Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως μετά κι από τη νέα "μεταρρύθμιση", αυτήν τη φορά από έναν πολιτικό νάνο όπως ο Ανδρ. Λοβέρδος, ο οποίος έχει για τον εαυτό του την ιδέα πως είναι ένα κράμα Αλέξανδρου του Γ' και Ναπολέοντα, η νεολαία θα έχει συσσωρεύσει όλη τη γνώση τού κόσμου, αυτή θα είναι άχρηστη αν δεν συνοδεύεται από την καλλιέργεια της συλλογικότητας έναντι του ατομικισμού. Αυτήν τη στιγμή και στην Ελλάδα εργαζόμενοι σφάζονται με εργαζόμενους για μια καλύτερη θέση στον βαλτότοπο αντί να συνασπίζονται για να γκρεμίσουν αυτούς που τους έριξαν σε αυτόν. Και γι' αυτή την παγιωμένη στάση τού λούμπεν προλεταριάτου είναι τεράστια η ευθύνη τής "παιδείας" στην οποία έχουμε όλοι μας υποβληθεί και η οποία θυμίζει περισσότερο λοβοτομή...
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι λογικό να βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να φυτρώσει το απολιτίκ αλλά πλήρως κομματισμένο μοντέλο τού ραγιά νεοέλληνα, το οποίο εξακολουθεί να παραμένει το κυρίαρχο. Οι μαθητικές εκλογές δεν μπορούν να λειτουργούν σαν κολυμβήθρα τού Σιλωάμ, δεν είναι δυνατό η εκμάθηση της δημοκρατίας, της πολιτικοποίησης, της πνευματικής κι άρα ταξικής αφύπνισης να περιορίζεται σε μια εκλογική διαδικασία μιας ώρας. Αν οι μαθητές δεν "βαπτίζονται" στη συμμετοχή στα κοινά, στη συντροφικότητα και στη συνεργασία σε καθημερινή βάση θα είναι τόσο έτοιμοι για να βγουν στην κοινωνία ως ολοκληρωμένοι πολίτες όσο οι γονείς, οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους, στους οποίους έχει γίνει πλύση εγκεφάλου πως λαμβάνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις για το μέλλον τους μόνο και μόνο γιατί έχουν δικαίωμα ψήφου στις βουλευτικές εκλογές. Αν μη τί άλλο οι γενικές συνελεύσεις και οι καταλήψεις είναι μια ευκαιρία ακόμα και για εκείνους που τις στηρίζουν από μόδα ή από άγνοια να εντρυφήσουν περισσότερο στην έννοια του ενεργού πολίτη ο οποίος παίρνει τη ζωή του στα χέρια του και δεν την αφήνει σε αυτά μαθητευόμενων μάγων, στην καλύτερη περίπτωση, ή τσαρλατάνων στη χειρότερη...
Το ζητούμενο δεν είναι να αναπληρωθούν οι "χαμένες" ώρες το Πάσχα. Χαμένες είναι έτσι κι αλλιώς όταν στα σχολεία τα παιδιά δεν διδάσκονται στην ουσία τίποτα άλλο από το να είναι πειθήνια στρατιωτάκια ενός συστήματος το οποίο τα μαθαίνει από την ημέρα που εντάσσονται σε αυτό να πειθαρχούν τυφλά σε δίχως ουσιαστικό νόημα εντολές παρά μόνο για εκείνους που τρέμουν και μόνο στη σκέψη πως θα έρθει η γενιά που θα ανατρέψει τα αδικαιολόγητα προνόμιά τους. Γι' αυτό και μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι υποχρεωμένη να θέσει ως πρώτη προτεραιότητά της όχι τη μείωση του δημόσιου χρέους αλλά μια πραγματική εκπαιδευτική επανάσταση, που ακόμα και συμφεροντολογικά αν το δει θα της προσφέρει ψηφοφόρους για τον αιώνα τον άπαντα. Και με αυτό δεν εννοώ την αντικατάσταση της καπιταλιστικής προπαγάνδας από τη σοσιαλιστική ή την αποκαθήλωση των εικονισμάτων τού Ιησού και την τοποθέτηση αυτών του Μαρξ, του Ενγκελς και του Αλέξη Τσίπρα...
Αν, όμως, μέσα κι έξω από τις σχολικές αίθουσες οι μαθητές διδαχθούν, για παράδειγμα, την πραγματική Ιστορία αυτής της χώρας κι όχι την ωραιοποιημένη εκδοχή της όπως συμβαίνει σήμερα, αν αφεθούν να επιλέξουν μόνοι τους την θρησκεία ή την αθεΐα τους, αν συνηθίσουν στη διαδικασία τής συνεργασίας για την επίλυση των θεμάτων που τους βάζουν οι προφεσόροι τους και, κυρίως, αν μάθουν να σκέφτονται ελεύθερα, πέρα από συμβατικές νόρμες και καθεστηκυίες αντιλήψεις, χωρίς να φοβούνται την τιμωρία των ανωτέρων τους τότε θα έχουμε κάνει το σημαντικότερο βήμα για την εμπέδωση της άμεσης δημοκρατίας, η οποία θα εφαρμόζεται από συνειδητοποιημένους έλληνες κι όχι από ανδρείκελα που άγονται και φέρονται από τον κάθε καραγκιοζοπαίκτη. Μόνο σε αυτήν την περίπτωση δεν θα ανατρέφουμε παιδιά ευεπίφορα να υποκύψουν στα χρυσαυγίτικα νεοφασιστικά ιδεολογήματα και στους νεοφιλελεύθερους "μονόδρομους". Και μόνο τότε ο σοσιαλισμός δεν θα είναι ένα αποτυχημένο γραφειοκρατικό κι αυταρχικό μοντέλο το οποίο θα επιβάλλεται από πάνω προς τα κάτω, αλλά μια αυτονόητη συμπεριφορά απεξαρτημένων συνειδήσεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου