίες μας στις αποτυχίες των άλλων...

Δεν υπάρχουν χορτοφάγοι σε σουβλατζίδικα κι αντισυστημικοί σε πρακτορεία ΟΠΑΠ...

Ρωτήστε τον μέσο Έλληνα που σπεύδει σε πρακτορείο του ΟΠΑΠ για να συμπληρώσει ένα δελτίο Τζόκερ με την προσμονή να κερδίσει το τζακ ποτ των 13.000.000 ευρώ τι είναι αυτό που οραματίζεται για το μέλλον τής χώρας και αν σας απαντήσει "κοινωνική δικαιοσύνη" είστε ελεύθεροι να έλθετε και να μου τρυπήσετε τη μύτη. Θα μου πείτε πως είναι λογικό με τα εισοδήματα να καταρρέουν και τους φόρους να αυξάνονται ο οποιοσδήποτε να αναζητά τη λύση των προβλημάτων του στην θεά Τύχη. Αν ήταν, όμως, μόνο αυτό τότε γιατί στα τζακ ποτ συμμετέχει και η κουτσή Μαρία, ενώ σε μια "κανονική" κλήρωση που μοιράζει, για παράδειγμα, "μόνο" 100.000 ευρώ η συμμετοχή είναι πιο περιορισμένη; Διαθέτει ο μέσος Έλληνας 100.000 ευρώ στην άκρη ώστε να τα σνομπάρει; Όχι, απλώς τα τζακ ποτ συμβολίζουν την πεμπτουσία τού δίχως ιδιαίτερο κόπο υπέρογκου κέρδους, την πεμπτουσία δηλαδή του καζινοκαπιταλισμού με τον οποίο έχουν γαλουχηθεί οι γενιές από τη δεκαετία τού 1980 μέχρι και σήμερα...

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η επανάσταση είναι περιττή, αφού οι περισσότεροι- Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι- βρισκόμαστε εθελοντικώς στην ουρά αναμονής για να γίνουμε ατομικώς, άντε και οικογενειακώς, πάμπλουτοι. Μπορούμε να αντέξουμε κι άλλες περικοπές μισθών και συντάξεων κι άλλες αυξήσεις στην άμεση κι έμμεση φορολογία, αρκεί να μην μας στερήσει κανείς το όνειρο να διοριστούμε στο Δημόσιο ή να κερδίσουμε το λαχείο. Δεν πειράζει, ας εξακολουθεί το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να νέμεται το 99% του παγκόσμιου πλούτου, μας φτάνει να πηγαίνουμε από πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο κι από πρακτορείο σε πρακτορείο και να καταθέτουμε τα διαπιστευτήρια εξάρτησής μας από ένα σύστημα στο οποίο μας έχουν μάθει από τα παιδικά μας χρόνια να δείχνουμε υπακοή στις "αξίες" του...

Σε αυτό το πλαίσιο, τα έξι χρόνια των μνημονίων το μόνο που μας έχουν διδάξει είναι να περιμένουμε με μεγαλύτερη προσμονή κάποιον νέο σωτήρα που θα μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Κι αν αυτός δεν είναι κάποιος πολιτικός, αλλά μια κληρωτίδα ακόμα καλύτερα: θα μπορούμε πιο άνετα να υποδυόμαστε τους αντισυστημικούς την ίδια ώρα που είμαστε με τη θέλησή μας βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στη λάσπη τού ίδιου συστήματος το οποίο υποτίθεται πως απεχθανόμαστε...

Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που έχουν ανάγκη από λεφτά εδώ και τώρα. Είναι, επίσης, δικαίωμά τους να θεωρούν όλες τις άλλες πόρτες κλειστές και να βλέπουν ως ανοιχτή μόνο αυτή των τυχερών παιχνιδιών. Θα μου επιτρέψετε, ωστόσο, να μην τρέφω συμπάθεια για δαύτους, όπως και για τους επαίτες που έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους τής Αθήνας. Χαρακτηρίστε με άσπλαχνο κι άστοργο, αλλά αν ποτέ βρεθώ σε θέση να μην έχω να φάω με ίδια μέσα ούτε ένα κομμάτι ψωμί και πάλι δεν θα απλώσω το χέρι τής ζητιανιάς για να σας το ζητήσω. Θα πάω να το αρπάξω, ακόμα και με τη βία, από όποιον θεωρώ πως έχει περισσότερα καρβέλια από όσα δικαιούται...

Αν, επομένως, κάποια στιγμή στη ζωή μου αποφασίσω πως αυτό που μου λείπει για να είμαι ευτυχισμένος είναι 13.000.000 ευρώ μην περιμένετε να συμπληρώσω ένα δελτίο Τζόκερ. Θα τα διεκδικήσω με έναν πολύ λιγότερο λούμπεν τρόπο, χάρη στον οποίο η ανθρωπότητα έκανε πραγματικά βήματα προόδου στο παρελθόν, συμμετέχοντας δηλαδή σε μια ταξική επανάσταση...

Στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ "παλεύουμε" για την κοινωνική δικαιοσύνη...

Απορώ με εκείνους που αναρωτιούνται γιατί δεν γεμίζουν οι δρόμοι από τις στρατιές των άνεργων ή των θυμάτων τού εργασιακού μεσαίωνα. Μα, δεν μπορούν να κάνουν και τα δύο: ή θα ξημεροβραδιάζονται έξω από τη Βουλή απαιτώντας κοινωνική δικαιοσύνη ή θα βρίσκονται μέσα σε κάποιο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, ευελπιστώντας πως το επόμενο τζακ ποτ θα είναι δικό τους. Κι από τη στιγμή που πρέπει να διαλέξουμε, η επιλογή μας είναι αυτή την οποία έχουμε διδαχθεί όλη μας τη ζωή να κάνουμε. Αντί, δηλαδή, να ακολουθούμε το δρόμο τού συλλογικού αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον για όλους προτιμούμε την εύκολη λύση να ποντάρουμε μερικά ευρουλάκια σε κάποιους αριθμούς που μπορεί να μην κληρωθούν ποτέ αλλά εμείς θα έχουμε κάνει την απαραίτητη θυσία μας στην ελπίδα, στη ματαιοδοξία και στην απληστία ξεκούραστα και σχεδόν ανέξοδα. Αυτά είναι, άλλωστε, τα ατομικά "αγαθά" πάνω στα οποία έχει στηριχθεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα...

Το μόνο χρήμα το οποίο έχει αξία είναι αυτό για το οποίο έχεις μοχθήσει. Και την ίση διανομή του οφείλουμε να κυνηγούμε με κάθε θυσία. Ολα τα υπόλοιπα χαρτονομίσματα είναι απλώς κομμάτια χαρτιού που μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι είναι ανώτερα από την αξιοπρέπεια και την πάλη για ένα καλύτερο αύριο για το κοινωνικό σύνολο. Κ αυτό δεν το γράφει κάποιος που κολυμπά στα φράγκα και γι' αυτό έχει την πολυτέλεια να τα περιφρονεί, αλλά κάποιος που γνωρίζει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι στη μνημονιακή Ελλάδα να έχεις δουλειά από την οποία να πληρώνεσαι στην ώρα σου κι όσο σου αξίζει για το προϊόν που παράγεις...

Δεν βγάζω την ουρά μου, όμως, απέξω. Αν με ρωτήσετε πού θα σπαταλούσα 18.000.000 ευρώ, ακόμα κι αν ο τζόγος δεν συμπεριλαμβάνεται στην πληθώρα των ελαττωμάτων μου, δύσκολα θα σας έλεγα πως το μεγαλύτερο μέρος τους θα το διέθετα για την ανακούφιση της φτώχειας σε αυτόν τον πλανήτη. Κι ο γράφων για ταξίδια, σπίτια και λοιπές αποφυάδες τού καταναλωτισμού θα σας μιλούσε γιατί κι αυτός όπως κι εσείς έχει ανατραφεί σε ένα περιβάλλον που ευνοεί τον ατομικισμό έναντι της συλλογικότητας. Ο λύκος για τα λυκόπουλά του νοιάζεται κι όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν. Μην περιμένουμε, επομένως, επαναστάσεις όταν δεν έχουμε λύσει πρώτα μέσα μας αν αυτό που επιδιώκουμε από αυτήν τη ζωή είναι πρωτίστως η ατομική, άντε και οικογενειακή, μας ευδαιμονία ή ένα δικαιότερο αύριο για όλους...