Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα και προσβλήθηκαν και οι δύο...

Σχεδόν ο μόνος τρόπος για να γραφτούν αλήθειες στον ελληνικό Τύπο είναι να αποφασίσουν οι διαπλεκόμενοι αφέντες του να βγάλουν ο ένας τα μάτια τού άλλου. Διαφορετικώς δεν διαβάζουμε τίποτα άλλο πέρα από τις αγαθοεργίες τους συνοδεία ακίνδυνων ειδήσεων. Γι' αυτό και θα μου συγχωρήσετε τα γέλια όταν ακούω τον Β. Μαρινάκη και τον Δ. Μελισσανίδη να κατηγορεί ο ένας τον άλλο για γκανγκστερικές μεθόδους. Κι ελπίζω να μου συγχωρήσετε, επίσης, τη δυσπιστία απέναντι στην "αριστερή" στροφή τού ΔΟΛ, ο οποίος μόλις ο υιός Ψυχάρης εγκατάλειψε τη Ν.Δ. θυμήθηκε πως η σημερινή δεξιά θυμίζει περισσότερο την προδικτατορική παρά τη μετριοπαθή μεταπολιτευτική εκδοχή της. Εχω μάθει, άλλωστε, εδώ και πολύ καιρό να μη δίνω τόση σημασία στο τί λέει κάποιος, αλλά ποιός το λέει. Αυτό με βοηθά, μεταξύ άλλων, να ζυγίζω το μέγεθος της υποκρισίας του και να μην παίρνω στα σοβαρά τους κλέφτες που φωνάζουν για τις κλεψιές των άλλων ή τους απατεώνες που κράζουν τις απατεωνιές των υπόλοιπων "συναδέλφων" τους...

Αν εξαιρέσουμε μερικές εκατοντάδες αργυρώνητων φανατικών οπαδών, ποιός πιστεύει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο και, κατ' επέκταση, η εγχώρια δημόσια ζωή δεν κυβερνάται από τη μαφία; Οι ίδιοι άνθρωποι που διοργανώνουν συλλαλητήρια κατά τής αριστερίστικης τρομοκρατίας κάθε τόσο δίνουν εντολές σε "φουσκωτούς" τους να δέρνουν όποιον έχει το θράσος να τους ασκήσει την παραμικρή κριτική, όσο δικαιολογημένη κι αν αυτή είναι. Ανθρωποι που είναι αναμεμειγμένοι σε λαθρεμπόριο ηρωίνης και πετρελαίου, μεταξύ άλλων παράνομων ή ημιπαράνομων δραστηριοτήτων τους, κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας "διδάσκοντας ήθος", πουλώντας φιλανθρωπία και διοικώντας στα φανερά ομάδες και δήμους και στα κρυφά κυβερνήσεις χάρη στα εκατομμύρια αφορολόγητα ευρώ τα οποία τσεπώνουν και για τα οποία δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μπροστά τους ο Ντον Κορλεόνε μοιάζει με χίπι πασιφιστή κι όμως αντί να σαπίζουν σήμερα στη φυλακή παριστάνουν τους δημόσιους κατήγορους της διαφθοράς...των άλλων βεβαίως, τους κήνσορες της ηθικής και τους υπερασπιστές τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας με την οποία συγχέουν τη νομιμοποίηση της λαμογιάς τους...

Το πρόβλημα γίνεται ορατό μέσω των προσώπων. Είναι, ωστόσο, συστημικό, συστημικότατο. Ο καπιταλισμός επιβιώνει γιατί θωπεύει τα χυδαιότερα των ενστίκτων μας, γιατί ηρωοποιεί τον σκοπό που αγιάζει τα μέσα, επειδή δημιουργεί με επιτυχία την ψευδαίσθηση πως μια ημέρα κι εμείς μπορούμε να γίνουμε μαρινάκηδες ή μελισσανίδηδες αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στις δυνατότητές του και σε πολλές ακόμα πομφόλυγες. Σε καμιά χολιγουντιανή ταινία και σε κανένα καπιταλιστικό εγχειρίδιο δεν θα δείτε ή δεν θα διαβάσετε πως αν θέλετε να γίνετε πλούσιοι πρέπει, στις πλείστες των περιπτώσεων, να πατήσετε επί πτωμάτων. Το ίδιο πράγμα θα το δείτε μεταφρασμένο ως αποφασιστικότητα, ισχυρή θέληση, πίστη ή ελπίδα...

Η απληστία ταυτίζεται με τη φιλοδοξία, η βουλιμία με την αυτοβελτίωση, η αλαζονεία με την αυτοπεποίθηση. Στα αρχίδια μας η κοινωνική δικαιοσύνη αν μπορούμε να είμαστε εμείς καβάλα στο άλογο και να διατάζουμε το πόπολο. Γι' αυτό κι ο σοσιαλισμός, κι όχι βεβαίως ο γραφειοκρατικός σταλινισμός ο οποίος δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από τον κεφαλαιοκρατία, παραμένει ακόμα άπιαστο όνειρο. Και θα παραμένει όσο ιδεώδες μας θα είναι να γίνουμε εκατομμυριούχοι με κάθε κόστος αντί να οργανώσουμε μια πολιτεία όπου τα αγαθά θα μοιράζονται ανάλογα με την εργατικότητα και τις ικανότητες του καθενός από εμάς κι όχι από τη διάθεσή του να ξεπουλήσει τα πάντα στο όνομα της ατομικής του καταξίωσης...