Σε λήθη λογίζεται η στιγμή, σε μνήμη ταξιδεύει ο χρόνος.
Στα σύνορα αράζει το σκουλήκι, στα τέλη των ορίων πετάει το πουλί.
Στη γη ξαπλώνει το χορτάρι, στον ουρανό απλώνεται η καρδιά.
Με την ύλη ξεγελιέται το μυαλό, με τα όνειρα ξεκουράζεται η ψυχή.
Με τη λύπη συγκρούεται το εφήμερο, με τη χαρά κοιμάται η αιωνιότητα.
Αμανές που αδιαφορεί για τους στίχους το τραγούδι μου,
μουσική που γεμίζει τα κενά η σιωπή σου.
Ταξίδι απρόσκλητο ο χαμός σου,
σύννεφο που με φέρνει κοντά σου η αναπνοή μου.
Ναός που χτίστηκε στα συντρίμμια θεών η αγάπη σου,
ιερό φτιαγμένο από άπιαστες οπτασίες η μορφή σου.
Λέξεις δίχως αντίκρισμα οπλίζονται με δύναμη
για να αντέξουν ακόμα ένα χρόνο μακριά σου.
Δάκρυα ριγμένα στο ποτάμι καρτερούν δίχως ελπίδα το ρεύμα να γυρίσει πίσω.
Γέλια που δεν ξέχασαν το δρόμο τού γυρισμού.
Και πάνω από όλα, πάνω από όλους
θέληση για αμβροσία στο ξεροπήγαδο του Αχέροντα,
δίψα για το ολόγλυκο νέκταρ τής ζωής,
αυτό που ενώνει τους ζωντανούς με εκείνους που δεν έφυγαν ποτέ, παντού και για πάντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου