Ισπανική εφόρμηση, ελληνική υποχώρηση...

Η χρονική συγκυρία πολλές φορές βάζει στο μπλέντερ ανόμοια πράγματα. Στην Ισπανία και στην Ιταλία, για παράδειγμα, είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα το σχηματισμό νέων κυβερνήσεων. Στη Μαδρίτη, όμως, έχει, στην θεωρία τουλάχιστον, πιο προοδευτική κατεύθυνση, ενώ στη Ρώμη πιο εθνικολαϊκιστική...

Στην Ιβηρική κατέρρευσε ένας πρωθυπουργός που ο ίδιος και το κόμμα του ήταν βουτηγμένοι στα σκάνδαλα, στην ιταλική "μπότα" ανέβηκαν στην εξουσία δυνάμεις- έστω κι εξωραϊσμένες για να μην ενοχλούνται το Βερολίνο, το Παρίσι και οι Βρυξέλλες- οι οποίες δίνουν τις λανθασμένες απαντήσεις σε υπαρκτά προβλήματα. Κι αυτό γιατί ναι μεν ο νεοφιλελευθερισμός και το προσφυγικό απειλούν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά ούτε ο απομονωτισμός ούτε η επιστροφή στα έθνη- κράτη και η κατάργηση της αλληλεγγύης των λαών συνιστούν ρεαλιστικές λύσεις στην εποχή τού διαδικτύου υψηλών ταχυτήτων...

Την ίδια ώρα, δυσκολεύομαι να αντιληφθώ γιατί οι συριζαίοι στήνουν πανηγύρια για την κυβερνητική αλλαγή στην Ισπανία. Κατανοώ, απολύτως, τις ενστάσεις τους για την εμπλοκή των ισχυρών τής Ευρώπης στο σχηματισμό τής κυβέρνησης στην Ιταλία- ρίχνουν λάδι στη φωτιά όσοι υπαγορεύουν στους λαούς πώς να ψηφίζουν-, αλλά στη Μαδρίτη δεν ανέβηκαν στην εξουσία οι Podemos του ιδιοκτήτη βίλας Π. Ιγκλέσιας ούτε βρισκόμαστε στο 2015, όταν ο Αλ. Τσίπρας υποσχόταν να βαρά τα νταούλια και οι αγορές να χορεύουν. Τώρα έχει αποδεχθεί κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο, επιχειρηματολογεί υπέρ τού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και υπόσχεται να είναι καλό παιδί και μετά από το μνημόνιο...

Ακόμα, επομένως, κι αν ο Π. Σάντσεθ αποδειχθεί κάτι παραπάνω από ένα "ωραίο αγόρι" σε τι θα ωφελήσει αυτό μια κυβέρνηση η οποία έχει μιλήσει για αυταπάτες και ψευδαισθήσεις κι έχει δεθεί απολύτως στο άρμα πολιτικών οι οποίες διαιωνίζουν ή κι αυξάνουν τις κοινωνικές ανισότητες; Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων ή η αύξηση του κατώτατου μισθού, για παράδειγμα, ακόμα κι αν επιτευχθούν θα αποτελέσουν απλώς τη μερική επαναφορά σε ένα καθεστώς εργασιακών σχέσεων που ναι μεν ήταν καλύτερο από το σημερινό, αλλά επ' ουδενί φέρνει από μόνο του τη βιώσιμη ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη την οποία ευαγγελίζεται ο Αλ. Τσίπρας. Αν ο πρωθυπουργός επιθυμεί το τελευταίο, τότε οφείλει να προετοιμαστεί για ρήξεις γιατί κανείς δεν θα του το επιτρέψει δωρεάν και, βεβαίως, στην επόμενη κωλοτούμπα η επίκληση των ψευδαισθήσεων θα τον καταστήσει ανεπανάληπτο επιθεωρησιακό ήρωα...