Προφάσεις εν...απεργίαις

Η λούμπεν εργατική τάξη την έχει βρει μια χαρά: για οτιδήποτε κακό τής συμβαίνει, φταίνε είτε οι πολιτικοί είτε οι εργατοπατέρες. Γι' αυτό και ξενοιάζει και δεν αισθάνεται την ανάγκη να παλέψει για οτιδήποτε, αφού οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι διαθέσιμοι κι απολύτως πιστευτό για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο ότι εκείνοι φταίνε για όλα. Όχι, βεβαίως, ότι η συνομοταξία των κομματαρχών και των συνδικαλιστών είναι φτιαγμένη από τα υλικά που γίνονται τα όνειρα, αλλά κανένας μας δεν έχει το δικαίωμα να παραιτείται του ατομικού αγώνα με το σκεπτικό πως κάποιος άλλος θα αγωνιστεί για εμάς ή πως θα του ρίξουμε την ευθύνη γιατί δεν αγωνίστηκε για εμάς...

Για το δικαίωμα στην απεργία έχει χυθεί αίμα ανθρώπων που παράγουν τον πλούτο των άλλων και γι' αυτό είναι ταξικά ιερό. Δεν καταλαβαίνω, ωστόσο, γιατί χάνεται αν σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο η απόφαση για την κήρυξή της λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία τού 50%+1. Έτσι δεν θα έπρεπε να λειτουργεί η δημοκρατία παντού ή, μήπως, είμαστε όλοι μας τόσο καλά βολεμένοι με το να αποφασίζουν άλλοι για εμάς ώστε να μην θέλουμε τίποτα να χαλάσει τη ζαχαρένια μας;...

Το νέο μέτρο εν δυνάμει, μάλιστα, θα μπορούσε ακόμα και να αναζωογονήσει το συνδικαλιστικό κίνημα από τη στιγμή κατά την οποία στην ουσία επιβάλλει τη συμμετοχή για τη λήψη απόφασης απεργίας. Κι αν οι εργαζόμενοι δεν τη θέλουν, τότε ας μην πραγματοποιείται μόνο και μόνο για να ισχυρίζονται οι εργατοπατέρες πως έβγαλαν το χαρτζιλίκι τους...

Στην Ελλάδα είμαστε εθισμένοι στην κουλτούρα τής διαμαρτυρίας για τη διαμαρτυρία, στην απεργία για την απεργία, στην επαναστατική γυμναστική δηλαδή. Σε αυτό το πλαίσιο, την επόμενη εβδομάδα η ΓΣΕΕ πραγματοποιεί την καθιερωμένη δεκεμβριάτικη γενική απεργία της. Και τι έγινε αν πραγματοποιηθεί μία ημέρα απεργίας και την επομένη επιστρέψουν όλοι "χαρούμενοι" κι "ευτυχισμένοι" στις δουλειές τους;...

Ο συμβολισμός έχει τη σημασία του για τις εθνικές επετείους, όχι όταν πρόκειται για τη διεκδίκηση ή για τη διατήρηση δικαιωμάτων. Το πρόβλημα, επομένως, δεν βρίσκεται στο πόσοι θα αποφασίζουν για μια απεργιακή κινητοποίηση, αλλά στο πώς αυτή θα έχει ουσία και δεν θα γίνεται μόνο για το θεαθήναι...