Σε ολόκληρη την ιστορία τής ανθρωπότητας δεν γνωρίζω ούτε ένα success story το οποίο να βασίστηκε στην έλλειψη εμπιστοσύνης. Κι αυτό είναι διαχρονικά το βασικότερο πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το ότι δηλαδή ούτε η Αθήνα ούτε η Άγκυρα πιστεύουν ότι η άλλη πλευρά μπορεί να εμφανιστεί σε μια διαπραγμάτευση με καθαρές προθέσεις και δίχως τη διάθεση να εξαπατήσει την άλλη. Κι αν ακόμα βρεθούν πολιτικοί που να το πιστέψουν, είναι τόσο μεγάλος ο φόβος τους για το πολιτικό κόστος όταν, επίσης διαχρονικά, έχει ριζωθεί μια καχυποψία στο όριο της αντιπάθειας ανάμεσα στα δύο κράτη ώστε πολύ δύσκολα θα διανύσουν το "έξτρα μίλι" προκειμένου να διασφαλιστεί μια για πάντα η ειρήνη στην περιοχή...
Τόσο ο Πρ. Παυλόπουλος όσο κι ο Αλ. Τσίπρας δεν είχαν άλλη επιλογή από το να απαντήσουν στις δηλώσεις Ερντογάν, ο οποίος θέλησε μέσω της τηλεοπτικής του συνέντευξης να επιβάλει την ατζέντα των συζητήσεων, ανεξαρτήτως αν ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν έχει άδικο σε όλα. Ναι μεν, για παράδειγμα, είναι ουτοπικό, αν όχι γελοίο, να ζητάς την αναθεώρηση μιας διεθνούς Συνθήκης που γέννησε το κράτος τού οποίου είσαι πρόεδρος, ωστόσο έχει δίκιο να παραπονιέται για το ντε φάκτο διαχωρισμό τής μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη ή για το ότι τα λειτουργούντα τζαμιά στη χώρα μας είναι είδος εν ανεπαρκεία. Κι ας είναι η Τουρκία μια από τις τελευταίες χώρες στον κόσμο που δικαιούται να θέτει ζητήματα υπεράσπισης ατομικών, πολιτικών ή θρησκευτικών δικαιωμάτων...
Μόνο που δεν είναι σοβαρό από τη μεριά μας να φωνάζουμε στο σπίτι μας έναν γνωστό φασαριόζο και να πιστεύουμε ότι θα τηρήσει τους κανόνες τού σαβουάρ βιβρ και δεν θα μας κάνει άνω κάτω. Συναντήσεις σε τόσο υψηλό επίπεδο μεταξύ ηγετών κρατών με χρονίζουσες διαφορές πραγματοποιούνται μόνο όταν έχει υπάρξει σημαντική προσέγγιση σε χαμηλότερο διπλωματικό επίπεδο ή όταν έχει μεσολαβήσει μια σοβαρή κρίση, τύπου Ιμίων.
Σε διαφορετική περίπτωση, όποιος υποβάλλει την πρόσκληση θα πρέπει να γνωρίζει ότι κυνηγά περισσότερο τις εντυπώσεις από την ουσία. Πράγματι, δίχως διάλογο δεν λύνονται τα προβλήματα. Μόνο που αυτός δεν μπορεί να πραγματοποιείται μπροστά στις κάμερες προκειμένου να θωπεύονται τόσο ο τουρκικός όσο κι ο ελληνικός εθνικισμός...
Τόσο ο Πρ. Παυλόπουλος όσο κι ο Αλ. Τσίπρας δεν είχαν άλλη επιλογή από το να απαντήσουν στις δηλώσεις Ερντογάν, ο οποίος θέλησε μέσω της τηλεοπτικής του συνέντευξης να επιβάλει την ατζέντα των συζητήσεων, ανεξαρτήτως αν ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν έχει άδικο σε όλα. Ναι μεν, για παράδειγμα, είναι ουτοπικό, αν όχι γελοίο, να ζητάς την αναθεώρηση μιας διεθνούς Συνθήκης που γέννησε το κράτος τού οποίου είσαι πρόεδρος, ωστόσο έχει δίκιο να παραπονιέται για το ντε φάκτο διαχωρισμό τής μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη ή για το ότι τα λειτουργούντα τζαμιά στη χώρα μας είναι είδος εν ανεπαρκεία. Κι ας είναι η Τουρκία μια από τις τελευταίες χώρες στον κόσμο που δικαιούται να θέτει ζητήματα υπεράσπισης ατομικών, πολιτικών ή θρησκευτικών δικαιωμάτων...
Μόνο που δεν είναι σοβαρό από τη μεριά μας να φωνάζουμε στο σπίτι μας έναν γνωστό φασαριόζο και να πιστεύουμε ότι θα τηρήσει τους κανόνες τού σαβουάρ βιβρ και δεν θα μας κάνει άνω κάτω. Συναντήσεις σε τόσο υψηλό επίπεδο μεταξύ ηγετών κρατών με χρονίζουσες διαφορές πραγματοποιούνται μόνο όταν έχει υπάρξει σημαντική προσέγγιση σε χαμηλότερο διπλωματικό επίπεδο ή όταν έχει μεσολαβήσει μια σοβαρή κρίση, τύπου Ιμίων.
Σε διαφορετική περίπτωση, όποιος υποβάλλει την πρόσκληση θα πρέπει να γνωρίζει ότι κυνηγά περισσότερο τις εντυπώσεις από την ουσία. Πράγματι, δίχως διάλογο δεν λύνονται τα προβλήματα. Μόνο που αυτός δεν μπορεί να πραγματοποιείται μπροστά στις κάμερες προκειμένου να θωπεύονται τόσο ο τουρκικός όσο κι ο ελληνικός εθνικισμός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου