Τα υπερκέρδη σε φορολογικούς παραδείσους, οι άνθρωποι σε κλουβιά...

Το να μάχεσαι την παγκοσμιοποίηση γενικώς κι αορίστως στο τέλος τής δεύτερης δεκαετίας τού 21ου αιώνα είναι σαν να πολεμάς να μην βραδιάζει ή να μην ξημερώνει, είναι δηλαδή σχεδόν το ίδιο με το να κονταροχτυπιέσαι με ένα φυσικό φαινόμενο. Θα είχε νόημα μόνο αν η ανθρωπότητα έπαιρνε απόφαση να σταματούσε εδώ και τώρα την τεχνολογική κι επιστημονική πρόοδο, αλλά και να "έπαιρνε πίσω" επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας με τα οποία έχουν εξοικειωθεί και οι μεγαλύτερες γενιές: να εγκαταλείπαμε, για παράδειγμα, τη μετακίνηση με αεροπλάνα κι αυτοκίνητα και να επιστρέφαμε στα ατμόπλοια και στις άμαξες ή να διακόπταμε τη σύνδεσή μας με το διαδίκτυο...

Αντί, επομένως, να τα βάζουμε με τη φυσική ροή των πραγμάτων είναι προτιμότερο να εργαζόμαστε πάνω στο πώς αυτό το παγκόσμιο χωριό- όσο κι αν μοιάζει αδιανόητη μια τέτοια σκέψη για εκείνους που αντιμετωπίζουν εν έτει 2018 το Μακεδονικό με όρους εθνικής προδοσίας- θα αναπτύσσεται σε συνθήκες ειρήνης και με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Βασική προϋπόθεση είναι να τερματιστούν αμέσως οι πολεμικές επιχειρήσεις και να καταπολεμηθεί η φτώχεια, εξελίξεις οι οποίες θα βάλουν φραγμό και στις μετακινήσεις πληθυσμών από τα πατρώα εδάφη τους σε ξένα είτε για να διασωθούν είτε για να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον. Πάντως δεν είναι λύση να χωρίζουμε παιδιά από τους γονείς τους και να τα βάζουμε σε κλουβιά, όπως το πιστεύει και το εφαρμόζει ο φασίστας πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ...

Συνιστά ύψιστη υποκρισία το κράτος που ευθύνεται για σειρά πολεμικών διενέξεων όχι μόνο διαχρονικά, αλλά κι εντός τού 21ου αιώνα να απαντά στις αμαρτίες του με απομονωτισμό, ρατσισμό, κλειστά σύνορα και οικονομικούς πολέμους. Δεν είναι δυνατό να επιτρέπεται στις αμερικανικές και λοιπές πολυεθνικές να δραστηριοποιούνται και με αθέμιτα μέσα διεθνώς και να αποκρύβουν τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους και την ίδια ώρα να δαιμονοποιούνται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Είτε το χρήμα και η πολιτική και στρατιωτική εξουσία θα πάψουν να είναι ουσιαστικώς ασύδοτα είτε θα συνεχίσουμε να θρηνούμε- όσοι τους θρηνούμε- νεκρές απελπισμένες ψυχές στη Μεσόγειο κι όπου αλλού η ελευθερία τής αγοράς δεν έχει συγχρονιστεί με την ταξική δικαιοσύνη, την ισονομία και την ισοπολιτεία κι επομένως γεννιούνται αδικίες που αναπαράγουν την αστάθεια και τη βία...