Η νεκρή γενιά γονατίζει μπροστά στον προφήτη της...

Έχει χυθεί πολύ μελάνι για το τι ήταν ο Δεκέμβριος του 2008 κι έχουν ακουστεί ένα σωρό θεωρίες, ακόμα και- αλίμονο, στην Ελλάδα ζούμε- συνωμοσιολογικές. Μπορεί πολλές από αυτές, όπως για την αφύπνιση μιας γενιάς που έβλεπε από τότε την καταστροφή να έρχεται, να έχουν βάση. Ύστερα από εννέα δύσκολα χρόνια, ωστόσο, επιτρέψτε μου να θεωρώ πως αυτό που ξεσήκωσε τόσο κόσμο κι όχι μόνο νεολαίους ήταν το απολύτως πρωταρχικό, η αυθόρμητη δηλαδή αντίδραση κι αγανάκτηση απέναντι σε ένα τόσο άδικο συμβάν όπως η δολοφονία ενός 15χρονου από έναν υποτίθεται ενήλικα αστυνομικό...

Όσοι είχαν μια στοιχειώδη ποσότητα λογικής και συναισθήματος μέσα τους δεν μπήκαν καν στον κόπο να ρωτήσουν ποιος ήταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, αν ήταν κάποιος επαναστάτης με αιτία ή ένα πλουσιόπαιδο που είχε την πολυτέλεια να ερμηνεύει το ρόλο τού αντάρτη. Ας ήταν και το μεγαλύτερο κωλόπαιδο του πλανήτη. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να δικαιολογήσει στο μέσο δημοκράτη πολίτη το φόνο του, είτε ήταν από δόλο είτε από αμέλεια, από ένα όργανο της τάξης. Και είναι ακριβώς αυτή η αντίσταση στην αδικία που κάνει το Δεκέμβριο του 2008 τόσο ξεχωριστό κι όχι βεβαίως το πάρτι βίας που τον συνόδευσε...

Όλα τα παραπάνω απαντούν και στο "κάναμε τον Γρηγορόπουλο ήρωα", που ακούγεται όλο και πιο έντονα όσο περνούν τα χρόνια. Ας αναρωτηθούν εκείνοι που το εκστομίζουν γιατί η νεολαία δεν συγκινείται με άλλους νεκρούς ή ζωντανούς παρά με κάποιον που σκοτώθηκε πριν εννέα χρόνια δίχως να έχει αφήσει πίσω του κάποιο σπουδαίο βιογραφικό και σήμερα θα ήταν μόλις 24...

Ποιος ξέρει, ίσως και να αποτελεί σύμβολο μιας ολόκληρης χαμένης γενιάς που της έλαχε να ενηλικιωθεί πληρώνοντας τις αμαρτίες των γονέων και των παππούδων της. Σαν να σκοτώθηκε δηλαδή κι εκείνη με τον Αλέξανδρο πριν εννέα χρόνια δίχως να προλάβει τις χαρές τής ενήλικης ζωής...