Η ασθένεια της εξουσίας με απώλεια περνάει...

Αν διάβαζε κανείς τις αναρτήσεις των απανταχού συριζαίων με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, μπορεί και να πίστευε ότι τουλάχιστον ένας στους δύο είχε πολεμήσει τη χούντα ή είχε συγγενή που την πολέμησε και τώρα συνεχίζουν τους αγώνες τους κατατροπώνοντας το νεοφιλελευθερισμό. Όπως οι εθνικιστές καπηλεύονται τα αρχαία μας κάλλη για να πείθουν για το μεγαλείο τής φυλής έτσι και οι συμβιβασμένοι με την εξουσία Αριστεροί κάνουν ένα βαθύ άλμα στις δεκαετίες για να ισχυρίζονται εμμέσως πως αυτοί που σήμερα έχουν γλυκαθεί από το μέλι και δεν λένε να βγάλουν το χέρι από αυτό είναι οι ίδιοι στη μορφή και στην ψυχή με εκείνους που πρότασσαν τα στήθη τους για ψωμί, παιδεία, ελευθερία...

Με αυτό το σκεπτικό δεν είναι παράλογο που πολλοί συριζαίοι αναρωτιούνται γιατί το πόπολο τους υποδέχεται με βρισιές και με ντομάτες όταν τους βλέπει μπροστά του αντί να τους σηκώνει στα χέρια σαν να του είχαν χαρίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι τέτοια η απομάκρυνσή τους από την κοινωνική πραγματικότητα ώστε πιστεύουν ότι για το "ηρωικό" πρώτο εξάμηνο του 2015 θα πρέπει να τους ευγνωμονούμε στην αιωνιότητα και να μην σκεφτόμαστε καν να τους πετάξουμε από το Μαξίμου γιατί ό,τι ακολούθησε δεν ήταν αντάξιο (sic) των προσδοκιών. Γι' αυτό και χαρακτηρίζουν σήμερα φασιστική κάθε βίαιη ενέργεια σε βάρος τους, την οποία αποκαλούσαν επαναστατική όταν είχε άλλους για θύματα και δεν είχαν υπνωτιστεί οι ίδιοι από το αφροδισιακό τής αρχομανίας...

Το καλύτερο φάρμακο για την οίηση που γεννά η εξουσία είναι η απώλειά της. Δεν υπάρχει άλλο γι' αυτήν την ασθένεια που χτυπά και τους καλύτερους ανάμεσά μας. Κι αν, μάλιστα, δεν αργήσει και πολύ, ακόμα καλύτερα για εκείνους που δεσμεύτηκαν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά προσαρμόστηκαν σε αυτόν γρηγορότερα κι από τους προκατόχους τους...

Πόσο καλύτερη θα ήταν η εθνική Αυστρίας αν δέχονταν στη χώρα τους μετανάστες...

Πολλοί μιλούν για ποδοσφαιρική ηγεμονία τής Ευρώπης με αφορμή το ότι στα ημιτελικά τού Μουντιάλ πέρασαν μόνο ευρωπαϊκές ομάδες και το ότι έχει να το κερδίσει ομάδα από άλλη ήπειρο από το μακρινό 2002. Αρκετοί το αποδίδουν στα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ, τα οποία έχουν βοηθήσει ποικιλοτρόπως στην ενδυνάμωση των ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι περισσότεροι, όμως, παριστάνουν πως δεν βλέπουν τους μαύρους Σουηδούς, τους Τούρκους Γερμανούς ή τους Άραβες Βέλγους κι όλα εκείνα τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών που φορούν το εθνόσημο της νέας τους πατρίδας και το τιμούν και με το παραπάνω...

Ίσως αν και η Αυστρία δεχόταν περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες, η εθνική της ομάδα να ήταν καλύτερη και να είχε συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας αθλητής, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, είναι παιδί Νιγηριανών μεταναστών. Αντί, επομένως, να αναζητάμε συνεχώς εχθρούς και να δαιμονοποιούμε τους ξένους που η απελπισία τούς έσπρωξε στην Ευρώπη θα ήταν προτιμότερο να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντιληφθούμε ότι ο πολιτισμός μας ωφελείται και δεν κινδυνεύει από την πολυπολιτισμικότητα, ιδίως όταν επιτυγχάνεται η ενσωμάτωση, η οποία μετατρέπει όσους δεν γεννήθηκαν στη Γηραιά Ήπειρο ή έστω τα παιδιά τους σε κοινωνούς των ίδιων παραδόσεων κι αξιών...

