Για δες πώς καταρρέει το σύστημα όταν αγοράζουμε μόνο όσα χρειαζόμαστε...

Ουδέν κακόν αμιγές καλού κι αυτό αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά στις δύσκολες ημέρες που ζούμε. Ο κοροναΐός μάς δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε, ανάμεσα σε άλλα, πόσα πραγματικά από τα αγαθά που μας πλασάρονται, χρειαζόμαστε για τη σωματική και πνευματική μας ευχαρίστηση. Αν, άλλωστε, η παγκόσμια οικονομία βιώνει χειρότερες ημέρες κι από του 2008 οφείλεται κυρίως στο ότι δεν καταναλώνουμε όλα όσα μας προσφέρονται, με το αζημίωτο, σε χρυσό σελοφάν, αλλά τα απολύτως απαραίτητα, όπως ο καθένας μας τα ορίζει δίχως την επιμόλυνση της σκέψης μας από τη διαφήμιση και το μάρκετινγκ...

Σε κάποιους αρέσουν τα αυτοκίνητα, σε άλλους τα ηλεκτρονικά γκάτζετ, τα ρούχα ή τα βιβλία. Δεν έχει καμία σημασία, αφού ο άνθρωπος δεν θα διάφερε από τα υπόλοιπα ζώα αν πορευόταν μόνο με τροφή και νερό. Από την άλλη, ωστόσο, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μένει δίχως ένα πιάτο φαγητό ούτε είναι δυνατό να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα υπουργούς να μας λένε πως δεν έχουμε ανάγκη τα λεφτά για να μην γίνουμε 300 κιλά.

Λες κι έχουμε σταματήσει να πληρώνουμε λογαριασμούς και φορολογικές υποχρεώσεις, ενοίκια, καύσιμα, σούπερ μάρκετ ή οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση έχει ένα νοικοκυριό. Αφού έκαναν τη χώρα ένα μεγάλο στρατόπεδο, αντί να μας κουνούν το δάχτυλο οφείλουν να το ταΐσουν...

Δεν τρέφω αυταπάτες πως θα βγούμε καλύτεροι από αυτήν την κρίση, όπως άλλωστε δεν βγήκαμε πολύ καλύτεροι ούτε από την πολύ πρόσφατη μνημονιακή κρίση. Το ότι, όμως, σε διάφορες παραλλαγές, αυτές οι κρίσεις αυξάνονται σε ποσότητα και διάρκεια στον καπιταλιστικό μας κόσμο μόνο τυχαίο δεν είναι. Κι αυτό είναι που υπό τις βέλτιστες συνθήκες θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη. Όταν, όμως, τον πλανήτη κυβερνούν ως επί το πλείστον νεοφιλελεύθεροι ή εθνικιστές η αισιοδοξία μοιάζει να ανήκει σε άλλο γαλαξία...

  

Μόνο οι χορτοφάγοι μπορούν να είναι κατά των αμβλώσεων και να μην είναι υποκριτές...

Αν με ρωτήσουν έτσι γενικώς κι αορίστως αν είμαι υπέρ των αμβλώσεων, η απάντησή μου θα είναι αρνητική. Η ζωή είναι δώρο το οποίο είναι αχαριστία να αφαιρούμε, ακόμα κι αν δεν είναι πάντοτε έγκλημα από το νόμο. Η ζωή, όμως, επίσης δεν είναι άσπρο μαύρο. Το έμβρυο, για παράδειγμα, μερικών ωρών ή εβδομάδων δεν διαθέτει συνείδηση και η γυναίκα που το κυοφορεί ως συνέπεια βιασμού ή μία ανήλικη κοπέλα που έμεινε έγκυος δίχως να το επιθυμεί έχουν το δικαίωμα να συνεχίσουν την πορεία τους δίχως το βάρος τής αθέλητης μητρότητας...

Οι μεγαλύτερες κοινωνικές συγκρούσεις δημιουργούνται από την πάση θυσία προσπάθειά μας να δικαιολογούμε τους δογματισμούς και τις ιδεοληψίες μας. Αν κάποιος που είναι κατά των αμβλώσεων δεν θέλει να είναι αντιφατικός τότε οφείλει να κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη και να είναι χορτοφάγος. Φαντάζομαι πως όταν κάνεις έρωτα με προφυλακτικό εμποδίζεις μια ζωή να δημιουργηθεί- που κι αυτό αντιβαίνει το φυσιολογικό, στο οποίο ορκίζονται οι νεοσυντηρητικοί-, ενώ και τα ζώα έχουν ψυχή, πολύ περισσότερη μάλιστα από ένα έμβρυο μερικών ημερών, συνεπώς ούτε αυτά θα έπρεπε να τα σκοτώνουμε και να τα τρώμε μάλιστα κι από πάνω...

Το να αγαπάμε, άλλωστε, τα παιδιά δεν αποδεικνύεται μόνο με το να μην σκοτώνουμε τα έμβρυά μας, αλλά και με το να υιοθετούμε κάποιο από τα χιλιάδες που βρίσκονται στα νοσοκομεία ή στα ορφανοτροφεία και δεν είναι "δικό μας" ή με το να αγαπάμε και τις μητέρες τους και να μην αθωώνουμε τους εραστές τους που τις σκοτώνουν λόγω ζήλιας. Όπως και το να αγαπάμε το περιβάλλον δεν σημαίνει μόνο να βγάζουμε κηρύγματα κατά συμπεριφορών άλλων που μας ενοχλούν, αλλά και να είμαστε οι ίδιοι αντάξιοι των διαγγελμάτων μας.

Το να κατηγορούμε, για παράδειγμα, εκείνους που χρησιμοποιούν το αεροπλάνο, αλλά να παίρνουμε το Ι.Χ. μας ακόμα και για να πάμε στο περίπτερο δεν μας κάνει καλύτερους. Οι άνθρωποι διδάσκουν με το παράδειγμά τους, όχι με τους λόγους τους, πολλώ δε μάλλον όταν έχουν τα δύο μέτρα και δύο σταθμά πρόχειρα για να δικαιολογούν τις έμφυτες, κατά τα άλλα, αδυναμίες τους...