Εκλογές αμέσως μετά από τις Πρέσπες...

Αφού συζητάμε που συζητάμε για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, δεν καθιερώνουμε και τη συνταγματική κατοχύρωση της υποχρεωτικής διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών με το τέλος τής τετραετίας, δίχως παραθυράκια και πόρτες ορθάνοιχτες για τη διαστρέβλωση του πνεύματος του νομοθέτη; Στην Ελλάδα κουβεντιάζουμε για το χρόνο που θα στηθούν οι επόμενες κάλπες την επαύριο των προηγούμενων κι όσο κι αν δεν είναι αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα δεν παύει να είναι ένα από τα πολλά που δεν επιτρέπουν στη δημόσια διοίκηση να έχει μια συνέχεια ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά. Στοιχείο, άλλωστε, της πολιτικής σταθερότητας είναι και να γνωρίζουν οι πολίτες με ασφάλεια τους κύκλους τής πολιτικής μας ζωής...

Από τη στιγμή, όμως, που επί της παρούσης δεν υπάρχει τέτοια συνταγματική διάταξη είναι εθνικώς επωφελές οι εκλογές να γίνουν αμέσως μετά από την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ή πριν από αυτή αν δεν διαθέτει η κυβέρνηση τη σχετική πλειοψηφία. Είναι προτιμότερο το εθνικό θέμα να μείνει εκτός του προεκλογικού αγώνα, ο οποίος ωστόσο πρέπει να ξεκινήσει αμέσως μετά ώστε να αποφύγει η χώρα την πολύμηνη προεκλογική περίοδο, που δεν επιτρέπει το σοβαρό σχεδιασμό για το μέλλον παρά μόνο τις παροχές και την παροχολογία. Ύστερα από μία δεκαετία άγριας λιτότητας η σοβαρότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ακόμα κι αν αποτελεί ζητούμενο κι όχι δεδομένο, αξιολογείται κι από τις επιλογές στις οποίες θα προχωρήσει προκειμένου να διαχειριστεί μια περίοδο σχετικής νηνεμίας...

Από εκεί και πέρα, είναι απαραίτητη και η καθιέρωση συγκεκριμένων θητειών για τους βουλευτές και τον πρωθυπουργό. Μπορεί στις ΗΠΑ να μην ισχύει η αρχή "ένας πολίτης, μία ψήφος" και να εκλέγεται, για παράδειγμα, ο Ντ. Τραμπ με λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του, όμως στα θετικά τους συγκαταλέγεται το ότι ο πρόεδρός τους μπορεί να εκλεγεί μόνο για δύο θητείες. Κι αυτό έχει τη σημασία του γιατί όσο σπουδαίος ηγέτης κι αν αποδειχθεί κανείς είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει από τη φθορά που προκαλεί η πολύχρονη άσκηση της εξουσίας. Ιδίως στην Ελλάδα όπου οι πελατειακές σχέσεις αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο επανεκλογής των βουλευτών κι όχι η αξιοσύνη τους...