Θα μου πείτε, επίσης, πως αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι, από εκείνους που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου συμμετείχαν ενεργά και στο πλιάτσικο της μεταπολίτευσης, υπερασπιζόμενοι στην πράξη ένα ανθρωποφάγο σύστημα το οποίο ελάχιστη σχέση έχει με το όνειρο της νιότης τους για μια αταξική κοινωνία όπου ο καθένας θα ανταμείβεται αναλόγως με το μόχθο του. Η Μ. Δαμανάκη είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα της φθοράς που προκαλεί ο εναγκαλισμός με την εξουσία, η πλήρης ταύτιση με το κατεστημένο στην οποία οδηγεί η συνθηκολόγηση με το μεγάλο κεφάλαιο, η υποταγή στην απληστία και η αμνησία που επιβάλλεται πάνω στη συνείδηση...
Για κάθε Δαμανάκη, ωστόσο, υπάρχουν δεκάδες άλλοι αγωνιστές κατά τής χούντας που δεν πρόδωσαν ποτέ τα ιδανικά τους, που δεν επέτρεψαν στα οράματά τους να ξεφτιλιστούν ακόμα κι όταν οι ελίτ άφηναν να εννοηθεί πως η Ιστορία είχε τελειώσει, η Αριστερά είχε πεθάνει κι αν ήθελαν να επιβιώσουν θα έπρεπε να δηλώσουν υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων. Το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" γι' αυτούς τους ανθρώπους δεν ήταν απλώς ένα από τα πολυφορεμένα συνθήματα των ύστερων χρόνων τής δικτατορίας και των πρώτων της μεταπολίτευσης, αλλά στάση ζωής, ανυποχώρητη υπενθύμιση σε κάθε σκλαβωμένη ψυχή πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός κι αν εκείνοι δεν μπόρεσαν να τον παραδώσουν στις επόμενες γενιές είναι χρέος των τελευταίων να πάρουν στα χέρια τους τη σκυτάλη τού αγώνα και να συνεχίσουν την πάλη γι' αυτό που οι νοικοκυραίοι αποκαλούν απαξιωτικά ουτοπία αλλά οι οραματιστές αντιμετωπίζουν ως αυριανή πραγματικότητα...
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι "ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του", όπως έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος. Ξέρω, όμως, ότι οφείλει να το κάνει κάθε φορά που το ημερολόγιο μας υπενθυμίζει ιστορικές στιγμές κατά τις οποίες υψωθήκαμε πάνω από το ραγιαδισμό μας, λησμονήσαμε τις ευκολίες μας κι αντιταχθήκαμε σε καθεστώτα και συμπεριφορές οι οποίες πρόσβαλλαν την πεμπτουσία της ύπαρξής μας, το να ενεργούμε δηλαδή με βάση την ελεύθερη βούλησή μας. Σε αυτό το πλαίσιο γονατίζω κι εγώ σήμερα ενώπιον των νεκρών τού Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού αγώνα, ενώπιον κάθε νεκρού που θυσίασε τη ζωή του για κάτι πολύ ανώτερο από τον εαυτό του, για το κοινωνικό σύνολο δηλαδή, για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την πατρίδα...
Κι αν κάποιοι, από όπου κι αν προέρχονται, επιχειρήσουν να αμαυρώσουν και τη σημερινή επέτειο, είτε από σκοπιμότητα είτε από αφέλεια, είναι πολύ λίγοι και πολύ μικροί για να αντέξουν στην ιστορική σύγκριση με εκείνους που όντας θνητοί αγωνίστηκαν σαν να ήταν αθάνατοι, που ενώ δεν είχαν τις πιθανότητες με το μέρος τους ποντάρισαν τα ρέστα τους στο θεωρητικώς ανέφικτο γιατί γνώριζαν ότι ο συμβιβασμός με την τυραννία, τον ίδιο συμβιβασμό που έχουν κάνει σήμερα οι μικροαστοί με το νεοφιλελευθερισμό, αποτελεί ανεξίτηλη ντροπή, όνειδος για οποιονδήποτε πιστεύει ακόμα ότι δεν γεννηθήκαμε για να περπατούμε σκυφτοί αλλά για να κοιτούμε κατάματα τον ήλιο, ακόμα κι όταν το φως του μας τυφλώνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου