"Ολοι οι αλβανοί είναι εγκληματίες", λέει ο...Χίτλερ μέσα μας

Ο "αλβανός πιστολέρο, κακοποιός, δολοφόνος, μαφιόζος" κλπ. κλπ. Ποιός άλλος λόγος υπάρχει να τονίζουμε την εθνικότητα του δράστη τής επίθεσης στο Μικρολίμανο πέρα από το να αποκαλύπτουμε τον ρατσιστικό, μικροαστικό εαυτούλη μας, τον οποίο επιμελώς κρύβουμε μέσα στην πολιτική μας ορθότητα; Κι εμείς οι τόσο ευαίσθητοι που θρηνούμε, και καλά κάνουμε βεβαίως, για τη δολοφονία ενός σέρβου φίλαθλου στην Κωνσταντινούπολη θα κάναμε το ίδιο αν σκοτωνόταν ένας τούρκος στο Βελιγράδι; Την ώρα που αναζωπυρώνονται στα Βαλκάνια τα εθνικιστικά πάθη, τα οποία ποτέ δεν είχαν σβήσει, σε τί αλήθεια ωφελεί να συνδέουμε μια ακραία εγκληματική ενέργεια με τη χώρα καταγωγής τού θύτη της; Είναι όλοι οι αλβανοί εγκληματίες, όπως για χρόνια έλεγε για παράδειγμα η Χρυσή Αυγή πριν εντάξει πολλούς τέτοιους στις οργανώσεις της; Ολοι οι τούρκοι εποφθαλμιούν τα νησιά τού Αιγαίου και την Κύπρο; Ή, μήπως, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο ένας τρελαμένος έλληνας να πάρει ένα καλάσνικοφ και να πυροβολήσει αδιακρίτως τους θαμώνες ενός κλαμπ; Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε, άλλωστε, για την ψυχική ισορροπία ενός έθνους, αξιοσημείωτο κομμάτι τού οποίου εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον τουρίστα τής Ραφήνας και τον ρεζίλη των Παπανδρέου ως σοβαρές επιλογές για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση;...

Είναι αυτονόητο, αλλά φοβάμαι πως ακόμα και στις 25 Νοεμβρίου 2014, τόσο καιρό μετά από το μεσαίωνα, είμαι αναγκασμένος να το επαναλάβω. Κανένας λαός δεν έχει την εγκληματικότητα στο DNA του. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως αυτά που υποστηρίζουν διάφοροι στη χώρα μας για τους αλβανούς, τους ρουμάνους ή όποιους άλλους ξένους κατοικούν σε αυτή τη γωνιά τής οκουμένης, στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα τα έλεγαν στις ΗΠΑ για τους έλληνες. Δεν θέλει και πολύ μυαλό, εξάλλου, για να καταλάβεις ότι όσο πιο εξαθλιωμένος είναι κάποιος κι όσο περισσότερο κοινωνικώς απομονωμένος αισθάνεται τόσο πιθανότερο είναι να καταλήξει στην παρανομία. Αυτό προφανώς και δεν αθωώνει τον οποιοδήποτε εγκληματία, αλλά είναι μια πολύ πιστευτή δικαιολογία για τις πράξεις του...

Κι αφού σιγοβράζει μέσα σας η ερώτηση "και τί φταίμε εμείς οι φιλήσυχοι πολίτες για τη φτώχεια των άλλων;" δεν έχω παρά να σας απαντήσω πως όταν μια κοινωνία είναι πραγματική κοινωνία κι όχι κοπάδι σκόρπιων συμφερόντων το πρόβλημα του ατόμου οφείλει να είναι και πρόβλημα του συνόλου. Κι αν δεν το αντιμετωπίζουμε έτσι από ανθρωπισμό, ας το κάνουμε τουλάχιστον από ατομικό συμφέρον. Γιατί η γη γυρίζει, όπως έπεισε δια πυρός και σιδήρου ο Γαλιλαίος τους αρτηριοσκληρωτικούς, και, ποιός ξέρει, αύριο μεθαύριο, ειδικώς αν συμφωνήσουμε και σε τρίτο μνημόνιο, ενδεχομένως να είμαστε εμείς που θα πάρουμε ένα καλάσνικοφ στο χέρι, θα μπουκάρουμε σε ένα κέντρο διασκέδασης και θα θελήσουμε να πάρουμε, "για εκδίκηση", κι άλλους στο λαιμό μας γιατί δεν θα έχουμε γάλα να δώσουμε στα παιδιά μας...

Είναι αυτονόητο, επίσης, ότι κανείς μας δεν έχει γεννηθεί τέρας. Οσοι ανάμεσά μας γίναμε το "οφείλουμε" στις οικογενειακές ή κοινωνικές παραστάσεις των οποίων υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες. Επομένως, εκτός από μια δίκαιη τιμωρία για τις εγκληματικές πράξεις μας χρειαζόμαστε σωφρονισμό και θεραπεία. Ούτε η κρεμάλα ούτε τα ισόβια θα εξυπηρετήσουν κάτι περισσότερο από τη δίψα τού λούμπεν προλεταριάτου για εκδίκηση. Πόσω μάλλον όταν αυτό το χυδαίο ένστικτο τις περισσότερες φορές διοχετεύεται σε αυτούς που αισθανόμαστε πως είναι χαμηλότερα από εμάς στην τροφική αλυσίδα κα σπανίως σε εκείνους που τρώνε με χρυσά κουτάλια και μας πετούν τα ψίχουλα. Ενα κράτος δικαίου δεν παραδειγματίζει τους πολίτες του με τον τρόμο, με δημόσιους ακρωτηριασμούς κλεφτών για παράδειγμα, αλλά καλλιεργώντας του τη σιγουριά ότι όταν βρεθούμε πεσμένοι στο έδαφος, αφού όλοι μας κάποια στιγμή χάνουμε τη δύναμη να παραμένουμε όρθιοι, θα είναι εκεί για να μας σηκώσει το χέρι και να μας βοηθήσει να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας σε γερότερα θεμέλια. Ετσι συμπεριφέρονται οι υγιείς κοινωνίες κι όχι σαν τεξανοί καουμπόιδες σε γουέστερν που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν, μάλιστα, ότι ακόμα κι ο Ιησούς θα συμφωνούσε με το "οφθαλμός αντί οφθαλμού"...