Προφανώς και η Τουρκία συνιστά μια ασύμμετρη απειλή μπροστά στην οποία θα ήταν εθελοτυφλία αν πιστεύαμε ότι αντιμετωπίζεται δίχως σοβαρή αμυντική θωράκιση. Οφείλουμε, ωστόσο, να βρούμε ειρηνικές λύσεις με όλους τους γείτονές μας προκειμένου να μην διαθέτουμε το θλιβερό προνόμιο να είμαστε δεύτεροι σε ποσοστό τού ΑΕΠ σε αμυντικές δαπάνες μεταξύ των κρατών- μελών τού ΝΑΤΟ. 

Θα ήταν πολυτέλεια ακόμα κι αν δεν προσπαθούσαμε να σταθούμε όρθιοι μετά από μια οκταετία μνημονίων, πολλώ δε μάλλον τώρα. Ή, τουλάχιστον, ας μην μετατρέπουμε τη διαπραγμάτευση με την Αλβανία για τον καθορισμό τής ΑΟΖ σε τηλεοπτικό κουτσομπολιό για νέο κίνδυνο για την εδαφική μας κυριαρχία. Πόσο έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης πια;...

Μένοντας παιδιά μετρώντας τα Μουντιάλ...

Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι είναι του Μεξικού, το 1986. Πολύ πιθανό να είχα λατρέψει το Μουντιάλ ακόμα κι αν δεν γινόταν εκείνη η διοργάνωση σε μια χώρα μακρινή, με στάδια γεμάτα από φιλάθλους που λάτρευαν τη μπάλα και την εθνική τους ομάδα ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί. Το ότι, όμως, όλες οι φυλές τού Ισραήλ είχαν μαζευτεί στην άλλη μεριά τής Γης για να διεκδικήσουν το "ιερό δισκοπότηρο" κάτω από τον καυτό ήλιο και δίνοντας και την ψυχή τους θα ήταν αδύνατο να μην είχε συνεπάρει ένα οκτάχρονο αγόρι...

Ως λάτρης τού Μισέλ Πλατινί υποστήριζα τη Γαλλία και με θυμάμαι να κλείνω τα μάτια λίγο πριν ο Γάλλος μαέστρος αστοχήσει από το σημείο τού πέναλτι στον προημιτελικό με τη Βραζιλία. Άλλος, βεβαίως, είχε κλέψει τη δόξα τότε, το "χρυσό" όσο και "καταραμένο παιδί", το χαμίνι από το Μπουένος Άιρες που ακόμα και το όνομά του βοηθούσε για να τον καταχωρίσεις στους θρύλους: ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα...

Το '90 έκλαψα μαζί με τον Ντιεγκίτο για το πέναλτι- κλοπή στον τελικό με τη Γερμανία, το '94 για τα χάλια τής Ελλάδας, το '98 πανηγύρισα για τη Γαλλία, το 2002 χάρηκα για τη Βραζιλία. Το 2006 ανατρίχιασα για το σεξπιρικό τρόπο με τον οποίο ο Ζινεντίν Ζιντάν αποχαιρέτησε την ενεργό δράση, το 2010 ήμουν κρυφοολλανδός αν και οι ημέρες τού Κρόιφ ήταν μακρινές και το 2014 απογοητεύτηκα γιατί η γερμανική μηχανή επικράτησε της ποδοσφαιρικής ευφυΐας τού Λίο Μέσι...

Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018- κανείς δεν το ξέρει εκτός από τις... στοιχηματικές εφημερίδες και σάιτ-, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι και σε αυτήν τη διοργάνωση δισεκατομμυριούχοι παίκτες θα παλέψουν σαν τα σκυλιά για να φτάσουν στην κορυφή τού Ολύμπου. Κι αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η υστεροφημία δεν στηρίζεται τόσο στο πόσα λεφτά έχεις στους τραπεζικούς σου λογαριασμούς όταν πεθαίνεις- άλλη μια ήττα τού καπιταλισμού- αλλά, εν προκειμένω, στους πόσους τίτλους έχεις κερδίσει και πόσο καλός ήσουν πάνω στο χορτάρι. Εκεί, δηλαδή, όπου όλοι μας επιστρέφουμε στην πραγματική μας πατρίδα, την παιδική μας ηλικία...