Συμβιβασμένοι ασυμβίβαστοι...

Δεν υπάρχει πρωθυπουργός που μπορεί από μόνος του να εξαφανίσει τις φωτιές, ιδίως αν δεν ανατρέψουμε την κλιματική αλλαγή. Η Ελλάδα, άλλωστε, δεν είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη ή αλλού που κατακάηκε αυτό το καλοκαίρι. Είναι, όμως, ενδεχομένως η μοναδική χώρα που οι προτεραιότητές της σε τόσο σημαντικό βαθμό δεν συμβαδίζουν με το κοινωνικώς κι εθνικώς ωφέλιμο, αλλά με το συμφέρον μιας κλειστής ελίτ...

Ας μην τρέφουμε, πάντως, αυταπάτες. Με αυτήν την ελίτ πρέπει να τα βρει κι ο επόμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να κυβερνήσει, προφανώς με άλλους όρους και προϋποθέσεις αν επιθυμεί και να είναι χρήσιμος και στην κοινωνική πλειοψηφία. Μια τέτοια συμφωνία προϋποθέτει συμβιβασμούς, αλλά και διάθεση σύγκρουσης όταν τα συμφέροντα των λίγων έρχονται σε πλήρη αντίθεση με αυτά των πολλών. Είναι, άλλωστε, η λαϊκή ανοχή στη διαφθορά αυτή που καθορίζει και το πολιτικό παιχνίδι. Αν δεν υπήρχε δεν θα κυβερνούσε ο Κ. Μητσοτάκης τέσσερα χρόνια...

Η χώρα χρειάζεται μια επανάσταση προκειμένου να μην βυθιστεί στην υπερσυντηρητική ανυποληψία και στο νεοφιλελεύθερο μιθριδατισμό. Όταν, όμως, βλέπω εικόνες όπως των αρνητών των νέων ταυτοτήτων πώς να πιστέψω ότι συντρέχουν οι επαναστατικές προϋποθέσεις ώστε να ευδοκιμήσει και μια πιο επαναστατική ρητορική; Οι πολιτικοί έχουν χρέος να αλλάζουν τις κοινωνίες προς το προοδευτικότερο, οφείλουν όμως και να τις αφουγκράζονται και να προσαρμόζονται στα αιτήματά τους ώστε να μπορούν στη συνέχεια να τις μεταμορφώνουν. Δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς...