Ασκούνται βρίζοντας εγχώριοι τσαρλατάνοι...

Όταν σε μια δημοκρατία δεν μπορείς να βρεις αποκούμπι στη δικαιοσύνη είναι σαν περπατάς σε τεντωμένο σκοινί χωρίς δίχτυ ασφαλείας από κάτω. Κι αν, μάλιστα, η πλειονότητα των πολιτών εκτιμά πως σε περίπτωση που κάποιος ισχυρός την αδικήσει θα είναι μάταιο να αναζητήσει την εφαρμογή τού νόμου σε βάρος του τότε η κοινωνική συνοχή γίνεται θρύψαλα και στα σπαράγματά της τρυπώνουν και κάθε λογής θεομπαίχτες. Αυτή είναι και η πραγματικότητα σήμερα στην Ελλάδα, μιας χώρας σε ηθική διάλυση πάνω στην οποία ασκούνται βρίζοντας όχι ξένοι φαντάροι αλλά εγχώριοι τσαρλατάνοι, κάθε φύλου...

Η γυναίκα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια. Πρέπει και να φαίνεται τίμια. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως τουλάχιστον η ηγεσία τής δικαιοσύνης πόρρω απέχει από το να παίζει το παιχνίδι έντιμα. Η αρχειοθέτηση του σκανδάλου των παρακολουθήσεων και η κωλυσιεργία για το έγκλημα των Τεμπών δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με προσευχές, όπως είχε καλέσει τους γονείς των θυμάτων να πράξουν η εισαγγελέας τού Αρείου Πάγου... 

Αν οι ίδιοι οι δικαστές δεν σέβονται το λειτούργημά τους με το να ενεργούν σαν τα υπάκουα σκυλάκια τού Μαξίμου γιατί να τους σεβαστούμε οι υπόλοιποι; Ο σεβασμός ταιριάζει μόνο στους αξιοσέβαστους...

Σε λίγους μήνες θα ξεκινήσει η διαδικασία Συνταγματικής Αναθεώρησης. Ιδού η Ρόδος, συνεπώς, ιδού και το πήδημα ώστε να αλλάξει ο τρόπος επιλογής τής ηγεσίας τής δικαιοσύνης, ως πρώτο βήμα για την απεμπλοκή της από κομματικές σκοπιμότητες. Θα το τολμήσουν αυτοί που κυβερνούν, αλλά κι αυτοί που κυβέρνησαν και δεν το τόλμησαν όταν τους δόθηκε η ευκαιρία; Κρατάω πολύ μικρό καλάθι. Η πραγματική διάκριση των εξουσιών, άλλωστε, θα δυσκόλευε πολύ τη διαιώνιση ενός σάπιου συστήματος που σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται και στη διακομματική ομερτά...

    

Το νέο για να είναι νέο πρέπει να είναι κι ακηδεμόνευτο...

Το νέο για να είναι νέο πρέπει να είναι κι ακηδεμόνευτο. Σε διαφορετική περίπτωση μοιάζει με όμορφο αμπαλάζ για ένα υποθηκευμένο δέμα. Αυτό ισχύει γενικότερα για τη ζωή, ειδικότερα για την πολιτική κι ακόμα ειδικότερα για το ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς και δεν μπορεί να υπάρξει προεδρική εκλογή χωρίς λίγη ίντριγκα, αλλά ούτε μέλλον μπορεί να υπάρξει αν εκείνοι που το υπόσχονται ρόδινο λογοδοτούν σε αυτούς που το μαύρισαν...

Όλοι στην πράξη θα κριθούν. Κι αυτοί που εμφανίζονται φαβορί και τα αουτσάιντερ. Ούτε αρκεί μια καλή εξωτερική εμφάνιση ή ένα καλό βιογραφικό για να σε κάνει από μόνο του καλύτερο από αυτόν που φιλοδοξείς να διαδεχθείς. Όπως και οι ποδοσφαιρικές ομάδες χτίζονται μέσα από τη σκληρή δουλειά κι όχι μόνο από τους προϋπολογισμούς τους, ομοίως και οι πραγματικοί ηγέτες δεν αναδεικνύονται από τους κομματικούς, επιχειρηματικούς ή μιντιακούς σωλήνες αλλά από το αποτύπωμα που αφήνει πίσω το έργο τους. Κι αυτό δεν προεξοφλείται, αλλά αναμένει την αυστηρή κριτική τού χρόνου...

