Ας μην είμαστε άδικοι, μπορεί η Σ. Βούλτεψη κι όλοι όσοι επικαλούνται το ίδιο επιχείρημα να κοιμούνται και να ξυπνάνε έχοντας στο νου και στην καρδιά τους τα παιδιά που λιμοκτονούν στο Σουδάν. Δεν έχω βάλει κοντέρ στον ανθρωπισμό κανενός για να μπορώ να μιλάω με σιγουριά για ειλικρινή ή υποκριτικά συναισθήματα. Όπως κι αν έχει, όμως, η Βούλτεψη και η κάθε Βούλτεψη έχουν κι ένα δίκιο για το πόσο επιλεκτικοί είμαστε στο τι μας συγκλονίζει και τι μας αφήνει αδιάφορους...
Φυσικά υπάρχουν πολλές δικαιολογίες. Το παλαιστινιακό δράμα, για παράδειγμα, δεν είναι χθεσινό, διαρκεί δεκαετίες κι αν τώρα ζούμε μια κορύφωσή του αυτό δεν σημαίνει πως εμείς ως λαός που έχει υποστεί το ζυγό τού κατακτητή δεν είναι λογικό να αισθανόμαστε διαχρονικά αλληλέγγυοι όταν βλέπουμε να εκτυλίσσεται στη γειτονιά μας μιας τέτοιας έκτασης τραγωδία. Είναι, άλλωστε, πολύ πιο φυσιολογικό από το να θρηνούμε την 11η Σεπτεμβρίου 2001 κάθε τρεις και λίγο μόνο και μόνο γιατί χτύπησε την παγκόσμια υπερδύναμη που με την υπεροπλία της και στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς την έχει κάνει σημαία τού ιμπεριαλισμού της. Η ευαισθησία μας, εξάλλου, δεν είναι τιμητικό να συναρτάται αποκλειστικώς με τη στατιστική, με τον αριθμό δηλαδή των νεκρών ή με τη σπανιότητα ενός γεγονότος...
Το ότι κράτη που μέχρι πρότινος σφύριζαν αδιάφορα για τη γενοκτονία στη Γάζα τώρα κινητοποιούνται προφανώς και είναι ευχάριστο, αλίμονο όμως αν δίνουμε ανθρωπιστικές διαστάσεις στην ανάγνωση της γεωπολιτικής ή και των αποτελεσμάτων που έχει η άσκηση λαϊκής πίεσης στις κυβερνήσεις. Κι από την άλλη, οι εγχώριοι πολιτικοί αρχηγοί και τα κόμματά τους θα έπρεπε να κρίνονται πολύ περισσότερο από τη δική τους άσκηση πολιτικής παρά για τα όσα πράττουν τα αδελφά ευρωπαϊκά τους κόμματα...
Σε μια εποχή, άλλωστε, που οι ιδεολογίες έχουν καταντήσει εμπορεύματα στα στόματα δημοκόπων οι πράξεις αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη επαναστατική διάσταση. Είμαστε, εξάλλου, κυρίως ό,τι κάνουμε και πολύ λιγότερο ό,τι λέμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου