Γιατί πρέπει να ανήκουμε στη Δύση κι όχι στην Ανατολή...

Δεν είναι κακό να βλέπουμε πού και πού τα θετικά μιας δύσκολης κατάστασης. Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία ένας παρανοϊκός δικτάτορας, όπως ο Κ. Γιονγκ Ουν, μπορεί να πατήσει ένα κουμπί και να προκαλέσει τον πυρηνικό όλεθρο που αποφεύχθηκε κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Και ύστερα λέμε πως οι ταινίες "Τζέιμς Μποντ" κινούνται εκτός πραγματικότητας! Από την άλλη, ωστόσο, είναι και μια ευκαιρία να αντιληφθούμε πόσο μάταιο είναι όλο αυτό το κυνήγι για περισσότερο χρήμα, δόξα κι εξουσία, το οποίο βεβαίως είναι μάταιο ανεξαρτήτως του τι θα πράξει ο Βορειοκορεάτης τύραννος, ο οποίος στο "mind game" με τις ΗΠΑ του Ντ. Τραμπ μπορεί να μην είναι ο πιο τρελός από τους δύο...

Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη την ώρα που ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε τον Ρ.Τ. Ερντογάν στο τέλος τής εβδομάδας που ξεκινά κι ας αναλογιστούμε έστω για λίγο τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που χρησιμοποιούμε αναλόγως της εθνικότητας της παράνοιας την οποία βρίσκουμε μπροστά μας. Ο πρόεδρος της Τουρκίας, για παράδειγμα, δεν είναι περισσότερο αυταρχικός ή αντιδημοκρατικός στη συμπεριφορά του από τον ομόλογό του της Ρωσίας.

Μόνο που τον αντιμετωπίζουμε στη χώρα μας ως το απόλυτο κακό, ενώ τον Βλ. Πούτιν ως τον άνθρωπο που κάποια ημέρα- απροσδιόριστο το πότε- θα κατεβεί με τα στρατά και τα ρούβλια του από το Μόσκοβο για να μας σώσει από τους Οθωμανούς και τη Δύση. Κι ας έχασε τόσες ευκαιρίες για να το πράξει τα τελευταία οκτώ χρόνια που κινούμαστε επί ξυρού ακμής...

Στο εθνικό μας υποσυνείδητο όλα είναι κλεισμένα σε κουτάκια: οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί είναι κακοί συλλήβδην ως κράτη και λαός, ενώ οι Ρώσοι και οι υπόλοιποι ορθόδοξοι είναι καλοί κι αδέρφια μας χωρίς καμία εξαίρεση. Μερικές φορές, μάλιστα, γινόμαστε λιγότερο ανάδελφοι και συμπεριλαμβάνουμε στους καλούς και τους Άραβες, ιδίως όταν όταν τα βάζουν με τους προαναφερθέντες κακούς...

Είμαστε μια χώρα που βρίσκεται στο μεταίχμιο πολιτισμών και πασχίζει να πείσει πρώτον από όλους τον εαυτό της πως είναι άξια συνεχίστρια του αρχαίου της κάλλους. Ο Κων. Καραμανλής, ωστόσο, είχε δίκιο, έστω κι αν αναφερόταν σε πολιτικούς συσχετισμούς που σήμερα δεν υπάρχουν: ανήκουμε στη Δύση ή, αν θέλετε, θα έπρεπε να ανήκουμε στη Δύση του Διαφωτισμού περισσότερο από όσο στην Ανατολή των δεισιδαιμονιών και της οπισθοδρόμησης. Κι αλίμονο αν ανήκαμε μόνο στους Έλληνες, όπως είχε πει ο Ανδρ. Παπανδρέου. Ο ελληνισμός θριάμβευσε χάρη στο κοσμοπολίτικο πνεύμα του, όχι όταν επέλεξε τον απομονωτισμό. Αν, άλλωστε, επιθυμούμε να λογιζόμαστε ως γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων ημών προγόνων είμαστε υποχρεωμένοι να συνομολογήσουμε ότι το πνεύμα τους εκφράζεται πολύ καλύτερα από τις αρχές κι αξίες που διαμόρφωσαν τα σύγχρονα έθνη- κράτη και τις ομοσπονδιακές δομές τους παρά από τις ξεπερασμένες δοξασίες και θεσμούς, όπου αυτοί υπάρχουν, της Ανατολής...