Οι λούμπεν ζητούν δικαιοσύνη μέχρι να πάρουν το μαστίγιο στα χέρια τους...

Υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο θα μπορούσα να συμφωνήσω με τον Αδ. Γεωργιάδη: στο ότι, δηλαδή, οι αρχαίοι Έλληνες τα έχουν πει όλα, όπως για παράδειγμα ότι "αρχή άνδρα δείκνυσι". Αν θέλουμε, εξάλλου, να ακτινογραφήσουμε την ελληνική κοινωνία, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από το ποδόσφαιρο. Επί δεκαετίες οι θεσσαλονικείς έχουν γαλουχηθεί με ένα αίσθημα αδικίας απέναντι στο κράτος των Αθηνών, το οποίο ομολογουμένως βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, ανεξαρτήτως αν η κλάψα δεν αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να βρεις το δίκιο σου.

Καταλαβαίνω, επίσης, ότι ύστερα από χρόνια ταπείνωσης είναι λογικό να επιχαίρουν για κλεμμένα τρόπαια, όπως αυτό του Κυπέλλου Ελλάδας το περασμένο Σάββατο. Χωρίς, ωστόσο, να το συνειδητοποιούν και θεοποιώντας τον Ιβ. Σαββίδη, στην ουσία δικαιολογούν όσους τους "βίαζαν" τα προηγούμενα χρόνια και οι οποίοι από κάποιους άλλους είχαν αδικηθεί και πάει λέγοντας...

Με όσα συμβαίνουν στη μπάλα αποδεικνύεται ότι το λούμπεν προλεταριάτο δεν στοχεύει στην κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά κάποια ημέρα να γίνει επικυρίαρχος ο καθένας από εμάς ξεχωριστά κι όχι ως σύνολο. Κι αυτό το γράφω για όσους αναρωτιούνται ακόμα γιατί ο καπιταλισμός επικράτησε του υπαρκτού σοσιαλισμού: γιατί, προκειμένου να μην αυτοκαταστραφεί, θώπευσε όλα τα ένστικτα που μας κάνουν βάρβαρους αντί να ενισχύσει τα χαρακτηριστικά που μας μετατρέπουν σε ανθρώπους.

Ωραίες ήταν, επομένως, οι εξαγγελίες τού Αλ. Τσίπρα για την (νέα) εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, μόνο που δεν απαντούν στο κεφαλαιώδες ερώτημα για την Παιδεία μας και, συνεπακόλουθα, για την κοινωνία μας. Στο πώς, δηλαδή, όσοι αποφοιτούν από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν θα έχουν καταρτιστεί μόνο για να γίνουν καλά εργαλεία τού συστήματος, αλλά και για να αμφισβητούν τεκμηριωμένα τις ατέλειές του και να διαθέτουν την ταξική συνείδηση και το σθένος για να τις ανατρέψουν...

Όσο δεν απαντάμε σε αυτό το ερώτημα τόσο θα διαιωνίζονται έμφυτες παθογένειες όπως η εκδικητικότητα, η προσωπολατρία, η αρχομανία, η απληστία κι ο ατομικισμός, που εκθέτουν περισσότερο εκείνους που όταν δεν κρατούσαν στα χέρια τους το μαχαίρι και το καρπούζι μιλούσαν κι ορκίζονταν στην κοινωνική δικαιοσύνη. Κι όπως γίνεται αντιληπτό, δεν αναφέρομαι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως σε όσους μας κυβερνούν και οι οποίοι εναγωνίως αναζητούν να πιαστούν από τον πρώτο μεγαλοεπιχειρηματία που θα τους πάρει από το χεράκι και θα τους κρατήσει στην εξουσία με ασφάλεια.

Αλίμονό μας, ωστόσο, αν διακύβευση είναι να αντικαταστήσουμε τα παλιά με νέα τζάκια. Οι αναθυμιάσεις που εκπέμπουν είναι ίδιες κι απαράλλαχτες και, φυσικά, καμία σχέση δεν (θα έπρεπε να) έχουν με την Αριστερά...