Οι "συνετοί" πιστεύουν ότι οι λύκοι θα γίνουν χορτοφάγοι...

Εγκληματίας είναι αυτός που παίρνει το μαχαίρι και σφάζει. Συνεργός του είναι εκείνος ο οποίος βλέπει τον μαχαιροβγάλτη, αλλά δεν κάνει τίποτα για να τον σταματήσει. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η ελίτ τής χώρας, μεγαλοεπιχειρηματική-τραπεζική-εφοπλιστική-πολιτική-μιντιακή. Στη δεύτερη ανήκουν οι οπαδοί τού κατευνασμού, αυτοί που πιστεύουν δηλαδή ότι τα τομάρια τους θα σωθούν εφόσον δείξουν καλή θέληση κι εφόσον υποκύψουν στην κάθε είδους τρομοκράτηση από τα αφεντικά τους. Σαν τη Δύση απέναντι στον Χίτλερ λίγο πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σαν τα πρόβατα, δηλαδή, που πιστεύουν ότι το Πάσχα αφορά κάποιους άλλους κι όχι τα ίδια. Αυτό μια φορά κι όχι πολύ καιρό πριν ονομαζόταν μεσαία τάξη, στην οποία ανήκαν εκείνοι οι οποίοι αποδέχονταν τις ταξικές ανισότητες, την κοινωνική αδικία και την πνευματική αποχαύνωση με αντάλλαγμα ένα καλό επίπεδο διαβίωσης, το οποίο ναι μεν δεν ήταν αυτό που ταίριαζε στην ποσότητα και ποιότητα του μόχθου τους αλλά, τέλος πάντων βρε αδερφέ, επέτρεπε σε μια μεσοαστική οικογένεια να διαθέτει δύο αυτοκίνητα, ένα εξοχικό και τη δυνατότητα να πετάγεται μια στο τόσο στο Παρίσι για ένα ρομαντικό Σαββατοκύριακο. Γι' αυτό και το λάθος, εσκεμμένως βεβαίως, είναι θεμελιώδες: δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά μαζί τα ανεχθήκαμε...

Αποδεχθήκαμε τη δωροδοκία τού συστήματος, η οποία είχε διάφορες αποχρώσεις: το διορισμό στο Δημόσιο, το διακοποδάνειο, την ανοχή στη φοροδιαφυγή, τον καταναλωτισμό, την καλλιέργεια του ατομικισμού απέναντι στη συλλογικότητα. Ακόμα και τώρα που η μεσαία τάξη βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με την οικονομική της γενοκτονία φοβάται ακόμα πως αν σηκώσει κεφάλι θα ζήσει μια ακόμα χειρότερη τραγωδία. Είμαστε δεμένοι με καρφιά πάνω στο σταυρό, αλλά τρέμουμε πως αν κάνουμε μια κίνηση να τα βγάλουμε θα μας σκοτώσουν. Κι ο μιθριδατισμός μας είναι τόσο προχωρημένος που ακόμα και σήμερα εξακολουθούμε να δρούμε ή να μένουμε απαθείς, εκκινούμενοι από ένα κοντόφθαλμο ατομικό συμφέρον, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η δύναμή μας βρίσκεται στην αλληλεγγύη και στη στοιχειώδη αποφασιστικότητα που οφείλει να δείχνει κι ο λούμπεν προλετάριος όταν το μόνο που έχει να χάσει στην ουσία δεν είναι παρά οι αλυσίδες του. Αντί, για παράδειγμα, να μην ψωνίζουμε τις Κυριακές σε ένδειξη αλληλεγγύης στους καταταλαιπωρημένους εμποροϋπάλληλους, στιγματίζουμε όσους προσπαθούν να μας δείξουν το δρόμο τής εργατικής αλληλεγγύης...

Η θλίψη μου είναι μεγάλη όταν συνεχίζω να ακούω μόνο τη γκρίνια βαρναλικών δειλών, μοιραίων κι άβουλων, η οποία αντί να μετουσιώνεται σε οργή κι από εκεί σε αντίδραση στην υποδούλωση παραμένει μια αδιέξοδη αντίδραση του θυμικού, η οποία μάλιστα λοιδορεί την αντίσταση στην αποκτήνωση. Οπως έγραψε κι ο σπουδαίος Μανώλης Αναγνωστάκης, "τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος, η ζημιά έγινε στο ζύγι, πάντα φταίει κάποιος άλλος". Οι εθελόδουλοι βρίσκουν πάντοτε μια καλή δικαιολογία για να μην κάνουν τίποτα ώστε να μην θυμώσει ο αφέντης και χάσουν τη δουλίτσα τους. Ειρωνεύονται την ταξική αφύπνιση, αμφισβητούν εν τοις πράγμασι το δικαίωμα των εργαζόμενων να μη μένουν μόνο στον ωχαδερφισμό, εφευρίσκουν αφορμές για να δικαιολογούν τα δικαιολόγητα, υποσκάπτουν τη συλλογικότητα στρουθοκαμηλίζοντας με μια υποκρισία την οποία διδάσκει το καπιταλιστικό σύστημα από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε...

"Εχω γυναίκα και παιδιά", "πού να βγω ξανά στην αναζήτηση εργασίας σε μια νεκρή αγορά", "κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός", τραγουδούν λες και είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ κι ο Γρ. Μπιθικώτσης στις "Διπλοπενιές". Αδυνατούν ακόμα και την ύστατη ώρα να αντιληφθούν πως αν θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια την οικογένειά τους, να παραμείνουν εργαζόμενοι κι όχι σκλάβοι και να κερδίσουν όσα αξίζουν δεν έχουν άλλη επιλογή από τη ρήξη με εκείνους που τους πίνουν το αίμα. Πηγαίνουν ολόισια στο γκρεμό, ευελπιστώντας στο έλεος των κεφαλαιοκρατών, αλλά πιστεύουν ότι θα τσακιστούν μόνο αν στρίψουν το τιμόνι. Ακόμα κι όταν η πλειοψηφία, όπως επιτάσσει η δημοκρατία, λαμβάνει αποφάσεις που δεν συνάδουν με την υποτέλεια αποκαλούν την ασέβειά τους απέναντι σε αυτές ατομικό δικαίωμα κι όχι απεργοσπασία. Αυτοί οι χρήσιμοι μετριοπαθείς, "συνετοί", μικροαστοί στην ψυχή νοικοκυραίοι είναι οι καλύτεροι φίλοι των λύκων για τους οποίους πιστεύουν, μέσα στην αφέλειά τους, ότι θα γίνουν χορτοφάγοι μόλις ξεκοκαλίσουν και τον τελευταίο εργαζόμενο πριν φτάσει η δική τους σειρά...