Η λαϊκή ενότητα μου λέει πολλά, όχι η εθνική...

Η δεξιά, σε αυτήν τη χώρα τουλάχιστον, ήταν πιο πατριωτική από την Αριστερά μόνο στα λόγια κι όχι στις πράξεις. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τη μετεμφυλιακή Ελλάδα, όταν οι δωσίλογοι και οι συνεργάτες των ναζί χαρακτήριζαν εθνοπροδότες, φυλάκιζαν, εξόριζαν ή και δολοφονούσαν εκείνους που είχαν πολεμήσει για την απαλλαγή τής χώρας από τη γερμανική μπότα.

Κι ακόμα και σήμερα εκείνοι που κάνουν πολιτική καριέρα πουλώντας πατρίδα- κακή ώρα ο Αντ. Σαμαράς- υπενθυμίζουν συνεχώς την θέση τού ΚΚΕ προ 80 χρόνων περί αυτόνομης Μακεδονίας προκειμένου να στηρίζουν το επιχείρημά τους πως η Αριστερά ενεργούσε πάντοτε προδοτικά. Τι σημασία έχει αν το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στο να απελευθερωθεί η Μακεδονία από τους Βούλγαρους και τους Γερμανούς και να παραμείνει ελληνική όταν οι εθνικόφρονες τα είχαν βρει μαζί τους; Το δεξιό παραμυθάκι πρέπει να έχει πάντοτε Αριστερό δράκο...

Τι άλλο, ωστόσο, παρά πολιτική ανωριμότητα σημαντικής μερίδας τού λαού καταδεικνύει η ανάγκη των ηγετών του να αποδεικνύουν κάθε τρεις και λίγο τον πατριωτισμό τους; Γιατί θα έπρεπε στη μεταμνημονιακή Ελλάδα τού 2018 να μιλάνε ακόμα από τα μπαλκόνια οι πρωθυπουργοί και οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί για όσα συνέβησαν στην Κατοχή και τις μετέπειτα δεκαετίες;

Γιατί η συζήτηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών είναι υποχρεωτικό να γίνεται στη βάση τού ποιος αγαπά την πατρίδα του και ποιος όχι; Καμία συμφωνία δεν είναι τέλεια και μπορούμε βεβαίως να απαριθμούμε και τα μειονεκτήματα της συγκεκριμένης. Αλίμονο, όμως, αν αυτή η πολιτική κουβέντα στηρίζεται στο ποιος προδίδει τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου και ποιος όχι...

Η λαϊκή ενότητα μου λέει πολλά, όχι όμως και η εθνική. Κι αυτό γιατί μπορώ να ταυτιστώ πολύ πιο εύκολα με έναν ασιατικής ή αφρικανικής καταγωγής κάτοικο αυτής της χώρας που προσπαθεί να βγάζει το ψωμί του με τίμιο τρόπο από τον Έλληνα κεφαλαιοκράτη που με τα χρήματα που έβγαλε με υπόγειους τρόπους και τα έχει παρκαρισμένα στο εξωτερικό έχει την πολυτέλεια να πουλά πατριωτισμό για τη Μακεδονία ή την Κύπρο. Η πολιτική είναι θέμα επιλογών, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, αφού καμία απόφαση δεν μπορεί να ευνοεί τους πάντες. Αν, επομένως, έχω μια κυβέρνηση η οποία ευνοεί τους πολλούς και θίγει τους λίγους- δίχως να ισχυρίζομαι απαραιτήτως πως αυτό συμβαίνει με τη σημερινή- ποσώς με ενδιαφέρει αν οι βόρειοι γείτονες λέγονται Μακεδόνες, Σκοπιανοί ή Αρειανοί...