Ο σκοπός δεν αγιάζει τη βία...

Στα χρόνια των μνημονίων η αντιπολιτευόμενη τότε Αριστερά- εξωκοινοβουλευτική και κοινοβουλευτική, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου- πέρα από τα πολιτικά επιχειρήματα είχε χρησιμοποιήσει και πρακτικές που άγγιζαν ή και ξεπερνούσαν τα όρια της βίας. Και τα γιαούρτια, για παράδειγμα, στον Θ. Πάγκαλο ή στον Γ. Νταλάρα βία ήταν, ανεξαρτήτως αν όσοι τα πέταξαν δεν είχαν προσκαλέσει σε "νύχτα των κρυστάλλων", όπως έπραξε στέλεχος της ΝΔ στη βόρεια Ελλάδα με αφορμή το Μακεδονικό. Αλίμονο αν μπούμε στη λογική να συγκρίνουμε τις πράξεις βίας και να αξιολογούμε, για παράδειγμα, αν το σπάσιμο ενός αυτοκινήτου είναι χειρότερο ή όχι από το πέταγμα μιας ντομάτας. Υποβιβάζουμε τότε τον πολιτικό λόγο σε παιδικό καβγά...

Το πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ- πέρα βεβαίως από το προφανές, που είναι η πιθανή πτώση του από τους φυλλορροούντες ΑΝΕΛ- δεν ξεκινά από τα επεισόδια που προκαλούν χιμπαντζήδες με τα μαύρα ή στελέχη τής αξιωματικής αντιπολίτευσης από τη Μακεδονία με χρυσαυγιτική νοοτροπία. Η πηγή κινδύνου για το κυβερνών κόμμα εντοπίζεται στο ότι αυτά τα επεισόδια αποσπούν την επιδοκιμασία πλέον σημαντικού κομματιού τού ελληνικού λαού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, πέφτει θύμα τής ίδιας πολιτικής εκμετάλλευσης της οποίας θύτης ήταν ο ίδιος όταν αξιοποιούσε επεισόδια σε βάρος εκπροσώπων, επίσημων ή άτυπων, των μνημονιακών πολιτικών. Γι' αυτό και σήμερα δεν τα καταδικάζει η ΝΔ, μολονότι υποτίθεται πως καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, γιατί ακριβώς διαπιστώνει ότι έχουν αξιομνημόνευτη λαϊκή έγκριση η οποία μπορεί να αποτυπωθεί και στην κάλπη...

Δεν ξέρω αν ο Αλ. Τσίπρας βρει τις 180 ψήφους για τη συμφωνία για το Μακεδονικό που του ζητά ο Π. Καμμένος προκειμένου να μην ρίξει την κυβέρνηση, αλλά εκτιμώ πως ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ προχώρησε σε μια ακόμα πολιτική πιρουέτα προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να παραμείνει στην θέση τού υπουργού Άμυνας όσο γίνεται περισσότερο. Ο ίδιος φαίνεται πως έχει παίξει όλα τα χαρτιά του και στις επόμενες εκλογές θα μείνει εκτός Βουλής κι ενδεχομένως κι εκτός πολιτικής για λίγο, για πολύ ή για πάντα...

Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός είναι ικανός να περιγράψει τον Στ. Θεοδωράκη ακόμα και σαν νέο Ελ. Βενιζέλο αν είναι να πετύχει τη συνεργασία μαζί με έναν άνθρωπο που μέχρι πριν μερικά χρόνια αποκαλούσε όργανο της διαπλοκής. Όλα αυτά, όμως, όπως για παράδειγμα και το ότι ο Κ. Μητσοτάκης έγινε "πατροκτόνος" στο Μακεδονικό για να μην διασπαστεί η ΝΔ κι απολέσει την ακροδεξιά ψήφο, θεωρούνται φυσιολογικά στην ελληνική πολιτική ζωή. Ήδη, δηλαδή, χτίζουμε τα μνημόνια του μέλλοντός μας μολονότι ακόμα δεν έχουμε βγει επισήμως από το τελευταίο...