Οι άκαπνοι θα βλέπουν πάντα τις φωτιές σαν απειλή...

Δεν είναι ντροπή να μην δείχνεις γενναιότητα σε επικίνδυνες καταστάσεις. Το αίσθημα της επιβίωσης διακατέχει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς. Ντροπιαστικό είναι, ωστόσο, να μειώνεις τους αγώνες των άλλων, μικρότερους ή μεγαλύτερους, για να φαίνεσαι σπουδαιότερος από όσο πραγματικά είσαι. Κι αυτό έχει συμβεί συχνά στη χώρα μας, τα τελευταία 80 χρόνια ιδίως...

Υπενθυμίζω πως η Εθνική Αντίσταση, η οποία θα έπρεπε να είναι την ίδια στιγμή που έλαβε χώρα η εθνική μας υπερηφάνεια, αναγνωρίστηκε μόλις το 1982. Στο μεσοδιάστημα όσοι τη συναποτέλεσαν, έφαγαν τη ζωή τους στις εξορίες και στις φυλακές, όταν δεν εκτελέστηκαν. 

Ομοίως, η χούντα δεν έπεσε χάρη στο Πολυτεχνείο- λες κι έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε την πτώση Παπαδόπουλου λίγες ημέρες μετά-, αλλά εξαιτίας τής τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Σαν τα τυραννικά καθεστώτα να πέφτουν σαν τα τραπουλόχαρτα και να μην χρειάζεται να έχει προηγηθεί αγώνας. Κι όλα αυτά προκειμένου οι άκαπνοι να  μπορούν να δικαιολογούν τις ζωούλες τους...

Το ίδιο ζήσαμε, δίχως βεβαίως να το συγκρίνω άμεσα με το έπος τής Εθνικής Αντίστασης ή με τον αντιδικτατορικό αγώνα, με την αντιμνημονιακή πάλη τού ελληνικού λαού στο όνομα και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών. Είναι αρκετοί αυτοί που επιχειρούν να δικαιολογήσουν την υποτέλειά τους στους δανειστές με την αποτυχημένη εν πολλοίς προσπάθεια απαγκίστρωσης από αυτούς το 2015. 

Λες και η ελληνική ιστορία να ξεκίνησε τον Ιανουάριο και να τελείωσε τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς και να μην υπήρξε ποτέ το πριν εκείνων που μας χρεοκόπησαν ή το μετά αυτών που μας έβγαλαν από τα μνημόνια. Τη δική τους παραίτηση τη βάφτισαν σωφροσύνη, τις αδυναμίες τους σύνεση και την ηττοπάθειά τους εθνική αρετή. Δεν είναι τυχαίο, συνεπώς, πως είναι και οι ίδιοι που εξακολουθούν να απαξιώνουν τους σύγχρονους αγώνες για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία...    

 

Η ασθένεια της εξουσίας με απώλεια περνάει...

Αν διάβαζε κανείς τις αναρτήσεις των απανταχού συριζαίων με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, μπορεί και να πίστευε ότι τουλάχιστον ένας στους δύο είχε πολεμήσει τη χούντα ή είχε συγγενή που την πολέμησε και τώρα συνεχίζουν τους αγώνες τους κατατροπώνοντας το νεοφιλελευθερισμό. Όπως οι εθνικιστές καπηλεύονται τα αρχαία μας κάλλη για να πείθουν για το μεγαλείο τής φυλής έτσι και οι συμβιβασμένοι με την εξουσία Αριστεροί κάνουν ένα βαθύ άλμα στις δεκαετίες για να ισχυρίζονται εμμέσως πως αυτοί που σήμερα έχουν γλυκαθεί από το μέλι και δεν λένε να βγάλουν το χέρι από αυτό είναι οι ίδιοι στη μορφή και στην ψυχή με εκείνους που πρότασσαν τα στήθη τους για ψωμί, παιδεία, ελευθερία...

Με αυτό το σκεπτικό δεν είναι παράλογο που πολλοί συριζαίοι αναρωτιούνται γιατί το πόπολο τους υποδέχεται με βρισιές και με ντομάτες όταν τους βλέπει μπροστά του αντί να τους σηκώνει στα χέρια σαν να του είχαν χαρίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι τέτοια η απομάκρυνσή τους από την κοινωνική πραγματικότητα ώστε πιστεύουν ότι για το "ηρωικό" πρώτο εξάμηνο του 2015 θα πρέπει να τους ευγνωμονούμε στην αιωνιότητα και να μην σκεφτόμαστε καν να τους πετάξουμε από το Μαξίμου γιατί ό,τι ακολούθησε δεν ήταν αντάξιο (sic) των προσδοκιών. Γι' αυτό και χαρακτηρίζουν σήμερα φασιστική κάθε βίαιη ενέργεια σε βάρος τους, την οποία αποκαλούσαν επαναστατική όταν είχε άλλους για θύματα και δεν είχαν υπνωτιστεί οι ίδιοι από το αφροδισιακό τής αρχομανίας...

