Το νέο για να είναι νέο πρέπει να είναι κι ακηδεμόνευτο...

Το νέο για να είναι νέο πρέπει να είναι κι ακηδεμόνευτο. Σε διαφορετική περίπτωση μοιάζει με όμορφο αμπαλάζ για ένα υποθηκευμένο δέμα. Αυτό ισχύει γενικότερα για τη ζωή, ειδικότερα για την πολιτική κι ακόμα ειδικότερα για το ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς και δεν μπορεί να υπάρξει προεδρική εκλογή χωρίς λίγη ίντριγκα, αλλά ούτε μέλλον μπορεί να υπάρξει αν εκείνοι που το υπόσχονται ρόδινο λογοδοτούν σε αυτούς που το μαύρισαν...

Όλοι στην πράξη θα κριθούν. Κι αυτοί που εμφανίζονται φαβορί και τα αουτσάιντερ. Ούτε αρκεί μια καλή εξωτερική εμφάνιση ή ένα καλό βιογραφικό για να σε κάνει από μόνο του καλύτερο από αυτόν που φιλοδοξείς να διαδεχθείς. Όπως και οι ποδοσφαιρικές ομάδες χτίζονται μέσα από τη σκληρή δουλειά κι όχι μόνο από τους προϋπολογισμούς τους, ομοίως και οι πραγματικοί ηγέτες δεν αναδεικνύονται από τους κομματικούς, επιχειρηματικούς ή μιντιακούς σωλήνες αλλά από το αποτύπωμα που αφήνει πίσω το έργο τους. Κι αυτό δεν προεξοφλείται, αλλά αναμένει την αυστηρή κριτική τού χρόνου...

Όπως κι αν έχει, κάθε υποψηφιότητα που είναι "out of the box" είναι καλοδεχούμενη σε μια διαδικασία που μάλλον δεν συγκινεί ούτε κινητοποιεί. Οι αμερικανιές, ωστόσο, είναι πολυτέλεια για ένα κόμμα που αυτήν τη στιγμή δίνει μάχη επιβίωσης και οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του. Οι σωστές αποφάσεις είναι οι γρήγορες αποφάσεις κι αυτές έχουν λείψει από το ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η αποφασιστικότητα για την υλοποίησή τους. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα...