Στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ "παλεύουμε" για την κοινωνική δικαιοσύνη...

Απορώ με εκείνους που αναρωτιούνται γιατί δεν γεμίζουν οι δρόμοι από τις στρατιές των άνεργων ή των θυμάτων τού εργασιακού μεσαίωνα. Μα, δεν μπορούν να κάνουν και τα δύο: ή θα ξημεροβραδιάζονται έξω από τη Βουλή απαιτώντας κοινωνική δικαιοσύνη ή θα βρίσκονται μέσα σε κάποιο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ, ευελπιστώντας πως το επόμενο τζακ ποτ θα είναι δικό τους. Κι από τη στιγμή που πρέπει να διαλέξουμε, η επιλογή μας είναι αυτή την οποία έχουμε διδαχθεί όλη μας τη ζωή να κάνουμε. Αντί, δηλαδή, να ακολουθούμε το δρόμο τού συλλογικού αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον για όλους προτιμούμε την εύκολη λύση να ποντάρουμε μερικά ευρουλάκια σε κάποιους αριθμούς που μπορεί να μην κληρωθούν ποτέ αλλά εμείς θα έχουμε κάνει την απαραίτητη θυσία μας στην ελπίδα, στη ματαιοδοξία και στην απληστία ξεκούραστα και σχεδόν ανέξοδα. Αυτά είναι, άλλωστε, τα ατομικά "αγαθά" πάνω στα οποία έχει στηριχθεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα...

Το μόνο χρήμα το οποίο έχει αξία είναι αυτό για το οποίο έχεις μοχθήσει. Και την ίση διανομή του οφείλουμε να κυνηγούμε με κάθε θυσία. Ολα τα υπόλοιπα χαρτονομίσματα είναι απλώς κομμάτια χαρτιού που μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι είναι ανώτερα από την αξιοπρέπεια και την πάλη για ένα καλύτερο αύριο για το κοινωνικό σύνολο. Κ αυτό δεν το γράφει κάποιος που κολυμπά στα φράγκα και γι' αυτό έχει την πολυτέλεια να τα περιφρονεί, αλλά κάποιος που γνωρίζει από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι στη μνημονιακή Ελλάδα να έχεις δουλειά από την οποία να πληρώνεσαι στην ώρα σου κι όσο σου αξίζει για το προϊόν που παράγεις...

Δεν βγάζω την ουρά μου, όμως, απέξω. Αν με ρωτήσετε πού θα σπαταλούσα 18.000.000 ευρώ, ακόμα κι αν ο τζόγος δεν συμπεριλαμβάνεται στην πληθώρα των ελαττωμάτων μου, δύσκολα θα σας έλεγα πως το μεγαλύτερο μέρος τους θα το διέθετα για την ανακούφιση της φτώχειας σε αυτόν τον πλανήτη. Κι ο γράφων για ταξίδια, σπίτια και λοιπές αποφυάδες τού καταναλωτισμού θα σας μιλούσε γιατί κι αυτός όπως κι εσείς έχει ανατραφεί σε ένα περιβάλλον που ευνοεί τον ατομικισμό έναντι της συλλογικότητας. Ο λύκος για τα λυκόπουλά του νοιάζεται κι όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν. Μην περιμένουμε, επομένως, επαναστάσεις όταν δεν έχουμε λύσει πρώτα μέσα μας αν αυτό που επιδιώκουμε από αυτήν τη ζωή είναι πρωτίστως η ατομική, άντε και οικογενειακή, μας ευδαιμονία ή ένα δικαιότερο αύριο για όλους...