Αλίμονο αν μείνουμε στη φιλανθρωπία τής σοσιαλδημοκρατίας...

Σαφώς και είναι προτιμότερο να μάθεις σε κάποιον να ψαρεύει από το να του δίνεις ψάρια και, μάλιστα, τηγανισμένα στο πιάτο. Γι' αυτό και θα ήταν καλύτερο αν η κυβέρνηση δεν έδινε απλώς ένα νέο φιλοδώρημα στους άνεργους νέους, στο "πρότυπο" των κοινωφελών θέσεων εργασίας, των κουπονιών και των επιδομάτων ανεργίας, αλλά αν δημιουργούσε η ίδια ή βοηθούσε στη δημιουργία νέων θέσεων πλήρους εργασίας με κανονικούς μισθούς και κανονικά ωράρια. Αυτά, δηλαδή, για τα οποία πάλεψαν γενιές και γενιές, δίνοντας ακόμα και το αίμα τους, πριν σαρώσει τα εργασιακά δικαιώματα ο νεοφιλελευθερισμός...

Το κοινωνικό κράτος δικαίου οφείλει να στηθεί ξανά από την αρχή σε αυτή τη χώρα, δίχως να ακολουθήσουμε παρελθοντικά μοντέλα τα οποία βασίζονταν στη φιλανθρωπία. Κεντρικό ζητούμενο της δίκαιης ανάπτυξης που έχει υποσχεθεί ο Αλ. Τσίπρας οφείλει να είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία συμπεριλαμβάνει την αναδιανομή πλούτου με βάση την προσφορά και τις ανάγκες τού καθενός και με όπλο τη φορολογική πολιτική και τις όποιες κρατικές οικονομικές δυνατότητες, καθώς και η παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Αν δεν επιτευχθεί αυτός ο θεμελιώδης στόχος, όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά κι ο υπόλοιπος κόσμος θα βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην ανασφάλεια που γεννά τη βία και φέρνει την ισοπέδωση των πάντων...

Σε αυτό το πλαίσιο, καλά κάνει η κυβέρνηση και δίνει στους πιο φτωχούς και στους άνεργους νέους κοινωνικά μερίσματα, έστω κι αν τους τα έχει πάρει εις διπλούν και εις τριπλούν στο πρόσφατο παρελθόν. Ας πούμε πως είναι και μια άτυπη μορφή κυνικής συγγνώμης με το βλέμμα στις κάλπες. Όταν, άλλωστε, η πλειονότητα του πληθυσμού προσπαθεί στην ουσία να ξαναφτιάξει τη ζωή της από την αρχή οποιαδήποτε βοήθεια θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενη...

Αλίμονο, όμως, αν μείνουμε εκεί ή υποκύψουμε σε μητσοτάκειες θεωρίες τύπου "οι ταξικές ανισότητες βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση". Το κοινωνικό κράτος όπως το οικοδόμησε η σοσιαλδημοκρατία είναι σαφώς προτιμότερο από τη ζούγκλα τού νεοφιλελευθερισμού. Είναι, όμως, ασπιρίνη κι όχι γιατρειά αν πραγματικά επιθυμούμε έναν κόσμο ισότητας κι όχι αδικαιολόγητων διακρίσεων...