Το καλύτερο φάρμακο για την οίηση που γεννά η εξουσία είναι η απώλειά της. Δεν υπάρχει άλλο γι' αυτήν την ασθένεια που χτυπά και τους καλύτερους ανάμεσά μας. Κι αν, μάλιστα, δεν αργήσει και πολύ, ακόμα καλύτερα για εκείνους που δεσμεύτηκαν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά προσαρμόστηκαν σε αυτόν γρηγορότερα κι από τους προκατόχους τους...

Οι άνθρωποι προδίδουν, όχι οι ιδέες...

Οι άνθρωποι μπορούν να προδίδουν ιδανικά, αυτό ωστόσο απαξιώνει τους προδότες κι όχι τα οράματα. Εκείνοι που δεν έχουν αγωνιστεί ποτέ στη ζωή τους για κάτι που υπερβαίνει τα ατομικά τους συμφέροντα ή που, ακόμα χειρότερα, συνεργάστηκαν με τους καταπιεστές τους ενθουσιάζονται με το να κατηγορούν αυτούς που κάποτε αγωνίστηκαν και σήμερα τοκίζουν ακόμα τον αγώνα τής νιότης τους. Με αηδιάζουν και οι μεν και οι δε, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" ή η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία και η κοινωνική δικαιοσύνη αποτελούν αιτήματα του πεταματού μόνο και μόνο γιατί έπεσαν θύμα κακοποίησης. Άλλωστε για κάθε Δαμανάκη, Λαλιώτη ή Μπίστη που εξαργύρωσαν με χρήμα κι εξουσία την επαναστατική τους νεότητα υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες αγωνιστές που δεν αντάλλαξαν στο γιουσουρούμ την ανδρεία τους, δεν ζήτησαν να τους στήσουν προτομές ούτε θα πρέπει να απολογούνται πως μαζί τα έφαγαν στα "χρυσά" χρόνια τής μεταπολίτευσης...

Συμμερίζομαι την αμηχανία τής Αριστεράς για τις φετινές εκδηλώσεις μνήμης, οι οποίες συνέπεσαν με την παρουσία στην Αθήνα του Μπαράκ Ομπάμα. Πώς να φωνάξεις "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" όταν μία ημέρα πριν χειροκροτούσες τον πρόεδρό τους και δικαίως όταν μιλούσε για δημοκρατία και καυτηρίαζε το ότι ένας διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας βγάζει σε μία ημέρα όσα ένας εργαζόμενος σε ένα χρόνο; Η ιστορική ευθύνη των ΗΠΑ για το μετεμφυλιακό κράτος των διώξεων και του αυταρχισμού είναι δεδομένη. Την είχε παραδεχθεί, άλλωστε, κι ο Μπ. Κλίντον όταν είχε έρθει στην Ελλάδα το 1999...

Φυσικά και με μια συγγνώμη δεν γυρίζουν πίσω οι ζωές που χάθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα και βασανίστηκαν στα ξερονήσια ή στις φυλακές. Η κοινή ζωή, ωστόσο, των λαών προχωρά, τουλάχιστον για όσους από εμάς δεν ανήκουμε ή δεν ψηφίζουμε ΚΚΕ, το οποίο θυμάται να πολεμήσει στους δρόμους τον ιμπεριαλισμό μόνο όταν έρχεται ο Αμερικανός πρόεδρος κι όχι ο Ρώσος. Κι όποιος πιστεύει ότι αν απλώς καταργήσει το μέλλον στο δικό του σπίτι τού λαού αυτό θα πάψε να υφίσταται, μάλλον πρέπει να διαβάσει περισσότερα για τον αυτισμό...  

Ο Αλέξης Τσίπρας θύμισε τις προάλλες πως η πείνα, η φτώχεια και η ανεργία γεννούν δικτατορίες. Μόνο που στον 21ο αιώνα μπορούν να προκαλέσουν και δημοκρατικώς εκλεγμένες τερατογενέσεις παρόμοιες με αυτές στις ΗΠΑ, όπου Ντ. Τραμπ και Χ. Κλίντον ανταγωνίστηκαν για το ποιος θα είναι αυτός που θα εξαλείψει λιγότερο τις κοινωνικές ανισότητες. Σε ενάμισι μήνα ξημερώνει το 2017 και μαζί του ένα σπιράλ γεγονότων που είτε θα συγκολλήσουν το σπασμένο γυαλί στην Ευρώπη κι όχι μόνο είτε θα μας οδηγήσουν στην παγίωση του εθνικισμού και του λαϊκισμού ως των πολιτικών τάσεων της εποχής τής ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης...

Το ότι εν έτει 2016 υπάρχουν ακόμα πολλοί συνάνθρωποί μας που δεν έχουν ούτε ψωμί ούτε παιδεία ούτε ελευθερία τα καθιστά εξ ορισμού διαχρονικά αιτήματα. Κι αν κάποιοι έφτυσαν πάνω τους, αποθεώνοντας το νεοφιλελευθερισμό και στρώνοντας το δρόμο στο χάος, αυτοί θα είναι υπόλογοι στα παιδιά τους και στον ιστορικό τού μέλλοντος κι όχι οι ιδέες με τις οποίες πίστεψαν ότι είχαν ξεμπερδέψει μια και καλή αλλά παραμένουν ολοζώντανες να στοιχειώνουν τις εξωχώριες καταθέσεις τους...