Το διεθνές δίκαιο α λα καρτ είναι ένα νεκρό διεθνές δίκαιο...

Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι πρέπει να σκοτωθούν ακόμα για να αναβιώσει ο Βλ. Πούτιν τη Σοβιετική Ένωση, και μάλιστα χωρίς το ιδεολογικό επίχρισμα που είχε "νομιμοποιήσει" το σοβιετικό όραμα στα μάτια εκατομμυρίων στον πλανήτη; Είναι μικρή, άραγε, η Ρωσία σήμερα και πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο ή, μήπως, οι ΗΠΑ δεν πρέπει να αφήσουν ούτε σπιθαμή γης που να μην ανήκει στη σφαίρα επιρροής τους; Εν τέλει, ένα είναι το ουσιαστικό και διαχρονικό ερώτημα: υπάρχει μεγαλύτερο κτήνος από τον άνθρωπο και τη δίψα του για κυριαρχία;...

Η Ελλάδα έχει κάνει εδώ και δεκαετίες τη στρατηγική επιλογή να ανήκει στη Δύση. Εν προκειμένω, σημαίνει πως οφείλει να ταχθεί μαζί της και κόντρα στη Ρωσία, ακόμα κι αν κανένας δεν είναι αθώος τού αίματος και της αμαρτίας τής αλαζονείας. Δεν υπάρχει, ωστόσο, κανένας λόγος να εμπλακεί ενεργότερα σε έναν πόλεμο που δεν σχετίζεται με ζωτικά της συμφέροντα. Θα είναι λάθος, ακόμα κι αν δεν αποδειχθεί καταστροφικό...

Η αλαζονεία τής Δύσης, εξάλλου, φαίνεται κι από τον τρόπο που τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν τον τρόμο για ένα νέο πόλεμο στην Ευρώπη, τον πρώτο όπως ισχυρίζονται μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, λες και η Γιουγκοσλαβία ανήκε στην Ασία. Για τον πολιτισμό μας θεωρείται επιτρεπτό να σκοτώνονται ασιάτες, άραβες, αφρικανοί, αλλά, προς θεού, όταν πρόκειται για ευρωπαίους πρέπει να το σκεφτούμε δύο και τρεις φορές. Το ίδιο, άλλωστε, συνέβη και με τον covid, όταν επιδημίες που χτύπησαν άλλες ηπείρους προηγούμενα χρόνια ήταν απλώς τελευταία θέματα στα δελτία ειδήσεων. Το διεθνές δίκαιο, όμως, α λα καρτ είναι ένα νεκρό διεθνές δίκαιο... 

 

Η Μακεδονία ανήκει στα ψάρια της...

Οι "ελληνόψυχες" μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, στις οποίες βεβαίως δεν συμμετείχε η "πουλημένη" Αριστερά", αποκαλούσαν "Μακεδονία" το ομόσπονδο κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας κι όταν αισθάνονταν πιο πατριωτικές το ονόμαζαν "Σλαβομακεδονία". Ο "ελληνόψυχος" ΥΠΕΞ Αβέρωφ είχε συμφωνήσει το 1962 με τον Γιουγκοσλάβο ομόλογό του να καλυφθεί με πέπλο σιωπής η αποκαλούμενη "μακεδονική μειονότητα", τακτική την οποία ακολούθησαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας...

Και τότε μας έπιασε ένας από τους συνηθισμένους μας εθνικιστικούς παροξυσμούς και δεν θέλαμε καν σύνθετη ονομασία για τους γείτονες, ενώ κάποιοι μαθητές που δεν ήθελαν να λάβουν μέρος στο εθνικιστικό συλλαλητήριο του 1992 είχαν αποβληθεί διά παντός από τα σχολεία τους. Ήταν η εποχή που φοβόμασταν πως το κράτος των 2.000.000 ψυχών, το οποίο ταλανιζόταν από εσωτερικές εθνικιστικές έριδες, θα μας κήρυσσε πόλεμο και θα έφτανε έως τη Θεσσαλονίκη...

Η γειτονική χώρα, ακόμα και την εποχή Γκρούεφσκι με τα κιτς αγάλματα του Αλέξανδρου, δεν αποτελούσε απειλή για την εδαφική μας ακεραιότητα, σε αντίθεση με την Τουρκία. Αντί, όμως, ως καλοί σκακιστές να κλείνουμε μέτωπα και να επικεντρώνουμε στον σημαντικό αντίπαλο, σκοπιανοποιήσαμε την εξωτερική μας πολιτική κι αναζητούσαμε κινδύνους ακόμα κι εκεί όπου δεν υπήρχαν...

Οι περίφημες "αλυτρωτικές" αναφορές, για παράδειγμα, στο Σύνταγμα της γείτονας είναι του ίδιου επιπέδου με τις "αλυτρωτικές" αναφορές στο δικό μας Σύνταγμα περί προστασίας τού εθνικού πληθυσμού που βρίσκεται στο εξωτερικό. Από τη στιγμή που έχουν αλλάξει ήδη τις ονομασίες τού Αλέξανδρου σε εθνικές οδούς κι αεροδρόμιο, οι μόνες ουσιαστικές αλλαγές που μένουν να γίνουν είναι στα σχολικά βιβλία τους. Για όνομα του Έλληνα θεού σας, ακόμα και η εκκλησία τους άλλαξε όνομα για να μην προσβάλλεται και το τζιχαντιστικό θρησκευτικό μας συναίσθημα...

Ακόμα κι αν σήμερα, αν λάβουμε υπόψη τα συλλαλητήρια και τις δημοσκοπήσεις, δεν είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε το Βόρεια ή το Άνω Μακεδονία, σε ένα χρόνο το πολύ ούτε που θα απασχολεί τη δημόσια συζήτηση. Ο κόσμος πηγαίνει μπροστά και η Ελλάδα έχει σημαντικότερα προβλήματα να ασχοληθεί από το αν η γλώσσα των βόρειων γειτόνων της είναι μακεδονικά ή βουλγαρικά...

Έτσι κι αλλιώς η όποια μακεδονική μειονότητα στη χώρα μας δεν υπάρχει πια, αφού όσοι δεν εξελληνίστηκαν με το ζόρι γνώρισαν τη φωτιά και το τσεκούρι. Στο επόμενο συλλαλητήριο ας βροντοφωνάξουμε, επομένως, όλοι μαζί με εθνικό πάθος "η Μακεδονία ανήκει στα ψάρια της" κι ας πάμε επιτέλους παρακάτω μήπως και γλιτώσουμε τη νέα μας χρεοκοπία, που τόσο καλά προετοιμάζουμε ήδη...

Ο διάβολος κρύβεται στον εφησυχασμό...

Η Γαλλία "παντρεύτηκε" κάποιον που δεν αγαπά μόνο και μόνο γιατί η εναλλακτική της επιλογή ήταν ένα τέρας. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι ο "γάμος" που προέκυψε θα είναι αποτυχημένος, όπως άλλωστε δεν είναι εξασφαλισμένο ότι θα πετύχει κι ένας γάμος από έρωτα. Μόνο που ο Εμ. Μακρόν, στον οποίο προφανώς κι αναφέρομαι, θα χρειαστεί να καταβάλει πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από προκατόχους του προκειμένου να πείσει το γαλλικό λαό ότι ναι μεν βρέθηκε από σπόντα στο προεδρικό μέγαρο, εκμεταλλευόμενος τις ιστορικές περιστάσεις, αλλά διαθέτει τα προσόντα ενός ηγέτη...

Δεν υποτιμώ την αξία τής ψήφου ανοχής που δόθηκε στον νέο Γάλλο πρόεδρο. Το ότι εκλέχθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, έστω κι αν λάβουμε υπόψη την αποχή- ρεκόρ στο β΄ γύρο και το ότι σε αυτόν πέρασε η υποψήφια της ακροδεξιάς, αν μη τι άλλο μας λέει πως οι λαοί είναι απογοητευμένοι από τη σημερινή Ευρώπη, αλλά δεν είναι και διατεθειμένοι να την παραδώσουν στα χέρια των μισαλλόδοξων απόγονων του χιτλερισμού. Αυτό φάνηκε και στις εκλογές στην Ολλανδία κι ενδεχομένως να φανεί και στις γερμανικές. Αν, όμως, πιστέψουμε ότι ο λύκος απομακρύνθηκε από το μαντρί γιατί είδε την πόρτα κλειστή, καλό θα είναι να αναθεωρήσουμε...

Οι Ευρωπαίοι πολίτες τής δικής μου γενιάς, στην οποία ανήκει κι ο Εμ. Μακρόν, δεν έχουν γνωρίσει πολέμους εκ του σύνεγγυς- με εξαίρεση της Γιουγκοσλαβίας- γι' αυτό και είναι λογικό να θεωρεί η πλειονότητα ανάμεσά τους πως αξίες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία είναι δεδομένες. Κι εκεί ακριβώς κρύβεται ο κίνδυνος, στον εφησυχασμό δηλαδή που τρέφει τις φιλοδοξίες τού "φιδιού", το οποίο σε δηλητηριάζει στα μουλωχτά, σταδιακώς και θανατηφόρα...

Κοινωνική δικαιοσύνη δεν σημαίνει ο καθένας να απολαμβάνει των ίδιων προνομίων ανεξαρτήτως του μόχθου που καταβάλλει. Σε αυτό το πλαίσιο κι όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τι συμβαίνει σε μια άλλη χώρα, δεν θα ήμουν αντίθετος στην θεσμοθέτηση από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας μέτρων τα οποία, για παράδειγμα, θα πριμοδοτούν την εύρεση αξιοπρεπούς εργασίας από την επιδοματική ενίσχυση της ανεργίας...

Οι ευρείες κοινωνικές πλειοψηφίες, ωστόσο, σαν αυτές που επιζητεί κι ο Εμ. Μακρόν ενόψει των βουλευτικών εκλογών τού Ιουνίου στη χώρα του, δεν προκύπτουν από την ωραία εικόνα, τις επικοινωνιακές δεξιότητες και τις όμορφες εξαγγελίες, αλλά κερδίζονται στην πράξη. Ο πολιτικός κρίνεται κυρίως στην καθημερινότητα του πολίτη κι αν ακόμα οι επιλογές του αποδεικνύονται ορθές μακροπρόθεσμα κι επομένως δεν προλαβαίνει να γευτεί τη χαρά τής δικαίωσης όσο είναι πολιτικώς ενεργός, τουλάχιστον θα έχει την Ιστορία με το μέρος του. Κι αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τη Γαλλία...