Χαλαρώστε, το 2222 θα είμαστε όλοι νεκροί...

Φυσικά και το κίνημα MeToo συνέδραμε στο να ενοχοποιηθούν συμπεριφορές που η κοινωνία μας θεωρούσε θεμιτές σε βάρος των γυναικών, αλλά στην ουσία τις προσβάλλουν. Ιδίως στις περιπτώσεις βιασμών η χρησιμότητά του είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Μόνο που και σε αυτήν την περίπτωση στην Ελλάδα καταφέραμε να φτάσουμε και το φεμινισμό μας στα άκρα, στιγματίζοντας και την θηλυκότητα...

Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια ωραία γυναίκα, η οποία είναι και κομμουνίστρια που ζει σε καπιταλιστικές κοινωνίες. Αν άρπαζε, συνεπώς, το παλτό τής διπλανής της θα την κατηγορούσαν για κλοπή κι όχι για άσκηση του σοσιαλιστικού δικαιώματός της στην κοινοκτημοσύνη. Τώρα την κατηγορούν γιατί το αγόρασε με τα λεφτά της κι όχι με τα λεφτά μας, όπως ο Σ. Ρουβάς με τη δεκάλεπτη περσινή πρωτοχρονιάτικη αρπαχτή...

Δεν είμαι αστυνομικός προθέσεων ούτε ψυχολόγος για να διερευνώ για ποιους λόγους μια γυναίκα ή ένας άντρας θέλουν να έχουν μια περιποιημένη εξωτερική εμφάνιση. Ούτε ποινικοποιώ τη φιλαρέσκεια ούτε τη χαρακτηρίζω αντεπαναστατική... 

Ο πολύς πολιτικός ορθολογισμός και η σοβαροφάνεια καταστρέφουν ζωές, πρωτίστως αυτών που ζουν έχοντας συνεχώς στο μυαλό τους τι θα πει η κοινωνία για εκείνους. Χαλαρώστε, ιδίως οι σύντροφοι Αριστεροί, όλοι νεκροί θα είμαστε σε 200 χρόνια από τώρα και τα σκουλήκια τού 2222 μ.Χ. δεν θα ξεχωρίζουν για το γεύμα τους αυτούς που έζησαν καθώς πρέπει κι αυτούς που έζησαν καθώς γούσταραν...  

 

Τίποτα σημαντικό, ζουν μονάχα εν λευκώ...

Μια φορά κι έναν καιρό οι πνευματικοί άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονταν και δεν ετεροπροσδιορίζονταν. Γίνονταν γνωστοί σε ένα στενότερο ή ευρύτερο κύκλο χάρη στο έργο τους, ενώ σπανίως έμπλεκαν σε κατινίστικους καβγάδες κι όταν το έκαναν, τουλάχιστον χρησιμοποιούσαν το πνευματώδες χιούμορ τους ώστε να διασκεδαστούν οι αρνητικές εντυπώσεις...

Φαντάζεστε, για παράδειγμα, τον Καζαντζάκη να έλεγε πως έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, τον Λουντέμη να αποκαλεί κάποια λαϊκή τραγουδίστρια χαζοβιόλα ή τον Καραγάτση να ισχυρίζεται σε δημόσιο επικριτή του πως γαμάει την μάνα του από τον κώλο κι εκείνη τραγουδά Πάριο; Δυστυχώς σήμερα η διανόηση που τα κυρίαρχα μίντια της δίνουν το μικρόφωνο διαθέτει την (μη) αισθητική ενός Τατσόπουλου ή ενός Χειμωνά...

Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι μια ενδιαφέρουσα φωνή που έχει τραγουδήσει κάποια καλά τραγούδια και, τέλος πάντων, υπερβαίνει στον τομέα της τη γενική μετριότητα. Έχει το δικαίωμα να εκφράζεται δημοσίως όπως κι ο κάθε πολίτης και υποχρεούται να αποδέχεται την όποια κριτική...

Το αν η ΕΕ είναι μια δικτατορία κι αν χρειάζεται να βγούμε στο βουνό για να την πολεμήσουμε, συνιστούν ερωτήματα που δεν απαντιούνται με ένα απλό "ναι" ή "όχι" και πάντως δεν απαντιούνται με προσωπικούς χαρακτηρισμούς που αποκαλύπτουν το σεξισμό εκείνων που τους χρησιμοποιούν, όπως το τατσοπούλειο "χαζοβιόλα". Οι πνευματικοί άνθρωποι- τρομάρα τους- του ακραίου κέντρου είναι τόσο ρηχοί που ακόμα και το χιούμορ τους είναι πιο παγωμένο κι από τα ανέκδοτα του Στάθη Παναγιωτόπουλου στο "Ράδιο Αρβύλα"...

Ας υποθέσουμε πως ο μποφίλειος τροτσκισμός είναι ξεπερασμένος. Ποιο δρόμο μάς συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε οι μεγαλοφυείς ινστρούκτορες του μεσαίου χώρου;

Το ανελέητο γλείψιμο σε όσους διαθέτουν τα κρατικά κονδύλια για τον πολιτισμό; Τις κλίκες που αλληλοβραβεύονται για να αισθάνονται σπουδαίες; Τα μηδενικά που αυτοδιαφημίζονται σαν να ήταν κολοσσοί; Τα ρητορικά ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό για τους ψευτοδιανοούμενους της πλατείας Κολωνακίου, οι προβληματισμοί των οποίων αφορούν ελάχιστους γιατί υποπίπτουν στο θεμελιώδες αμάρτημα του ελιτισμού: μισεί πολύ το λαό για να τον βοηθήσει να ξεφύγει από τη λάσπη κι αγαπά πολύ την εξουσία για να μπορεί να σταθεί χρήσιμος στην κοινωνία...