Για δες πώς καταρρέει το σύστημα όταν αγοράζουμε μόνο όσα χρειαζόμαστε...

Ουδέν κακόν αμιγές καλού κι αυτό αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά στις δύσκολες ημέρες που ζούμε. Ο κοροναΐός μάς δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε, ανάμεσα σε άλλα, πόσα πραγματικά από τα αγαθά που μας πλασάρονται, χρειαζόμαστε για τη σωματική και πνευματική μας ευχαρίστηση. Αν, άλλωστε, η παγκόσμια οικονομία βιώνει χειρότερες ημέρες κι από του 2008 οφείλεται κυρίως στο ότι δεν καταναλώνουμε όλα όσα μας προσφέρονται, με το αζημίωτο, σε χρυσό σελοφάν, αλλά τα απολύτως απαραίτητα, όπως ο καθένας μας τα ορίζει δίχως την επιμόλυνση της σκέψης μας από τη διαφήμιση και το μάρκετινγκ...

Σε κάποιους αρέσουν τα αυτοκίνητα, σε άλλους τα ηλεκτρονικά γκάτζετ, τα ρούχα ή τα βιβλία. Δεν έχει καμία σημασία, αφού ο άνθρωπος δεν θα διάφερε από τα υπόλοιπα ζώα αν πορευόταν μόνο με τροφή και νερό. Από την άλλη, ωστόσο, κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μένει δίχως ένα πιάτο φαγητό ούτε είναι δυνατό να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα υπουργούς να μας λένε πως δεν έχουμε ανάγκη τα λεφτά για να μην γίνουμε 300 κιλά.

Λες κι έχουμε σταματήσει να πληρώνουμε λογαριασμούς και φορολογικές υποχρεώσεις, ενοίκια, καύσιμα, σούπερ μάρκετ ή οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση έχει ένα νοικοκυριό. Αφού έκαναν τη χώρα ένα μεγάλο στρατόπεδο, αντί να μας κουνούν το δάχτυλο οφείλουν να το ταΐσουν...

Δεν τρέφω αυταπάτες πως θα βγούμε καλύτεροι από αυτήν την κρίση, όπως άλλωστε δεν βγήκαμε πολύ καλύτεροι ούτε από την πολύ πρόσφατη μνημονιακή κρίση. Το ότι, όμως, σε διάφορες παραλλαγές, αυτές οι κρίσεις αυξάνονται σε ποσότητα και διάρκεια στον καπιταλιστικό μας κόσμο μόνο τυχαίο δεν είναι. Κι αυτό είναι που υπό τις βέλτιστες συνθήκες θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη. Όταν, όμως, τον πλανήτη κυβερνούν ως επί το πλείστον νεοφιλελεύθεροι ή εθνικιστές η αισιοδοξία μοιάζει να ανήκει σε άλλο γαλαξία...