Ως λάτρης τού Μισέλ Πλατινί υποστήριζα τη Γαλλία και με θυμάμαι να κλείνω τα μάτια λίγο πριν ο Γάλλος μαέστρος αστοχήσει από το σημείο τού πέναλτι στον προημιτελικό με τη Βραζιλία. Άλλος, βεβαίως, είχε κλέψει τη δόξα τότε, το "χρυσό" όσο και "καταραμένο παιδί", το χαμίνι από το Μπουένος Άιρες που ακόμα και το όνομά του βοηθούσε για να τον καταχωρίσεις στους θρύλους: ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα...
Το '90 έκλαψα μαζί με τον Ντιεγκίτο για το πέναλτι- κλοπή στον τελικό με τη Γερμανία, το '94 για τα χάλια τής Ελλάδας, το '98 πανηγύρισα για τη Γαλλία, το 2002 χάρηκα για τη Βραζιλία. Το 2006 ανατρίχιασα για το σεξπιρικό τρόπο με τον οποίο ο Ζινεντίν Ζιντάν αποχαιρέτησε την ενεργό δράση, το 2010 ήμουν κρυφοολλανδός αν και οι ημέρες τού Κρόιφ ήταν μακρινές και το 2014 απογοητεύτηκα γιατί η γερμανική μηχανή επικράτησε της ποδοσφαιρικής ευφυΐας τού Λίο Μέσι...
Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018- κανείς δεν το ξέρει εκτός από τις... στοιχηματικές εφημερίδες και σάιτ-, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι και σε αυτήν τη διοργάνωση δισεκατομμυριούχοι παίκτες θα παλέψουν σαν τα σκυλιά για να φτάσουν στην κορυφή τού Ολύμπου. Κι αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η υστεροφημία δεν στηρίζεται τόσο στο πόσα λεφτά έχεις στους τραπεζικούς σου λογαριασμούς όταν πεθαίνεις- άλλη μια ήττα τού καπιταλισμού- αλλά, εν προκειμένω, στους πόσους τίτλους έχεις κερδίσει και πόσο καλός ήσουν πάνω στο χορτάρι. Εκεί, δηλαδή, όπου όλοι μας επιστρέφουμε στην πραγματική μας πατρίδα, την παιδική μας ηλικία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου