Ποιός διαφωνεί ότι η πλειονότητα των ελλήνων, είτε ως φυσικά είτε ως νομικά πρόσωπα, είναι υπερφορολογημένη; Ούτε θα βρεθούν πολλοί που θα συμφωνήσουν πως η επιβολή νέων φόρων σε παραγωγικές δραστηριότητες που φέρνουν έσοδα στη χώρα, όπως για παράδειγμα το κρασί, είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξέλθουμε από την κρίση. Αναρωτιέμαι ωστόσο: αποφασίσαμε ως λαός με το εκλογικό αποτέλεσμα της 20ής Σεπτεμβρίου ότι θέλουμε την παραμονή μας στην Ευρωζώνη, έστω και με τρίτο μνημόνιο; Το αποφασίσαμε, από τη στιγμή που επανεξελέγη η κυβέρνηση που το υπόγραψε κι από την ώρα που εκείνοι που επιθυμούσαν το Grexit έμειναν εκτός Βουλής (το ΚΚΕ ζητά έξοδο από το ευρώ αλλά όχι επιστροφή στη δραχμή, μια πολιτική θεώρηση που θα έπρεπε να ήμουν ο καλύτερος ψυχαναλυτής τού κόσμου για να την κατανοήσω)...
Επιπλέον, ποιοί άλλοι από τους παραγωγικούς κλάδους και τους επιχειρηματίες πρωτοστάτησαν στο "ευρώ πάση θυσία"; Κανείς. Προς τί, επομένως, κλαυθμηρίζουν ο καθένας ξεχωριστά κάθε φορά που βρίσκεται ένα ισοδύναμο σε ένα επαχθές μέτρο το οποίο πλήττει εκείνους προσωπικώς; Δεν κατανοούν πως αν δεν πάψουμε να σκεφτόμαστε συντεχνιακά δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από το τούνελ τής κρίσης;...
Οι δανειστές αποδέχθηκαν, μετά κόπων και βασάνων, να φορολογηθούν επιπλέον τα τυχερά παιχνίδια από το να μπει ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση. Ποιός μπορεί με σοβαρά επιχειρήματα να ισχυριστεί πως είναι προτιμότερο να πληρώνουμε πιο φτηνά το δελτίο τού Τζόκερ, σε μια εταιρεία μάλιστα που δεν είναι καν ελληνικών συμφερόντων πλέον ύστερα από την πώληση του ΟΠΑΠ μπιρ παρά από την προηγούμενη κυβέρνηση, από το φροντιστήριο και το σχολείο των παιδιών μας;...
Μακάρι, εξάλλου, να μην χρειαζόταν να αυξηθεί κατά τριάντα λεπτά κι ο φόρος σε κάθε μπουκάλι κρασί που βγαίνει από τα ελληνικά οινοποιεία, το οποίο αποτελεί κι εξαγώγιμο προϊόν. Μακάρι, επίσης, να ήμουν όμορφος και να με ήθελαν οι μισές γυναίκες τού πλανήτη. Οταν, ωστόσο, η ζωή σού δίνει λεμόνια φτιάχνεις λεμονάδα κι όταν δεν σου δίνεται άλλη δυνατότητα αποδέχεσαι μια μικρή αύξηση στην τιμή τού κρασιού από το να επιβαρυνθούν εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά με έξτρα χαράτσι για την ιδιωτική εκπαίδευση των τέκνων τους, την οποία το κράτος θα όφειλε να είχε καταστήσει περιττή εδώ και πολλά χρόνια...
Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τα "κόκκινα" δάνεια και τους πλειστηριασμούς. Μακάρι να προστατεύονταν απολύτως όλα τα νοικοκυριά, εκτός βεβαίως από εκείνα που δολίως εκμεταλλεύονται καταστάσεις ώστε να μην είναι συνεπή στις υποχρεώσεις τους. Μετά πολλών κόπων και βασάνων, ωστόσο, κατορθώθηκε η πλήρης ή μερική προστασία τού 60% των δανειοληπτών και τέθηκαν σχετικώς υψηλά εισοδηματικά κριτήρια για εκείνους που μένουν ακάλυπτοι. Δεν είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα αλλά αποτελεί, αν μη τί άλλο, έναν έντιμο συμβιβασμό κι ας μην το παραδέχονται τα διαπλεκόμενα μίντια, τα οποία για πρώτη φορά καταβάλλουν φόρους κι ελέγχονται στα σοβαρά από τη δικαιοσύνη και γι' αυτό έχουν σπείρει τον πανικό στους πολίτες...
Από την άλλη, ωστόσο, η συζήτηση με τους θεσμούς πρέπει να ξεκολλήσει από το "τρεις το λάδι τρεις το ξύδι έξι το λαδόξυδο", η οποία δεν είναι πάρα ένας φαύλος υφεσιακός κύκλος, και να επεκταθεί σε αυτά που έχει πραγματική ανάγκη η ελληνική οικονομία για να αναστηθεί: σοβαρή αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, άμεση ρευστότητα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις προς την κατευθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και της απελευθέρωσης παραγωγικών δυνάμεων. Σε διαφορετική περίπτωση θα ανακυκλώνουμε τη μιζέρια μας χωρίς ημερομηνία λήξης σε ένα σπιράλ λιτότητας από το οποίο στο τέλος δεν θα βγουν κερδισμένοι ούτε καν εκείνοι που το επιβάλλουν με ωμούς εκβιασμούς...
