Ο Αλ. Τσίπρας, για παράδειγμα, ιδίως το τελευταίο χρονικό διάστημα αξιοποιεί τους διαχρονικούς αγώνες τής Αριστεράς στη ρητορική του κι εν μέρει δικαιολογημένα, απαντώντας στις ιδεοληπτικές καταγγελίες περί εθνομηδενισμού της από επαγγελματίες τού πατριωτισμού. Ο πρωθυπουργός, ωστόσο, σφάλλει όταν συγκρίνει τη δική του διακυβέρνηση και την απόφαση συμβιβασμού που έλαβε το 2015 με τη στάση χιλιάδων κομμουνιστών να μην υποκύψουν ούτε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα...
Δεν ισχυρίζομαι πως ο Αλ. Τσίπρας έκανε λάθος πριν τρία χρόνια- άλλωστε έπρεπε να αποφασίσει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για έναν ολόκληρο λαό-, ωστόσο η απόφασή του ήταν να ζήσει και να παλέψει για μια καλύτερη μεθεπόμενη ημέρα, αφού η μάχη για την επόμενη είχε χαθεί, εν αντιθέσει με εκείνους που επέλεξαν την θανάτωση από ένα συμβιβασμό που ήξεραν ότι δεν θα ήταν έντιμος. Γι' αυτό και είναι ανιστόρητο να οδηγηθούμε σε μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση με τα φαντάσματα του παρελθόντος να στοιχειώνουν τόσο τη δεξιά όσο και την Αριστερά...
Η ιδεολογική μάχη Αριστεράς- δεξιάς σε σχέση με την Ιστορία είναι προτιμότερο να διεξάγεται ανάμεσα στους ιστορικούς. Οι πολιτικοί οφείλουν να τη δίνουν στο πεδίο τού εδώ και τώρα κι όχι των περασμένων μεγαλείων. Η Αριστερά, για παράδειγμα, οφείλει να παράξει μια αντιπρόταση στο χρυσαυγίτικο επίδομα Μητσοτάκη μόνο στα νέα ζευγάρια Ελλήνων, θέτοντας το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων για το δημογραφικό, δίχως ωστόσο να διαχωρίζει γηγενείς και μη πληθυσμούς και λαμβάνοντας υπόψη πως η πολυπολιτισμικότητα είναι όρος επιβίωσης και προκοπής κι όχι παράγοντας κινδύνου γι' αυτήν τη χώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου