Η Μακεδονία ανήκει στα ψάρια της...

Οι "ελληνόψυχες" μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, στις οποίες βεβαίως δεν συμμετείχε η "πουλημένη" Αριστερά", αποκαλούσαν "Μακεδονία" το ομόσπονδο κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας κι όταν αισθάνονταν πιο πατριωτικές το ονόμαζαν "Σλαβομακεδονία". Ο "ελληνόψυχος" ΥΠΕΞ Αβέρωφ είχε συμφωνήσει το 1962 με τον Γιουγκοσλάβο ομόλογό του να καλυφθεί με πέπλο σιωπής η αποκαλούμενη "μακεδονική μειονότητα", τακτική την οποία ακολούθησαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας...

Και τότε μας έπιασε ένας από τους συνηθισμένους μας εθνικιστικούς παροξυσμούς και δεν θέλαμε καν σύνθετη ονομασία για τους γείτονες, ενώ κάποιοι μαθητές που δεν ήθελαν να λάβουν μέρος στο εθνικιστικό συλλαλητήριο του 1992 είχαν αποβληθεί διά παντός από τα σχολεία τους. Ήταν η εποχή που φοβόμασταν πως το κράτος των 2.000.000 ψυχών, το οποίο ταλανιζόταν από εσωτερικές εθνικιστικές έριδες, θα μας κήρυσσε πόλεμο και θα έφτανε έως τη Θεσσαλονίκη...

Η γειτονική χώρα, ακόμα και την εποχή Γκρούεφσκι με τα κιτς αγάλματα του Αλέξανδρου, δεν αποτελούσε απειλή για την εδαφική μας ακεραιότητα, σε αντίθεση με την Τουρκία. Αντί, όμως, ως καλοί σκακιστές να κλείνουμε μέτωπα και να επικεντρώνουμε στον σημαντικό αντίπαλο, σκοπιανοποιήσαμε την εξωτερική μας πολιτική κι αναζητούσαμε κινδύνους ακόμα κι εκεί όπου δεν υπήρχαν...

Οι περίφημες "αλυτρωτικές" αναφορές, για παράδειγμα, στο Σύνταγμα της γείτονας είναι του ίδιου επιπέδου με τις "αλυτρωτικές" αναφορές στο δικό μας Σύνταγμα περί προστασίας τού εθνικού πληθυσμού που βρίσκεται στο εξωτερικό. Από τη στιγμή που έχουν αλλάξει ήδη τις ονομασίες τού Αλέξανδρου σε εθνικές οδούς κι αεροδρόμιο, οι μόνες ουσιαστικές αλλαγές που μένουν να γίνουν είναι στα σχολικά βιβλία τους. Για όνομα του Έλληνα θεού σας, ακόμα και η εκκλησία τους άλλαξε όνομα για να μην προσβάλλεται και το τζιχαντιστικό θρησκευτικό μας συναίσθημα...

Ακόμα κι αν σήμερα, αν λάβουμε υπόψη τα συλλαλητήρια και τις δημοσκοπήσεις, δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε το Βόρεια ή το Άνω Μακεδονία, σε ένα χρόνο το πολύ ούτε που θα απασχολεί τη δημόσια συζήτηση. Ο κόσμος πηγαίνει μπροστά και η Ελλάδα έχει σημαντικότερα προβλήματα να ασχοληθεί από το αν η γλώσσα των βόρειων γειτόνων της είναι μακεδονικά ή βουλγαρικά...

Έτσι κι αλλιώς η όποια μακεδονική μειονότητα στη χώρα μας δεν υπάρχει πια, αφού όσοι δεν εξελληνίστηκαν με το ζόρι γνώρισαν τη φωτιά και το τσεκούρι. Στο επόμενο συλλαλητήριο ας βροντοφωνάξουμε, επομένως, όλοι μαζί με εθνικό πάθος "η Μακεδονία ανήκει στα ψάρια της" κι ας πάμε επιτέλους παρακάτω μήπως και γλιτώσουμε τη νέα μας χρεοκοπία, που τόσο καλά προετοιμάζουμε ήδη...