Αν ρωτήσεις κάποιον θρήσκο, θα σου απαντήσει πως για να αναστηθείς, πρέπει πρώτα να πεθάνεις. Το ίδιο σου απαντούν εδώ και καιρό κι από την κυβέρνηση, μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας δηλώνει μη θρησκευόμενος. Όπως κι αν έχει, τις επόμενες ημέρες θα περάσει από τη Βουλή μία συμφωνία για τα επαχθή μέτρα τής οποίας- κυρίως η μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων- έχουν φροντίσει ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του να ενημερώσουν εγκαίρως τους πολίτες ούτως ώστε ό,τι χάσαμε να έχει χωνευτεί κι ό,τι κερδίσαμε να παρουσιαστεί σαν θρίαμβος...
Αφήνω στην άκρη το ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση να νομοθετεί για το 2019 και το 2020- χρονιές που θα έχει έτσι κι αλλιώς ολοκληρωθεί η τρέχουσα θητεία της- όταν κέρδισε τις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 2015 με την υπόσχεση πως θα απαλύνει το τρίτο μνημόνιο και δεν θα φέρει και τέταρτο, όπως συμβαίνει σήμερα. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο είναι αν τα νέα μέτρα που θα ψηφιστούν την επόμενη εβδομάδα θα είναι τα τελευταία επώδυνα κι ό,τι κερδίσαμε ή δεν χάσαμε σε αυτήν τη διαπραγμάτευση δεν θα επιστρέψουν για να στοιχειώσουν την επόμενη αξιολόγηση...
Η΄λογική λέει πως από τη στιγμή που το ΔΝΤ έχει στυλώσει τα πόδια κι έλαβε την προκαταβολική νομοθέτηση μέτρων για το 2019- 2020 θα ληφθούν άμεσα αποφάσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους, ακόμα κι αν αποδειχθούν λιγότερο ριζοσπαστικές από όσο θα έπρεπε. Πολύ αμφιβάλλω, όμως, πως οι Τόμσεν, Βελκουλέσκου και σία έχουν ρίξει τόσο πολύ νερό στο κρασί τους ώστε να μην επανέλθουν σε ζητήματα όπως η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και το "λοκ άουτ" όταν οι συνθήκες θα είναι προσφορότερες. Με λίγα λόγια, φοβάμαι πως συμφωνήσαμε να μην χάσουμε σήμερα αυτά που θα χάσουμε αύριο με την ελπίδα πως η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και η επιστροφή στις αγορές θα ανοίξουν το δρόμο για την ουσιαστική έξοδο της χώρας από την κρίση...
Το τρίτο μνημόνιο λήγει τον Αύγουστο του 2018 κι ο συνταγματικώς προβλεπόμενος χρόνος διεξαγωγής των εκλογών είναι το φθινόπωρο του 2019. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει χρόνος για να διαπιστώσουμε κατά πόσο αυτός που περνάμε τώρα είναι ο τελευταίος κάβος ή θα έρθουν κι άλλοι. Έτσι κι αλλιώς αυτό είναι και το τελευταίο χαρτί τής σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία προτίμησε μια νέα οπισθοχώρηση από μια ηρωική έξοδο, αν θέλει να μείνει κυβερνητική πλειοψηφία και μετά από το 2019...
Βεβαίως μπορεί να έχουμε βγει από την επιτροπεία και η ανάπτυξη να έχει επιστρέψει για τα καλά, αλλά παρόλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας να χάσει τις εκλογές- εδώ τις έχασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που είχε φέρει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών γιατί ο λαός ήταν εξουθενωμένος από τους συνεχείς πολέμους. Θα είναι, ωστόσο, άλλη ιστορία για τον πρωθυπουργό και την Αριστερά αν ηττηθούν όρθιοι και με μια παρακαταθήκη για το μέλλον κι άλλη να έχουν δώσει τα πάντα ψηφίζοντας κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο που δεν θα τολμούσε ο άθλιος Κούλης να περάσει μόνο και μόνο για να κυλήσει ξανά ο βράχος κι ο πρωθυπουργός να μοιάζει με Σίσυφο επί τω ακαδημαϊκώτερο ή με "πόντια πουτάνα" επί τω λαϊκώτερο...
Αφήνω στην άκρη το ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση να νομοθετεί για το 2019 και το 2020- χρονιές που θα έχει έτσι κι αλλιώς ολοκληρωθεί η τρέχουσα θητεία της- όταν κέρδισε τις εκλογές τού Σεπτεμβρίου του 2015 με την υπόσχεση πως θα απαλύνει το τρίτο μνημόνιο και δεν θα φέρει και τέταρτο, όπως συμβαίνει σήμερα. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο είναι αν τα νέα μέτρα που θα ψηφιστούν την επόμενη εβδομάδα θα είναι τα τελευταία επώδυνα κι ό,τι κερδίσαμε ή δεν χάσαμε σε αυτήν τη διαπραγμάτευση δεν θα επιστρέψουν για να στοιχειώσουν την επόμενη αξιολόγηση...
Η΄λογική λέει πως από τη στιγμή που το ΔΝΤ έχει στυλώσει τα πόδια κι έλαβε την προκαταβολική νομοθέτηση μέτρων για το 2019- 2020 θα ληφθούν άμεσα αποφάσεις για τη βιωσιμότητα του χρέους, ακόμα κι αν αποδειχθούν λιγότερο ριζοσπαστικές από όσο θα έπρεπε. Πολύ αμφιβάλλω, όμως, πως οι Τόμσεν, Βελκουλέσκου και σία έχουν ρίξει τόσο πολύ νερό στο κρασί τους ώστε να μην επανέλθουν σε ζητήματα όπως η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και το "λοκ άουτ" όταν οι συνθήκες θα είναι προσφορότερες. Με λίγα λόγια, φοβάμαι πως συμφωνήσαμε να μην χάσουμε σήμερα αυτά που θα χάσουμε αύριο με την ελπίδα πως η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και η επιστροφή στις αγορές θα ανοίξουν το δρόμο για την ουσιαστική έξοδο της χώρας από την κρίση...
Το τρίτο μνημόνιο λήγει τον Αύγουστο του 2018 κι ο συνταγματικώς προβλεπόμενος χρόνος διεξαγωγής των εκλογών είναι το φθινόπωρο του 2019. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει χρόνος για να διαπιστώσουμε κατά πόσο αυτός που περνάμε τώρα είναι ο τελευταίος κάβος ή θα έρθουν κι άλλοι. Έτσι κι αλλιώς αυτό είναι και το τελευταίο χαρτί τής σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία προτίμησε μια νέα οπισθοχώρηση από μια ηρωική έξοδο, αν θέλει να μείνει κυβερνητική πλειοψηφία και μετά από το 2019...
Βεβαίως μπορεί να έχουμε βγει από την επιτροπεία και η ανάπτυξη να έχει επιστρέψει για τα καλά, αλλά παρόλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας να χάσει τις εκλογές- εδώ τις έχασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που είχε φέρει την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών γιατί ο λαός ήταν εξουθενωμένος από τους συνεχείς πολέμους. Θα είναι, ωστόσο, άλλη ιστορία για τον πρωθυπουργό και την Αριστερά αν ηττηθούν όρθιοι και με μια παρακαταθήκη για το μέλλον κι άλλη να έχουν δώσει τα πάντα ψηφίζοντας κάθε νεοφιλελεύθερο μέτρο που δεν θα τολμούσε ο άθλιος Κούλης να περάσει μόνο και μόνο για να κυλήσει ξανά ο βράχος κι ο πρωθυπουργός να μοιάζει με Σίσυφο επί τω ακαδημαϊκώτερο ή με "πόντια πουτάνα" επί τω λαϊκώτερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου