Μια φορά κι έναν καιρό οι πνευματικοί άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονταν και δεν ετεροπροσδιορίζονταν. Γίνονταν γνωστοί σε ένα στενότερο ή ευρύτερο κύκλο χάρη στο έργο τους, ενώ σπανίως έμπλεκαν σε κατινίστικους καβγάδες κι όταν το έκαναν, τουλάχιστον χρησιμοποιούσαν το πνευματώδες χιούμορ τους ώστε να διασκεδαστούν οι αρνητικές εντυπώσεις...
Φαντάζεστε, για παράδειγμα, τον Καζαντζάκη να έλεγε πως έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, τον Λουντέμη να αποκαλεί κάποια λαϊκή τραγουδίστρια χαζοβιόλα ή τον Καραγάτση να ισχυρίζεται σε δημόσιο επικριτή του πως γαμάει την μάνα του από τον κώλο κι εκείνη τραγουδά Πάριο; Δυστυχώς σήμερα η διανόηση που τα κυρίαρχα μίντια της δίνουν το μικρόφωνο διαθέτει την (μη) αισθητική ενός Τατσόπουλου ή ενός Χειμωνά...
Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια ενδιαφέρουσα φωνή που έχει τραγουδήσει κάποια καλά τραγούδια και, τέλος πάντων, υπερβαίνει στον τομέα της τη γενική μετριότητα. Έχει το δικαίωμα να εκφράζεται δημοσίως όπως κι ο κάθε πολίτης και υποχρεούται να αποδέχεται την όποια κριτική...
Το αν η ΕΕ είναι μια δικτατορία κι αν χρειάζεται να βγούμε στο βουνό για να την πολεμήσουμε, συνιστούν ερωτήματα που δεν απαντιούνται με ένα απλό "ναι" ή "όχι" και πάντως δεν απαντιούνται με προσωπικούς χαρακτηρισμούς που αποκαλύπτουν το σεξισμό εκείνων που τους χρησιμοποιούν, όπως το τατσοπούλειο "χαζοβιόλα". Οι πνευματικοί άνθρωποι- τρομάρα τους- του ακραίου κέντρου είναι τόσο ρηχοί που ακόμα και το χιούμορ τους είναι πιο παγωμένο κι από τα ανέκδοτα του Στάθη Παναγιωτόπουλου στο "Ράδιο Αρβύλα"...
Ας υποθέσουμε πως ο μποφίλειος τροτσκισμός είναι ξεπερασμένος. Ποιο δρόμο μάς συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε οι μεγαλοφυείς ινστρούκτορες του μεσαίου χώρου;
Το ανελέητο γλείψιμο σε όσους διαθέτουν τα κρατικά κονδύλια για τον πολιτισμό; Τις κλίκες που αλληλοβραβεύονται για να αισθάνονται σπουδαίες; Τα μηδενικά που αυτοδιαφημίζονται σαν να ήταν κολοσσοί; Τα ρητορικά ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό για τους ψευτοδιανοούμενους της πλατείας Κολωνακίου, οι προβληματισμοί των οποίων αφορούν ελάχιστους γιατί υποπίπτουν στο θεμελιώδες αμάρτημα του ελιτισμού: μισεί πολύ το λαό για να τον βοηθήσει να ξεφύγει από τη λάσπη κι αγαπά πολύ την εξουσία για να μπορεί να σταθεί χρήσιμος στην κοινωνία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου