Ο διάβολος κρύβεται στον εφησυχασμό...

Η Γαλλία "παντρεύτηκε" κάποιον που δεν αγαπά μόνο και μόνο γιατί η εναλλακτική της επιλογή ήταν ένα τέρας. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι ο "γάμος" που προέκυψε θα είναι αποτυχημένος, όπως άλλωστε δεν είναι εξασφαλισμένο ότι θα πετύχει κι ένας γάμος από έρωτα. Μόνο που ο Εμ. Μακρόν, στον οποίο προφανώς κι αναφέρομαι, θα χρειαστεί να καταβάλει πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από προκατόχους του προκειμένου να πείσει το γαλλικό λαό ότι ναι μεν βρέθηκε από σπόντα στο προεδρικό μέγαρο, εκμεταλλευόμενος τις ιστορικές περιστάσεις, αλλά διαθέτει τα προσόντα ενός ηγέτη...

Δεν υποτιμώ την αξία τής ψήφου ανοχής που δόθηκε στον νέο Γάλλο πρόεδρο. Το ότι εκλέχθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, έστω κι αν λάβουμε υπόψη την αποχή- ρεκόρ στο β΄ γύρο και το ότι σε αυτόν πέρασε η υποψήφια της ακροδεξιάς, αν μη τι άλλο μας λέει πως οι λαοί είναι απογοητευμένοι από τη σημερινή Ευρώπη, αλλά δεν είναι και διατεθειμένοι να την παραδώσουν στα χέρια των μισαλλόδοξων απόγονων του χιτλερισμού. Αυτό φάνηκε και στις εκλογές στην Ολλανδία κι ενδεχομένως να φανεί και στις γερμανικές. Αν, όμως, πιστέψουμε ότι ο λύκος απομακρύνθηκε από το μαντρί γιατί είδε την πόρτα κλειστή, καλό θα είναι να αναθεωρήσουμε...

Οι Ευρωπαίοι πολίτες τής δικής μου γενιάς, στην οποία ανήκει κι ο Εμ. Μακρόν, δεν έχουν γνωρίσει πολέμους εκ του σύνεγγυς- με εξαίρεση της Γιουγκοσλαβίας- γι' αυτό και είναι λογικό να θεωρεί η πλειονότητα ανάμεσά τους πως αξίες όπως η ελευθερία και η δημοκρατία είναι δεδομένες. Κι εκεί ακριβώς κρύβεται ο κίνδυνος, στον εφησυχασμό δηλαδή που τρέφει τις φιλοδοξίες τού "φιδιού", το οποίο σε δηλητηριάζει στα μουλωχτά, σταδιακώς και θανατηφόρα...

Κοινωνική δικαιοσύνη δεν σημαίνει ο καθένας να απολαμβάνει των ίδιων προνομίων ανεξαρτήτως του μόχθου που καταβάλλει. Σε αυτό το πλαίσιο κι όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τι συμβαίνει σε μια άλλη χώρα, δεν θα ήμουν αντίθετος στην θεσμοθέτηση από τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας μέτρων τα οποία, για παράδειγμα, θα πριμοδοτούν την εύρεση αξιοπρεπούς εργασίας από την επιδοματική ενίσχυση της ανεργίας...

Οι ευρείες κοινωνικές πλειοψηφίες, ωστόσο, σαν αυτές που επιζητεί κι ο Εμ. Μακρόν ενόψει των βουλευτικών εκλογών τού Ιουνίου στη χώρα του, δεν προκύπτουν από την ωραία εικόνα, τις επικοινωνιακές δεξιότητες και τις όμορφες εξαγγελίες, αλλά κερδίζονται στην πράξη. Ο πολιτικός κρίνεται κυρίως στην καθημερινότητα του πολίτη κι αν ακόμα οι επιλογές του αποδεικνύονται ορθές μακροπρόθεσμα κι επομένως δεν προλαβαίνει να γευτεί τη χαρά τής δικαίωσης όσο είναι πολιτικώς ενεργός, τουλάχιστον θα έχει την Ιστορία με το μέρος του. Κι αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τη Γαλλία...