Ευτυχείτε γιατί ο ηγέτης ευτυχεί...

Ο Κ. Μητσοτάκης θα ισχυριζόταν "τα καταφέραμε" ακόμα κι αν είχε καεί ολόκληρη η Ελλάδα. Το ισχυρίζεται, άλλωστε, και για την πανδημία και την ακρίβεια μολονότι είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης στα αρνητικά στατιστικά. Γιατί να μην το κάνει, όμως, αφού διαθέτει μιντιακή υπεροπλία κι ασυλία; Στην "post truth" εποχή μας δεν έχει σημασία η πραγματικότητα, αλλά πώς θα την παρουσιάζεις προς όφελός σου. Για να είμαι, μάλιστα, περισσότερο ακριβολόγος, για το ίδιο κατόρθωμα υπερηφανευόταν κι ο Γκέμπελς...

Ο πρωθυπουργός εκμεταλλεύεται ένα πολύ βασικό ανθρώπινο συναίσθημα, την ανάγκη να αισθανόμαστε καλύτερα ακόμα και με ψέματα από ό,τι είμαστε στην πραγματικότητα, για να εξαπατά το πόπολο. Μήπως αυτό δεν έκανε και προεκλογικώς με τη μεσαία τάξη, η οποία μπορεί να περικλείει τους πάντες, ακόμα κι εκείνους που τα βγάζουν κούτσα κούτσα πέρα; Δίχως την υπόσχεση, εξάλλου, μιας καλύτερης ζωής θα είχαν μείνει άνεργοι και οι επαγγελματίες πιστοί των διάφορων θρησκευτικών δογμάτων...

Το να μην πιστεύουμε σε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε δεν είναι ολότελα λανθασμένο, αφού και τα φαινόμενα απατούν. Στην κυβέρνηση, ωστόσο, μας ζητούν να μην πιστεύουμε καθόλου σε αυτά που ζούμε παρά μόνο σε όσα μας διηγούνται ο πρωθυπουργός και τα παπαγαλάκια του, ποζάροντας για σέλφι. Δεν είναι ζήτημα ενσυναίσθησης, όπως το παρουσιάζουν οι πιο ευαίσθητοι, είναι ζήτημα δημοκρατίας, όπως το βλέπουν και οι κυνικοί... 

Υ.Γ. Ο Βρομόστομος επιστρέφει τη Δευτέρα, 1η Αυγούστου.

 

  
 

Αλίμονο, αξία δεν έχει μόνο η συμμετοχή...

Το πολιτικώς ορθό στην πολιτικώς ορθή εποχή μας είναι να λες πως αξία σε έναν αγώνα, όπως ο Μαραθώνιος της Αθήνας, έχει από μόνη της η συμμετοχή, ανεξαρτήτως σε τι θέση τερματίζεις. Θα συμφωνήσω, μόνο όμως στην περίπτωση που όποιος συμμετέχει, έχει ξεπεράσει τα όριά του, στην πραγματικότητα έχει ανακαλύψει νέα και βάζει στόχο την επόμενη φορά να πατήσει μια ψηλότερη κορυφή. Δεν θα υπερασπιστώ, όμως, το χαβαλέ τής ήσσονος προσπάθειας, της λογικής "αντί να πάω σε μια καφετέρια θα πάρω τον καφέ μαζί μου και με μερικούς φίλους θα περπατήσω στην άδεια Αθήνα και θα βγάλω και μερικές σέλφι για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μπορώ να διηγούμαι στους φίλους μου ανύπαρκτες εμπειρίες από κοινότοπα συναισθήματα"...

Φυσικά ο αθλητισμός δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός των δυνάμεων, αλλά και των παθογενειών ενός έθνους. Μήπως δεν είναι η ίδια αντίληψη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους με το μικρότερο δυνατό κόστος που μας σπρώχνει στα πρακτορεία τού ΟΠΑΠ κάθε φορά που κληρώνει ένα τζακ ποτ στο Τζόκερ; Κι όταν αυτή η νοοτροπία συνδυάζεται με τον άκρατο ατομικισμό τότε οι συνέπειες είναι παρόμοιες με αυτές που έζησε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία και που ετοιμάζεται να ζήσει, ενδεχομένως με ένα μικρό διάλειμμα, και τα επόμενα χρόνια...

Και στα δυσκολότερα χρόνια των μνημονίων έγραφα ότι η λύση στο δράμα δεν θα έρθει από πάνω, από την πολιτική εξουσία δηλαδή, αλλά από κάτω, από το λαό που θα αποφασίσει να επαναστατήσει κόντρα σε ό,τι αναγνωρίζει ότι τον καταστρέφει, αλλά ψάχνει δικαιολογίες για να μην το ανατρέπει. Η ελευθερία τής επιλογής- συστατικό στοιχείο μιας δημοκρατίας- είναι ωφέλιμη μόνο όταν την θέτουμε στην υπηρεσία και του κοινωνικού συνόλου. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπεται σε δικαιολογία για να αναπαράγουμε τις αβελτηρίες μας και να βρίσκουμε αποκούμπι για τις αποτυχίες μας στις αποτυχίες των άλλων...