Μέχρι να συμβεί, ωστόσο, αυτό θα ήταν απαραίτητο να μην διαχωρίζουμε τα θύματα της βίας για τα οποία θρηνούμε. Οι δεξιοί να μην κλαίνε μόνο για τους αστυνομικούς ή τους στρατιωτικούς και οι Αριστεροί όχι αποκλειστικώς για τους μετανάστες ή τους Ρομά...
Κι αν η στοχευμένη βία μπορεί να δικαιολογηθεί σε ακραίες περιστάσεις- η δολοφονία, για παράδειγμα, ενός δικτάτορα-, αυτή η οποία στρέφεται μέσω της θυματοποίησης ενός ανθρώπου σε βάρος της κοινωνικής ομάδας στην οποία ανήκει είναι πέρα για πέρα αδικαιολόγητη. Ο μισθωτός αστυνομικός που περιπολεί την αμερικανική πρεσβεία είναι αδιανόητο να θεωρείται συνένοχος στο βομβαρδισμό τής Συρίας μόνο και μόνο γιατί είναι φορέας κρατικής βίας. Ο ανήλικος Ρομά δίχως ποινικό μητρώο που περπατά στη γειτονιά του είναι απάνθρωπο να τον ταυτίζουμε με εγκληματικές ενέργειες άλλων ανθρώπων τής φυλής του...
Είναι κρίμα που πρέπει να επανέρχομαι από καιρού σε καιρό σε αυτονόητες παρατηρήσεις προκειμένου να καυτηριάζω κοινωνικές παθογένειες τις οποίες διαιωνίζουμε σαν να είναι αμετάκλητες παραδόσεις. Ο κοινωνικός στιγματισμός, η γκετοποίηση, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία δεν πρόκειται να εκλείψουν με ένα νόμο ή με την εξαφάνιση της βίας σε βάρος μερίδων τού πληθυσμού. Χρειάζεται σχετική δουλειά στην οικογένεια και στο σχολείο ώστε το προλεταριάτο και το πρεκαριάτο να πάψουν να είναι λούμπεν και να αντιληφθούν ότι εχθρός δεν είναι ο "μπάτσος" ή ο "γύφτος", αλλά αυτός που καρπώνεται το μόχθο τους, αρκετές φορές μάλιστα υπό άσχημες εργασιακές συνθήκες και οικονομικά ανταλλάγματα, ώστε να τον μετατρέπει σε χυδαίο κι αφορολόγητο πλούτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου