Η Κεραμέως ο κανόνας, όχι η εξαίρεση...

Αγώνας χωρίς θυσία μοιάζει με επανάσταση δίχως σκοπό, ανεξαρτήτως του μεγέθους τού αγώνα και της θυσίας. Εν προκειμένω, οι μαθητές που κάνουν καταλήψεις διεκδικώντας το αυτονόητο, να μην κολλήσουν οι ίδιοι και τα αγαπημένα τους πρόσωπα κοροναΐό, οφείλουν και να αποδεχθούν να κάνουν μάθημα Σάββατο κι αργίες εφόσον τα αιτήματά τους ικανοποιηθούν. Οι αγώνες, άλλωστε, που δεν συνδυάζονται με τα ευεργετήματα της εκπαίδευσης καταντούν άσκοποι...

Όταν, όμως, η υπουργός Παιδείας δεν ασχολείται, για παράδειγμα, ούτε με τη μείωση των μαθητών ανά τάξη ούτε με το να βρει επιπλέον αίθουσες ούτε με την πρόσληψη καθηγητών, αλλά με το πώς θα διαιρέσει και θα "τιμωρήσει" τους μαθητές και τους καθηγητές, τότε η περίπτωσή της μπορεί να χαρακτηριστεί και κλινική. Η Ν. Κεραμέως από τότε που έκλεισαν τα σχολεία τον Ιούνιο μέχρι και σήμερα με το μόνο που ασχολήθηκε, πέρα από τις διακοπές της, ήταν να κάνει δωράκια στους σχολάρχες και να επαναφέρει βιβλία Ιστορίας προ εικοσαετίας. Κατά τα άλλα, κλείνει τα μάτια στους νοικοκυραίους και στην εκκλησία συχνότερα κι από όσο προπαγανδίζει τις σκοταδιστικές της αντιλήψεις...

Η συγκεκριμένη υπουργός θα μπορούσε να αποτελεί, απλώς, μία εξαίρεση στον κανόνα μίας επιτυχημένης κυβέρνησης που, κατά τα άλλα, λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, όπως τουλάχιστον την παρουσιάζουν τα καλογρασαρισμένα μέσα ενημέρωσης. Αποτελεί, όμως, ένα πολύ χτυπητό παράδειγμα ενός μηχανισμού εξουσίας ο οποίος στη βιτρίνα του έχει μοστράρει τα πτυχία του από γνωστά πανεπιστήμια του εξωτερικού και στο εσωτερικό του ζέχνει κομματισμό, καμαρίλα και διαφθορά... 

Κορυφαία, βεβαίως, ενσάρκωση της πασπαλισμένης με χρυσόσκονη μετριότητας που μας κυβερνά είναι ο πρωθυπουργός τής χώρας, ο οποίος όταν δεν ενεργεί με δόλο σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων αποδεικνύεται ανίκανος να διαχειρίζεται και τα στοιχειώδη. Στο Χάρβαρντ, άλλωστε, και στο Κολάμπια μπορείς να μάθεις πολλά, αλλά στα μαθήματά τους δεν περιλαμβάνεται και η υπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Είναι πολύ σοσιαλιστικό για να είναι διδακτέο στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού...

  

 

Για δες πώς καταρρέει το σύστημα όταν αγοράζουμε μόνο όσα χρειαζόμαστε...

Ουδέν κακόν αμιγές καλού κι αυτό αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά στις δύσκολες ημέρες που ζούμε. Ο κοροναΐός μάς δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε, ανάμεσα σε άλλα, πόσα πραγματικά από τα αγαθά που μας πλασάρονται, χρειαζόμαστε για τη σωματική και πνευματική μας ευχαρίστηση. Αν, άλλωστε, η παγκόσμια οικονομία βιώνει χειρότερες ημέρες κι από του 2008 οφείλεται κυρίως στο ότι δεν καταναλώνουμε όλα όσα μας προσφέρονται, με το αζημίωτο, σε χρυσό σελοφάν, αλλά τα απολύτως απαραίτητα, όπως ο καθένας μας τα ορίζει δίχως την επιμόλυνση της σκέψης μας από τη διαφήμιση και το μάρκετινγκ...

Σε κάποιους αρέσουν τα αυτοκίνητα, σε άλλους τα ηλεκτρονικά γκάτζετ, τα ρούχα ή τα βιβλία. Δεν έχει καμία σημασία, αφού ο άνθρωπος δεν θα διάφερε από τα υπόλοιπα ζώα αν πορευόταν μόνο με τροφή και νερό. Από την άλλη, ωστόσο, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μένει δίχως ένα πιάτο φαγητό ούτε είναι δυνατό να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα υπουργούς να μας λένε πως δεν έχουμε ανάγκη τα λεφτά για να μην γίνουμε 300 κιλά.

Λες κι έχουμε σταματήσει να πληρώνουμε λογαριασμούς και φορολογικές υποχρεώσεις, ενοίκια, καύσιμα, σούπερ μάρκετ ή οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση έχει ένα νοικοκυριό. Αφού έκαναν τη χώρα ένα μεγάλο στρατόπεδο, αντί να μας κουνούν το δάχτυλο οφείλουν να το ταΐσουν...

Δεν τρέφω αυταπάτες πως θα βγούμε καλύτεροι από αυτήν την κρίση, όπως άλλωστε δεν βγήκαμε πολύ καλύτεροι ούτε από την πολύ πρόσφατη μνημονιακή κρίση. Το ότι, όμως, σε διάφορες παραλλαγές, αυτές οι κρίσεις αυξάνονται σε ποσότητα και διάρκεια στον καπιταλιστικό μας κόσμο μόνο τυχαίο δεν είναι. Κι αυτό είναι που υπό τις βέλτιστες συνθήκες θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη. Όταν, όμως, τον πλανήτη κυβερνούν ως επί το πλείστον νεοφιλελεύθεροι ή εθνικιστές η αισιοδοξία μοιάζει να ανήκει σε άλλο γαλαξία...

  

Και οι σκηνοθέτες θα ήθελαν να μην πληρώνουν για το ψωμί τους...

Η εύκολη πρόσβαση των περισσότερων πολιτών στην ενημέρωση και στην τέχνη αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις που χρωστάμε στο διαδίκτυο. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν τη δυνατότητα τόσοι πολλοί να πληροφορούνται τι συμβαίνει στον κόσμο και να κατεβάζουν μια ταινία ή ένα βιβλίο με την ταχύτητα και το χαμηλό κόστος- συχνά μηδενικό- που απολαμβάνουν σήμερα. Προφανώς αυτή η εξέλιξη συνδράμει στη δημιουργία πολιτών- με τα όποια δεινά, βεβαίως, επιφέρει η αλόγιστη χρήση τού δημόσιου χώρου- που με τη σειρά της όφελος είναι για τη δημοκρατία και για την απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη...

Πάνω, όμως, στη λαχτάρα μας να μαθαίνουμε τα νέα, να βλέπουμε ταινίες ή να διαβάζουμε βιβλία τζάμπα λησμονούμε πως κάποιοι πληρώνονται για να μας παρέχουν αυτό το υλικό και πως θα πάψουν να πληρώνονται αν οι ίδιοι ή οι εργοδότες τους δεν έχουν έσοδα. Και οι δημοσιογράφοι, οι σκηνοθέτες ή οι συγγραφείς πολύ θα ήθελαν να μην πληρώνουν, για παράδειγμα, τον κρεοπώλη, τον μανάβη ή τον φούρναρη, όπως ο φούρναρης, ο μανάβης ή ο κρεοπώλης δεν θέλουν να πληρώνουν για ειδήσεις, φιλμ και βιβλία, αλλά καλώς ή κακώς ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μπορείς να επιβιώσεις αν δεν βγάζεις χρήματα.

Αν η είδηση ή μια τηλεοπτική σειρά θεωρούνται κοινωνικά αγαθά, φανταστείτε πόσο πολύτιμα για την ίδια μας τη βιολογική ύπαρξη είναι το κρέας, το μήλο ή το ψωμί. Ούτε θα ήταν ωφέλιμο για τη δημοσιογραφία ή την τέχνη να αμείβονται από τον κρατικό κορβανά, ακόμα κι αν αυτός ήταν γενναιόδωρος, αφού οι δεσμεύσεις που θα αναλαμβάνονταν- σε αρκετές περιπτώσεις αναλαμβάνονται ήδη- θα ήταν απαγορευτικές για την αλήθεια και την καλλιτεχνική ποιότητα...

Σε αυτό το πλαίσιο είναι θετικό που η Ευρώπη θέτει κανόνες για τα πνευματικά δικαιώματα στο διαδίκτυο, έστω κι αν αυτό σημαίνει πως δεν θα είναι όλα ελεύθερα εκεί έξω για να τα αρπάζουμε. Τα έργα, άλλωστε, της ανθρώπινης διάνοιας αξίζουν του σεβασμού μας γιατί πίσω ακόμα κι από τα χειρότερα από αυτά έχει καταβληθεί κάποιος κόπος...

Μόνο η εφαρμογή, εξάλλου, στην πράξη τής σχετικής Οδηγίας θα αποδείξει κατά πόσο οι φραγμοί που μπαίνουν στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών κι έργων έχουν περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα. Ελπίζω, πάντως, αυτή η εφαρμογή στην Ελλάδα να μην αργήσει πολύ, όπως συμβαίνει συνήθως με τη μεταφορά κοινοτικών Οδηγιών στο εθνικό μας δίκαιο...