Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2018

Ο βιαστής τού βιαστή δεν είναι ήρωας, είναι εγκληματίας...

Πολλοί αγαλλίασαν στο άκουσμα της, fake όπως αποδείχθηκε, είδησης πως ο δολοφόνος τής κοπέλας στη Ρόδο βιάστηκε από συγκρατούμενούς του. Με την ηδονή να στάζει από το στόμα μίλησαν για τον άγραφο νόμο των φυλακών, δηλαδή τη βίαιη εκδίκηση, βρίσκοντας την ευκαιρία να λιβανίσουν την επαναφορά τής θανατικής ποινής και στο ότι σε ορισμένους εγκληματίες- της δικής τους επιλογής- δεν πρέπει να αναγνωρίζεται το οποιοδήποτε δικαίωμα...

Πέρα από όλα τα άλλα, αναρωτιέμαι ποιος θα καθορίσει ποιοι θα έπρεπε να είναι αυτοί οι εγκληματίες. Για κάποιους, για παράδειγμα, μπορεί να είναι οι έμποροι ναρκωτικών, για κάποιους άλλους ενδεχομένως να είναι οι πολιτικοί που τα παίρνουν από έμπορους ναρκωτικών. Πού να βρεις άκρη...

Ο βιασμός τού βιαστή συνιστά ποινικό αδίκημα με όλη τη σημασία τής κοινωνικής του απαξίας, είναι δηλαδή ηθικώς απαράδεκτος. Όποιος το διαπράττει δεν είναι ηθικώς ανώτερος από το θύμα του, αλλά ακόμα κι αν ήταν πριν την πράξη του έχει εξομοιωθεί πλέον με αυτόν.

Έχει αυτοταπεινωθεί, υποτάσσοντας τον εαυτό του στα ίδια ζωώδη ένστικτα τα οποία υποτίθεται πως τον είχαν εξοργίσει όταν τα διαπίστωσε στο θύμα του. Κι αν αυτή η αυτοταπείνωση είναι θλιβερή για έναν πολίτη, το να λαμβάνει την κρατική νομιμοποίηση μέσω της θεσμοθέτησης του "οφθαλμόν αντί οφθαλμού" προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη ζημιά για την κοινωνική συνοχή, η οποία υποβιβάζεται στην αποδοχή των κανόνων τής ζούγκλας...

Ο άθλιος τρόπος θανάτωσης της κοπέλας στη Ρόδο- αν υποθέσουμε πως η οποιαδήποτε θανάτωση δεν είναι άθλια- και η λαϊκή αντίδραση σε αυτόν αν κάτι μαρτυρά για την κοινωνία μας είναι η οργή και το μίσος που φωλιάζει μέσα μας, συναισθήματα τα οποία αναζητούν απλώς μια δικαιολογία για να δημοσιοποιούνται. Θέλουμε να βρίζουμε, να επιτιθέμεθα, να δικάζουμε για να μαλακώνουμε τα απωθημένα και τα σύνδρομά μας κι όταν μας δίνεται η πρώτη ευκαιρία ορμάμε μες τη μάχη σαν θεριά ανήμερα. Η εκδίκηση είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα εξίσου χυδαίο με το βιασμό ή τη δολοφονία. Η κατανόηση, την οποία οι μισαλλόδοξοι μπερδεύουν πάντοτε με την ατιμωρησία, είναι ο μονόδρομος αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και να εξακολουθούμε να συμβιώνουμε με τις αντιθέσεις μας αντί να αλληλοσπαρασσόμαστε...






  

Δεν υπάρχουν σχόλια: