Όταν, όμως, η πορεία ενός ανθρώπου μπαίνει στη ζυγαριά, τότε αυτή εξ ανάγκης κάπου γέρνει και στην περίπτωση Μητσοτάκη η αποτίμηση του έργου του είναι αρνητική. Γι' αυτό, άλλωστε, και σε αντίθεση με ό,τι συνέβη με τον μεγάλο του πολιτικό αντίπαλο, τον Ανδρ. Παπανδρέου, λίγοι είναι εκείνοι που θρηνούν την εκδημία του κι ακόμα λιγότεροι αν βγάλουμε από την εξίσωση τα βαφτιστήρια κι όσους άλλους ευεργέτησε με κρατική θέση ή και με φιλοδωρήματα αυτός ο κατά τα άλλα αντικρατιστής...
Την τελευταία 20ετία, εκμεταλλευόμενος τη βιολογική απουσία τού Ανδρ. Παπανδρέου, κι ως ένας από τους ελάχιστους επιζώντες μιας πολύ σκοτεινής περιόδου ο Κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να ξαναγράψει την ελληνική Ιστορία και, κυρίως, να απαλλάξει τον εαυτό του από τη μεγάλη του ευθύνη για την αποστασία τού 1965 και τα όσα την ακολούθησαν. Ήταν τότε που μαζί με άλλους αποστάτες τής Ένωσης Κέντρου συνέβαλε στην πτώση τής δημοκρατικώς εκλεγμένης κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, η οποία οδήγησε στη δικτατορία...
Μπορεί να πρόδωσε γιατί φοβόταν πως έχανε το τρένο τής διαδοχής από τον γιο τού "Γέρου τής Δημοκρατίας", γιατί ήταν πιστός στο Παλάτι και στους Αμερικανούς ή για όλα αυτά και για τα φράγκα. Όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι, πάντως, ένα είναι σίγουρο, ότι ήταν φτηνοί και χυδαίοι. Γι' αυτό κι ο χαρακτηρισμός τού Εφιάλτη θα τον συνοδεύει στην αιωνιότητα...
Δεν είναι τούτη η ώρα η κατάλληλη για να σχολιάσω το πώς ο Κ. Μητσοτάκης, όπως εξάλλου και οι περισσότεροι πολιτικοί, κληροδότησε την πολιτική στα παιδιά του πλουσιότερος από όσο ήταν όταν μπήκε σε αυτή. Είναι κρίμα, για παράδειγμα, που ο Μ. Χριστοφοράκος της Siemens δεν θα μπορέσει να παραστεί στην κηδεία ενός πολύ καλού του φίλου και να μας δώσει ορισμένες εξηγήσεις, όπως άλλωστε κι ο προσφάτως επίσης αποδημήσας Αρ. Αλαφούζος για να μας μιλήσει για παλιότερους οικονομικούς εκβιασμούς κι εξωχώριες εταιρείες...
Θα σταθώ, ωστόσο, στο μύθο πως αν ο "επίτιμος" κατάφερνε να ολοκληρώσει το έργο τής τριετίας 1990- 1993 η Ελλάδα θα είχε αποφύγει τη χρεοκοπία και τα μνημόνια. Κατ' αρχάς ο εκλιπών, μολονότι διαπρύσιος κήρυκας του νεοφιλελευθερισμού όσον αφορά τα εισοδήματα των μη φίλων του, υπήρξε από τους μεγαλύτερους κρατιστές στην πράξη για τον ίδιο και τους φίλους του. Κάντε ένα "τουρ" στο Δημόσιο και ρωτήστε πόσους χρωστούν την θεσούλα τους στην "Αγία Οικογένεια" και οι πιο αφελείς ανάμεσά σας θα εκπλαγούν από τις απαντήσεις που θα λάβουν. Για να μην μνημονεύσω πόσες συντάξεις λάμβανε αυτός ο δήθεν "μαχητής" τού εξορθολογισμού τού συνταξιοδοτικού συστήματος και η υποκρισία λάμψει περισσότερο...
Ο Κ. Μητσοτάκης δεν επιδίωξε να επιβάλει τον θατσερισμό κατά την πρωθυπουργική του θητεία ώστε να απαλλαγούμε κάποια ημέρα από αυτόν, αλλά για να κρατήσει στους αιώνες των αιώνων ζωντανή την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η οποία αποτελεί διαχρονικά τη ρίζα τής λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων προκειμένου να απαλλάσσονται οι ελίτ. Κι αν ακόμα πιστέψουμε ότι οι αθρόες απολύσεις κι αποκρατικοποιήσεις συνιστούν τη συνταγή για τη μελλοντική μας ευτυχία, γιατί θα πρέπει να θαυμάζουμε πολιτικούς οι οποίοι απέτυχαν να ολοκληρώσουν το όραμά τους, αποδίδοντας την ευθύνη στις κοινωνικές αντιδράσεις; Πόσο αντιλαϊκιστές και μεταρρυθμιστές είναι, εν τέλει, εκείνοι που λυγίζουν κάτω από το βάρος τού πολιτικού κόστους, έστω κι αν έδωσαν κάποιες μάχες οπισθοφυλακών με αυτό;...
Για όλα αυτά, επομένως, και για πολλά άλλα τολμώ να γράψω πως σε αντίθεση με τον Ανδρ. Παπανδρέου ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήταν άνισος, αλλά προδότης, φαύλος και ιδεοληπτικός. Κι ως τέτοιος παραδίδεται κι από την πλειονότητα του ελληνικού λαού στην κρίση τής Ιστορίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου