Τώρα που χάσαμε και δεν πήραμε την Πόλη μήπως να δώσουμε το Καστελόριζο;...

Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από τη Φενέρμπαχτσε κι έτσι αναβλήθηκε η πολυαναμενόμενη από το 1453 επιστροφή τής Κωνσταντινούπολης σε ελληνικά χέρια. Ή, μήπως, δεν είναι ακριβώς έτσι κι ένας αγώνας καλαθοσφαίρισης είναι γραφικό να συσχετίζεται με αλυτρωτικές επιδιώξεις και με την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο; Όσοι παρακολουθούν τα ελληνικά, αλλά και τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσαν πολύ εύκολα να μπερδευτούν τις τελευταίες ημέρες και να θεωρήσουν πως από έναν τελικό τής Ευρωλίγκας θα κρινόταν αν η χώρα μας θα έπαιρνε πίσω την Ίμβρο και την Τένεδο ή αν θα οφείλαμε να παραχωρήσουμε τη Ρόδο και το Καστελόριζο...

Τέτοιου είδους αντιλήψεις γίνονται ακόμα πιο γελοίες αν σκεφτεί κανείς πόσοι ξένοι αγωνίστηκαν και στις δύο ομάδες στον τελικό τής Κυριακής. Κι αν ο Θρύλος διέθετε περισσότερους γηγενείς από τη Φενέρμπαχτσε, στην τελευταία δεν αγωνίστηκε ούτε ένας Τούρκος παρά μόνο τιμής ένεκεν στους οπαδούς τής ομάδας προς το τέλος τού ματς κι όταν είχαν όλα κριθεί. Με δεδομένο ότι ο κορμός τού τουρκικού κλαμπ αποτελείται από Σέρβους- ανάμεσά τους κι ο προπονητής του- κι Αμερικανούς, σε περίπτωση νίκης τού Ολυμπιακού και με βάση το σκεπτικό των γραφικών εθνικιστών θα ήταν δικαιότερο η Ελλάδα να καταλάμβανε το Βελιγράδι και την Ουάσιγκτον...

Για να μην μπερδευόμαστε: δεν θεωρώ πως ένα επαγγελματικό παιχνίδι μπάσκετ ή ποδοσφαίρου είναι, απλώς, ένα ματς στις μπασκέτες ή στο πέντε επί πέντε της γειτονιάς μεταξύ φίλων. Ακόμα και οι επαγγελματίες αθλητές δεν αγωνίζονται μόνο για το χρήμα, αλλά και για τη δόξα που φέρνουν οι τίτλοι, πόσω μάλλον οι φίλαθλοι που περιμένουν από αυτούς να ματώσουν τη φανέλα και να τους κάνουν υπερήφανους. Γι' αυτό κι ένα ματς είναι ένας πόλεμος χωρίς όπλα και νεκρούς, όπου η ικανότητα των "στρατευμάτων" και η ευφυΐα των "στρατηγών" παίζουν τον αποφασιστικότερο ρόλο. Αλίμονο, όμως, αν εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τους διεθνείς αγώνες ως βάση για να δικαιολογούμε ανοησίες όπως αυτές που ακούστηκαν στο παρελθόν από ντοπαρισμένους μας, μάλιστα, αθλητές ότι η πρωτιά βρίσκεται στο DNA των Ελλήνων...

Με τους Τούρκους, εξάλλου, είμαστε πολύ πιο ίδιοι και στην εμφάνιση και στο χαρακτήρα από όσο θα τολμούσαμε να παραδεχθούμε ώστε να το παίζουμε πολιτισμένοι κι εκείνους να τους αποκαλούμε συλλήβδην βάρβαρους. Ούτε έχει νόημα να βγάλουμε τα κομπιουτεράκια για να μετρήσουμε ποιοι έσφαξαν περισσότερους από τους γείτονές τους στο παρελθόν. Δεν παρακινώ στην ιστορική λήθη, αλλά στην εστίαση σε όσα μας ενώνουν, τα οποία είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και τα οποία κάποιοι κι από τις δύο πλευρές τού Αιγαίου μεγεθύνουν για να ικανοποιήσουν μεγαλοϊδεατικές επιδιώξεις, οι οποίες μόνο συμφορές φέρνουν, όπως θα έπρεπε να μας είχε διδάξει η Ιστορία...