Όπως κι αν έχει, κάθε υποψηφιότητα που είναι "out of the box" είναι καλοδεχούμενη σε μια διαδικασία που μάλλον δεν συγκινεί ούτε κινητοποιεί. Οι αμερικανιές, ωστόσο, είναι πολυτέλεια για ένα κόμμα που αυτήν τη στιγμή δίνει μάχη επιβίωσης και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του. Οι σωστές αποφάσεις είναι οι γρήγορες αποφάσεις κι αυτές έχουν λείψει από το ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η αποφασιστικότητα για την υλοποίησή τους. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα...

 

 
 

Για να μην κυβερνήσει ποτέ ξανά ο σερβιτόρος στη Ρόδο...

Θυμάστε πόσοι διθύραμβοι είχαν γραφτεί για την πανεπιστημιακή αστυνομία; Τον Κ. Μητσοτάκη να λέει πως δεν μπαίνει η αστυνομία στα πανεπιστήμια, αλλά η δημοκρατία; Και πόσοι λίβελοι είχαν γραφτεί για όλους εμάς που, "παραδόξως", δεν πιστεύαμε ότι οι μπάτσοι στις σχολές θα αναβαθμίσουν τις σπουδές, αλλά η επένδυση σε χρήμα και σε ανθρώπινο δυναμικό; Τους έγραψαν οι ίδιοι που τώρα υμνολογούν την κυβέρνηση για την κατάργηση της πανεπιστημιακής αστυνομίας και για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και κακολογούν όσους εκτιμούμε πως αυτό δεν γίνεται για να έρθει το Χάρβαρντ στην Ψωροκώσταινα, αλλά για να γίνει ΑΕΙ το ΙΕΚ Φούφουτος του χορηγού Μητσοτάκη...

Κάθε ημέρα που περνά το καθεστώς Μητσοτάκη βάζει κι από ένα νέο λιθαράκι στην κυριαρχία του και στις θεσμικές πρωτοβουλίες για να μην κυβερνήσει ξανά η Αριστερά. Του αναγνωρίζω ότι δεν αφήνει το χρόνο να πάει χαμένο. 

Δεν είναι διόλου τυχαίο πως το πρώτο του νομοσχέδιο είναι να έχει δικαίωμα ψήφου ο Τζιμ από το Σίδνεϊ, τέταρτης γενιάς ελληνοαυστραλός που δεν μιλά ελληνικά και νομίζει πως στην Αθήνα κυκλοφορούμε ακόμα με χλαμύδες, αλλά όχι ο κολυμβητής- σερβιτόρος στη Ρόδο. Γι' αυτό κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την πολυτέλεια να κλωθογυρίζει για καιρό την προεδρική διαδικασία όσο κι αν αυτό δεν επιτρέπει να γίνει βαθύς διάλογος ουσίας για το πού θα στραφεί το κόμμα...

Όπως κι αν έχει, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διευρυνθεί από τα κάτω προς τα πάνω, χωρίς τεχνητούς αποκλεισμούς από δήθεν αριστεροαμύντορες οι οποίοι στην πράξη φοβούνται για τις καρεκλίτσες τους. Για να πετύχει ο νέος πρόεδρος εκεί που απότυχε ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει, κατ' αρχήν, να το επιδιώκει κι αμφιβάλλω αν αυτό ισχύει για όλους τους υποψήφιους. Αυτοί, άλλωστε, που πίστευαν ότι είχαν το 31,5% του 2019 στο τσεπάκι τους θα ξυπνήσουν πολύ άσχημα αν έχουν πιστέψει τώρα ότι έχουν το 17,85%...  

   

 
 

Βουτηγμένοι στα σκατά για ένα καλό φιλοδώρημα...

Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από του σερβιτόρου στη Ρόδο για να προσωποποιήσεις το εκλογικό σώμα. Το ρήμαξαν στους έμμεσους φόρους για να έχουν κάποιοι "απρόσμενα" κέρδη, αλλά το χαρτζιλίκωσαν τόσο καλά ώστε να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την αξιοπρέπεια και την κοινωνική δικαιοσύνη και να ψηφίσει ό,τι ψήφισε. Αν, πάλι, αύριο μεθαύριο του τα ξαναπάρουν χοντρά μπορεί να βουτήξει όχι μόνο στο νερό, αλλά και στα σκατά για ένα γερό τιπ...

Αυτούς τους ψηφοφόρους καλούνται να δελεάσουν στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν θα τα καταφέρουν αν δεν αποκτήσουν μια στοιχειώδη γείωση με την κοινωνία. Είναι τρομακτικό, άλλωστε, βουλευτές που άλλη δουλειά δεν έχουν από την επαφή με τον κόσμο να μην έχουν πάρει μυρωδιά τι συνέβη στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κι ούτε θα πάρουν αν μόνο τους ενδιαφέρον είναι η γραφειοκρατία των μηχανισμών...

Οι αρχές Σεπτεμβρίου προφανώς και δεν είναι ικανός χρόνος ώστε να αναπτυχθούν πλατφόρμες από τους υποψήφιους προέδρους κι αυτές να αξιολογηθούν από τους πολίτες. Από την άλλη, ωστόσο, ο χρόνος είναι πιεστικός κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει περιθώρια να μείνει για πολύ καιρό ακόμα ακέφαλος. Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο να εστιάσουμε μόνο στα πρόσωπα. Αν γίνει το δεύτερο, τότε ο Κ. Μητσοτάκης θα αλωνίζει μέχρι το 2027...

 
 

Γιατί λιποθυμάτε κύριοι;...

Πολλοί θεωρούν την έξοδο από τα μνημόνια το 2018- έστω με την αναπόφευκτη αυξημένη επιτροπεία που προβλέπεται για τους συστηματικούς παραβάτες των κανόνων τής Ευρωζώνης- ως αυτονόητη ύστερα από οκτώ χρόνια άγριας λιτότητας. Το ίδιο αυτονόητο θεωρούσαμε το ότι είχαμε απομακρυνθεί από την εποχή των αυτοκτονιών, της αναζήτησης φαγητού στα σκουπίδια ή των λιποθυμιών από ασιτία. Το ίδιο αυτονόητη θεωρήσαμε και τη ρύθμιση του χρέους από την προηγούμενη κυβέρνηση ή τα 37 δισ. ευρώ που άφησε στο κρατικό ταμείο όταν οι προηγούμενοι το είχαν καταληστέψει. Και τόσο αυτονόητο θεωρούν ορισμένοι σήμερα πως αυτοί που με τα λάθη, τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις τους δεν προσπάθησαν να εξυγιάνουν τη χώρα, αλλά λειτούργησαν ως μαφία, κόζα νόστρα κι όλα τα σχετικά...

Ο Κ. Μητσοτάκης απεχθάνεται το κοινωνικό κράτος από ιδεοληψία, θεωρεί τις ταξικές ανισότητες φυσικό φαινόμενο και τα επιδόματα στους πιο αδύναμους ως αφαίρεση εισοδημάτων από τη μεσαία τάξη. Αυτός, συνεπώς, ο άνθρωπος δεν δικαιούται να ρίχνει ούτε καν κροκοδείλιο δάκρυ για το κοριτσάκι που λιποθύμησε από ασιτία στη Ρόδο γιατί η μητέρα του δεν έχει λάβει ούτε ευρώ από το μη κράτος που οικοδομεί ο πρωθυπουργός ώστε οι κολλητοί του να ρημάξουν τον τόπο χρησιμοποιώντας εργαζόμενους- σκλάβους. Αυτοί που ακόμα μαγειρεύουν τη λίστα με τα 20 εκατ. ευρώ στα ΜΜΕ δεν δικαιούνται να υποστηρίζουν πως η συνομιλία Παππά- Μιωνή είναι ζήτημα δημοκρατίας. Είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό γιατί δεν έλαβαν τα απαραίτητα εμπροσθοβαρή μέτρα, νομιμοποίησαν την εργασιακή ζούγκλα και μετατρέπουν τους μικρομεσαίους είτε σε άνεργους είτε σε ευγνώμονες που θα εργάζονται εκ περιτροπής για λιγότερα χρήματα, ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη...

