Στη δημοκρατία που χρειάζεται φρουρές και προσκυνά μούμιες δολοφόνων έχουμε φτάσει σε αδιέξοδο...

Τι περίεργο πράγμα με εμάς τους Έλληνες: ενώ τα ξέρουμε όλα και πιάνουμε στον αέρα ακόμα και τις συνωμοσίες, παραμένουμε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα υπό την κηδεμονία τού ΔΝΤ. Μολονότι, για παράδειγμα, είμαστε τόσο γατόνια ώστε αντιληφθήκαμε ότι ο Ηλ. Κασιδιάρης απώθησε τον Ν. Δένδια για να περάσει αβρόχοις ποσί το τέταρτο μνημόνιο, συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε- παρακαλώντας, για παράδειγμα, για μια θεσούλα στο Δημόσιο ή για κάποια μπίζνα με το κρατικό ταμείο- ως το λούμπεν προλεταριάτο που έκλεισε τα μάτια στη χρεοκοπία τής χώρας από την ελίτ της, ικανοποιημένο με τα ψίχουλα που του πετούσε για να παραβλέπει τις ανομίες της...

Από το μυαλό, βεβαίως, των "σαϊνιών" που ανακάλυψαν ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ- Χρυσής Αυγής ούτε που πέρασε πως ο Ν. Δένδιας έκανε παράκαμψη για να περάσει σκοπίμως μπροστά από τον Ηλ. Κασιδιάρη. Με τη δική τους λογική, επομένως, γιατί να αποκλείσουμε ότι και η ΝΔ ήταν μέσα στο κόλπο τής παρελκυστικής τακτικής;...

Πώς να περιμένεις, ωστόσο, καθαρότερη σκέψη από ένα λαό που συνωστίζεται για να τιμήσει τη μούμια μιας κατά συρροή δολοφόνου όπως ήταν η αγία- τρομάρα μας- Ελένη ή την εικόνα τής Παναγίας Σουμελά; Σε ένα τέτοιο πόπολο είναι λογικό να επιβάλλεται το ένα μνημόνιο μετά από το άλλο, να αντιπροσωπεύεται στη Βουλή από εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και να το ηγεμονεύουν παπάδες- μπίζνεσμεν...

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ηλ. Κασιδιάρης, όπως είχα σχολιάσει την προηγούμενη εβδομάδα και για τους Π. Καμμένο και Θ. Τζήμερο για τα δικά τους καραγκιοζιλίκια, δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την προσωποποίηση της τζάμπα μαγκιάς στην οποία τόσο πολύ είναι εθισμένο σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού. Γι' αυτό κι ενθουσιάζεται με τους "άντρακλες" οι οποίοι είναι "αυθεντικοί" κι "αυθόρμητοι" και δεν διστάζουν να ρίχνουν και καμιά σφαλιάρα όταν φτάνουν στο κέφι...

Προφανώς και μια δημοκρατία που έχει ανάγκη από τη φρουρά για να επιβάλλει την τάξη αντιμετωπίζει σοβαρά δομικά προβλήματα, τα οποία γιγαντώνονται από την κοινή αίσθηση ότι η πολιτική σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο μεγαλύτερο κομμάτι τής αντιπολίτευσης δεν αφορά την ουσία, αλλά την επικοινωνία. Το τέταρτο μνημόνιο ψηφίζεται γιατί το ΔΝΤ θέλει περισσότερες διασφαλίσεις. Ποιος με σώας τας φρένας πιστεύει ότι ο άθλιος Κούλης, η Φώφη, ο Σταύρος κι ο Βασίλης θα έλεγαν "όχι" στους δανειστές αν από την ψήφο τους εξαρτιόταν η υιοθέτησή του; Κι όταν αυτήν τη στιγμή οι μόνοι που του αντιτίθενται στη Βουλή είναι οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι σταλινικοί πώς να μην σε πιάνει απελπισία;...

Το κυβερνητικό αφήγημα θυμίζει όλο και πιο πολύ το "success story" Σαχλαμαρά, αν και είναι καλύτερα θεμελιωμένο. Το ερώτημα, ωστόσο, που κρέμεται στα χείλη όλων είναι κατά πόσο θα εξέλθουμε της κρίσης ζωντανοί ή θα έχουμε ψοφήσει όπως ο γάιδαρος του Χότζα. Τυχόν, μάλιστα, αρνητική απάντηση θα έχει πολύ βαρύτερες συνέπειες για τη δημοκρατία μας από την πτώση μιας ακόμα κυβέρνησης...