Η κυβερνητική επιλογή τής σκανδαλολογίας σε συνδυασμό με τις δυσοίωνες εκτιμήσεις για την οικονομία προμηνύουν πρόωρες εκλογές. Ο Κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης- φούσκα που κάτω από το περιτύλιγμά της δεν υπάρχει τίποτα καλό για το λαό. Γι' αυτό και θα επιχειρήσει να υφαρπάξει σύντομα την ψήφο του στήνοντας κι ένα σκηνικό κοινωνικού αυτοματισμού με τους πρόσφυγες στις πλατείες, επενδύοντας στο ρατσισμό και στον εθνικισμό που μας αποτρέπουν να αντιληφθούμε ότι ακόμα κι αν δεν αγαπάμε τον πλησίον μας αυτός ο πλησίον τονώνει την οικονομία- δείτε τι συμβαίνει σήμερα με τα άδεια από εργατικά χέρια χωράφια- και η προστασία των δικαιωμάτων του προστατεύει και τα δικαιώματα των Ελλήνων. Αιτών άσυλο είναι, για παράδειγμα, κίνδυνος για τη δημόσια υγεία μόνο αν δεν έχει πρόσβαση στο ΕΣΥ και ευεπίφορος στην παραβατικότητα μόνο αν δεν έχει εισόδημα... 



  

Ο βιαστής τού βιαστή δεν είναι ήρωας, είναι εγκληματίας...

Πολλοί αγαλλίασαν στο άκουσμα της, fake όπως αποδείχθηκε, είδησης πως ο δολοφόνος τής κοπέλας στη Ρόδο βιάστηκε από συγκρατούμενούς του. Με την ηδονή να στάζει από το στόμα μίλησαν για τον άγραφο νόμο των φυλακών, δηλαδή τη βίαιη εκδίκηση, βρίσκοντας την ευκαιρία να λιβανίσουν την επαναφορά τής θανατικής ποινής και στο ότι σε ορισμένους εγκληματίες- της δικής τους επιλογής- δεν πρέπει να αναγνωρίζεται το οποιοδήποτε δικαίωμα...

Πέρα από όλα τα άλλα, αναρωτιέμαι ποιος θα καθορίσει ποιοι θα έπρεπε να είναι αυτοί οι εγκληματίες. Για κάποιους, για παράδειγμα, μπορεί να είναι οι έμποροι ναρκωτικών, για κάποιους άλλους ενδεχομένως να είναι οι πολιτικοί που τα παίρνουν από έμπορους ναρκωτικών. Πού να βρεις άκρη...

Ο βιασμός τού βιαστή συνιστά ποινικό αδίκημα με όλη τη σημασία τής κοινωνικής του απαξίας, είναι δηλαδή ηθικώς απαράδεκτος. Όποιος το διαπράττει δεν είναι ηθικώς ανώτερος από το θύμα του, αλλά ακόμα κι αν ήταν πριν την πράξη του έχει εξομοιωθεί πλέον με αυτόν.

Έχει αυτοταπεινωθεί, υποτάσσοντας τον εαυτό του στα ίδια ζωώδη ένστικτα τα οποία υποτίθεται πως τον είχαν εξοργίσει όταν τα διαπίστωσε στο θύμα του. Κι αν αυτή η αυτοταπείνωση είναι θλιβερή για έναν πολίτη, το να λαμβάνει την κρατική νομιμοποίηση μέσω της θεσμοθέτησης του "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη ζημιά για την κοινωνική συνοχή, η οποία υποβιβάζεται στην αποδοχή των κανόνων τής ζούγκλας...

Ο άθλιος τρόπος θανάτωσης της κοπέλας στη Ρόδο- αν υποθέσουμε πως η οποιαδήποτε θανάτωση δεν είναι άθλια- και η λαϊκή αντίδραση σε αυτόν αν κάτι μαρτυρά για την κοινωνία μας είναι η οργή και το μίσος που φωλιάζει μέσα μας, συναισθήματα τα οποία αναζητούν απλώς μια δικαιολογία για να δημοσιοποιούνται. Θέλουμε να βρίζουμε, να επιτιθέμεθα, να δικάζουμε για να μαλακώνουμε τα απωθημένα και τα σύνδρομά μας κι όταν μας δίνεται η πρώτη ευκαιρία ορμάμε μες τη μάχη σαν θεριά ανήμερα. Η εκδίκηση είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα εξίσου χυδαίο με το βιασμό ή τη δολοφονία. Η κατανόηση, την οποία οι μισαλλόδοξοι μπερδεύουν πάντοτε με την ατιμωρησία, είναι ο μονόδρομος αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και να εξακολουθούμε να συμβιώνουμε με τις αντιθέσεις μας αντί να αλληλοσπαρασσόμαστε...






  

Γυναίκες ανάμεσα στην προκατάληψη και στην πολιτική ορθότητα...

Κοροϊδεύουμε με πολύ μεγάλη ευκολία στη Δύση χώρες όπως η Σαουδική Αραβία ή το Ιράν, όπου οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν ξεσκέπαστες ή δεν έχουν πολύ καιρό που μπορούν να παίρνουν δίπλωμα οδήγησης, αλλά δεν κοιτάμε και πολύ συχνά τον καθρέφτη μας. Αν το κάναμε, θα διαπιστώναμε, για παράδειγμα, ότι στην υποτιθέμενη γη τής ελευθερίας, στις ΗΠΑ, οι γυναίκες απόκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν μόλις το 1919- για να μην γράψω για τους μαύρους και το πότε απόκτησαν ίσα δικαιώματα με τους λευκούς...

Σήμερα η θέση τής γυναίκας στη δυτική κοινωνία είναι παγιδευμένη ανάμεσα στο ρατσισμό και στην προκατάληψη από τη μία πλευρά και στον πολιτικό ορθολογισμό από την άλλη. Είτε, για παράδειγμα, η γυναίκα ευθύνεται για το βιασμό και τη δολοφονία της επειδή είναι "προκλητική", όπως πιστεύουν αρκετοί για το φονικό στη Ρόδο, είτε απαγορεύεται τρόπον τινά να επικεντρώνει κάποιος δημοσίως στην ομορφιά ή στην ασχήμια της γιατί αυτό θεωρείται σεξιστικό, όπως συνέβη με μια ρετουσαρισμένη φωτογραφία τής Φ. Γεννηματά...

Η ευθύνη των ανδρών για το ότι οι γυναίκες ακόμα παλεύουν να βρουν μια ισότιμη θέση στην κοινωνία είναι τεράστια. Η σεξουαλική παρενόχληση που κάποιες φορές γίνεται και κακοποίηση όχι μόνο δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά ως ένα βαθμό θεωρείται και κοινωνικώς αποδεκτή...

Κατανοώ, επίσης, την "ανάγκη" που δημιουργεί η κοινωνία σε μια γυναίκα να είναι καλή μητέρα, νοικοκυρά κι ερωμένη και το άγχος που αυτό προκαλεί, ιδίως σε μια εργαζόμενη γυναίκα. Η ευθύνη, ωστόσο, αυτού που αποκαλούμε "ωραίο φύλο" δεν έγκειται στο ότι φορά μια μίνι φούστα και με αυτό προκαλεί υποτίθεται τον θύτη, αλλά στο ότι αποδέχεται ορισμένες φορές να παίζει το ανδρικό παιχνίδι τής επιβολής και να χρησιμοποιεί τη σεξουαλικότητά του αυτοϋποβιβάζοντας τα υπόλοιπα χαρίσματά του. Πρόκειται για γυναικείο αυτογκόλ που τις εξισώνει σε κυνισμό με το ανδρικό φύλο και δίνει λαβή στους μισογύνηδες να θεωρούν εαυτούς δικαιωμένους για τις ιδεοληψίες τους... 

 

Τώρα που χάσαμε και δεν πήραμε την Πόλη μήπως να δώσουμε το Καστελόριζο;...

Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε από τη Φενέρμπαχτσε κι έτσι αναβλήθηκε η πολυαναμενόμενη από το 1453 επιστροφή τής Κωνσταντινούπολης σε ελληνικά χέρια. Ή, μήπως, δεν είναι ακριβώς έτσι κι ένας αγώνας καλαθοσφαίρισης είναι γραφικό να συσχετίζεται με αλυτρωτικές επιδιώξεις και με την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο; Όσοι παρακολουθούν τα ελληνικά, αλλά και τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσαν πολύ εύκολα να μπερδευτούν τις τελευταίες ημέρες και να θεωρήσουν πως από έναν τελικό τής Ευρωλίγκας θα κρινόταν αν η χώρα μας θα έπαιρνε πίσω την Ίμβρο και την Τένεδο ή αν θα οφείλαμε να παραχωρήσουμε τη Ρόδο και το Καστελόριζο...

Τέτοιου είδους αντιλήψεις γίνονται ακόμα πιο γελοίες αν σκεφτεί κανείς πόσοι ξένοι αγωνίστηκαν και στις δύο ομάδες στον τελικό τής Κυριακής. Κι αν ο Θρύλος διέθετε περισσότερους γηγενείς από τη Φενέρμπαχτσε, στην τελευταία δεν αγωνίστηκε ούτε ένας Τούρκος παρά μόνο τιμής ένεκεν στους οπαδούς τής ομάδας προς το τέλος τού ματς κι όταν είχαν όλα κριθεί. Με δεδομένο ότι ο κορμός τού τουρκικού κλαμπ αποτελείται από Σέρβους- ανάμεσά τους κι ο προπονητής του- κι Αμερικανούς, σε περίπτωση νίκης τού Ολυμπιακού και με βάση το σκεπτικό των γραφικών εθνικιστών θα ήταν δικαιότερο η Ελλάδα να καταλάμβανε το Βελιγράδι και την Ουάσιγκτον...

Για να μην μπερδευόμαστε: δεν θεωρώ πως ένα επαγγελματικό παιχνίδι μπάσκετ ή ποδοσφαίρου είναι, απλώς, ένα ματς στις μπασκέτες ή στο πέντε επί πέντε της γειτονιάς μεταξύ φίλων. Ακόμα και οι επαγγελματίες αθλητές δεν αγωνίζονται μόνο για το χρήμα, αλλά και για τη δόξα που φέρνουν οι τίτλοι, πόσω μάλλον οι φίλαθλοι που περιμένουν από αυτούς να ματώσουν τη φανέλα και να τους κάνουν υπερήφανους. Γι' αυτό κι ένα ματς είναι ένας πόλεμος χωρίς όπλα και νεκρούς, όπου η ικανότητα των "στρατευμάτων" και η ευφυΐα των "στρατηγών" παίζουν τον αποφασιστικότερο ρόλο. Αλίμονο, όμως, αν εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τους διεθνείς αγώνες ως βάση για να δικαιολογούμε ανοησίες όπως αυτές που ακούστηκαν στο παρελθόν από ντοπαρισμένους μας, μάλιστα, αθλητές ότι η πρωτιά βρίσκεται στο DNA των Ελλήνων...

Με τους Τούρκους, εξάλλου, είμαστε πολύ πιο ίδιοι και στην εμφάνιση και στο χαρακτήρα από όσο θα τολμούσαμε να παραδεχθούμε ώστε να το παίζουμε πολιτισμένοι κι εκείνους να τους αποκαλούμε συλλήβδην βάρβαρους. Ούτε έχει νόημα να βγάλουμε τα κομπιουτεράκια για να μετρήσουμε ποιοι έσφαξαν περισσότερους από τους γείτονές τους στο παρελθόν. Δεν παρακινώ στην ιστορική λήθη, αλλά στην εστίαση σε όσα μας ενώνουν, τα οποία είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν και τα οποία κάποιοι κι από τις δύο πλευρές τού Αιγαίου μεγεθύνουν για να ικανοποιήσουν μεγαλοϊδεατικές επιδιώξεις, οι οποίες μόνο συμφορές φέρνουν, όπως θα έπρεπε να μας είχε διδάξει η Ιστορία...